Udar, a dusza. Ciało karmy.

Jerzy Karma

Cytaty pochodzą z:
http://www.inholilem.fora.pl/nekromancja,4/istota-nekromancji,355-30.html

Udar, a dusza. Spiralne etapy pracy.

Jerzy Karma

Ciało karmy. Buddyjskie refleksje. Karmiczny wojownik.

O prawie karmy słyszał prawie każdy.
Wielu tez spotkało się z pojęciem: „Ty jesteś tym światem.”
Słyszy się też o licznych ciałach człowieka, ciele eterycznym, astralnym, czy mentalnym.
Mówi się o podświadomości i nadświadomości.
Powiedzmy, zatem o ciele karmy.

Ostatnio na jednym forum spotkałem się z opinią zawierającą zarzut np. wobec Boga za zło tego świata.
Tymczasem do ciała karmy, jakie sami sobie tworzymy nawiązują w pewien sposób słowa: Co posiejesz, to zbierzesz.
Nasze działania wpływają na nasze ciała, np. na ciało fizyczne, emocjonalne, i na takiej samej zasadzie na nasze ciało karmy. Wszystkie te ciała jako budulca używają elementów świata.
Nawiązanie do ciała karmy występuje w naukach pewnej grupy różokrzyżowej, gdzie nazywane jest ono Lipiką, inaczej firmamentem mikrokosmicznym, który wraz z praatomem i istotą auryczną pozostaje po śmierci – rozkładzie ciała fizycznego, eterycznego, astralnego i mentalnego. Po czym ciało karmiczne buduje odpowiednio dla siebie odpowiednie ciała.
Interesujące jest to, że z opisem podobnego zjawiska można się spotkać w literaturze buddyjskiej, gdzie czytamy, że nagromadzona karma tworzy świat.
Lipika jest tu zatem pewnego rodzaju umysłem.
Jednak nawet pierwszy umysł świadomy /czy stan umysłu/ jaki zaistnieje w tym świecie, nie wie nic o Lipice i mniema, że to on jest twórcą tego świata. Wg opisu buddyjskiego, lecz podobnie twórcę tego świata przedstawiają pisma wedyjskie.

Jeśli więc spojrzymy z tej perspektywy, że świat – łącznie z np. chorymi na udar w nim – jest tym, co ma nam przekazać jakąś informację. W zasadzie wysłaną od nas samych i odbitą od praw wszechświata. To oglądając np. chorego na udar oglądamy też jakiś element związany z nami – w pewien sposób siebie samych i Boga, a ściślej to naszą relację z Bogiem, jaką kiedyś stworzyliśmy.
Tutaj ludzie popełniają kilka błędów. Zajmę się dwoma.
1. Lekceważenie innego człowieka i traktowanie go gorzej niż samego siebie.
2. Brak reakcji na spotykane zło i mniemanie, że pozwala się w ten sposób na odebranie-wypalenie karmy.
Ta druga postawa powodowała, że np. mnisi buddyjscy biernie poddawali się oprawcom, raz w Indiach muzułmańskim, a innym razem w Tybecie chińskim komunistom. Zapomnieli, że cała nauka miała dotyczyć ich stanu umysłu, oraz zapomnieli o swoich obowiązkach karmicznych. W ten sposób pogłębili swoją karmę, a nie wypalili godząc się na śmierć. Zamiast bronić swojego życia, przyjęli śmierć z rąk najeźdźców i oprawców. Tymczasem ich naturalnym i społecznym obowiązkiem była obrona swojego życia .
Podobne zdanie wyraził Krsna na polu Kuruksetra w mowie do Arjuny, który chciał porzucić walkę i oddać się siedzeniu w lesie w medytacji. Krsna przypomniał mu jego obowiązki.
Obowiązki to nic innego jak poddanie się wypalaniu karmy. Poddanie się nie jest tworzeniem nowej karmy. Natomiast wszelkie nowe podjęte inicjatywy, którą jest też ucieczka od obrony swojego życia , czy kraju, są czynnościami tworzącymi nową karmę.
Tym bardziej, że sam buddyzm silnie akcentuje jak trudno jest inkarnować w ludzkim ciele. Zatem należy je chronić, a nie pozwalać jakimś oprawcom zniszczyć je.
Z powodu takiej błędnej postawy buddyzm w Indiach w pewnym okresie prawie zaginął. Zniszczono mnóstwo klasztorów.

Nie chcę komukolwiek proponować, aby zaczął świat traktować jako produkt swojego umysłu, gdyż nie zostanie to odpowiednio zrozumiane, ponieważ ktoś może mieć inne wyobrażenie umysłu niż np. ja. Zatem świat trzeba traktować jak świat, lecz warto przy tym pamiętać o takiej perspektywie, że może świat to „ja sam” – nawet bez względu na definicję umysłu. Jeśli już ktoś traktuje siebie jako umysł Smile

Wracając do ciała karmy osoby, to należy zaznaczyć, iż jest ono specyficznym umysłem, który tworzy Twój świat zgodnie ze swoim potencjałem.
Może, zatem tworzyć udary, które obserwujesz u innych.

Czy masz to lekceważyć?
Nie możesz lekceważyć własnej karmy i jej owoców.
Ostatnio miałem przygodę.
Siedziałem na działce i czytałem książkę „Dżogczen. Ścieżka samowyzwolenia.” /Lubię czytać mądrości i głupoty buddyjskie./
Obok, gdzieś na sąsiedniej działce grała bardzo głośno muzyka.
Mi jednak nie przeszkadzało to. Czytałem bez problemu. Cisza we mnie była większa, niż zewnętrzne hałasy. I niestety zacząłem się tym zajmować. Całkiem niepotrzebnie, gdyż moja uwaga uległa przy tym przechodzeniu na zewnętrzne zjawiska. Cisza wewnętrzna zaczęła maleć, zaś hałas zewnętrzny być odbieranym w sposób narastający tak, że stał się nie do wytrzymania… Nie byłem w stanie już skupić się na lekturze. Zaistniał czynnik zakłócający.
Oczywiście obserwowałem go i jako swoja karmę, owoc czegoś, co kiedyś zasiałem, jako własny sen. I wówczas postanowiłem zadziałać jak we śnie. Po prostu spokojnie pogodzić się z hałasem, zaakceptować go, nie przejmować się nim, i w tym stanie będąc po prostu go zlikwidować zgodnie z prawami danego snu i dostępnymi możliwościami.
Nawet, jeśli kiedyś zawiniłem wobec jakiejś osoby, od której teraz odbieram reakcje hałasu, to przecież akceptując to mogę poprosić to osobę o to, by ściszyła radio – jednocześnie akceptując jej działania.
Tak zrobiłem. Znalazłem źródło hałasu. Uprzejmie powiedziałem, że tez lubię muzykę … i nawet nie musiałem już kończyć, bo bardzo uprzejma pani wykazała zrozumienie tego, z czym przychodzę i udała się by wyciszyć odbiornik.
Nie musiałem zatem siedzieć i cierpieć w przekonaniu, że odbieram jakieś skutki karmiczne. Odebrałem je inaczej i jednocześnie nie musiały one mnie męczyć.
Wystarczyło je zaakceptować mentalnie i podjąć kroki w celu ich likwidacji.
Tak działają wojownicy. Dlatego nie ma w nich lęku. Akceptują przeciwnika, a nawet własną śmierć, lecz walczą najlepiej jak potrafią – bo spełniają swój obowiązek.
Wojownik po prostu jest aktywny, gdy wymaga tego sytuacja. Jednak wewnętrznie jest spokojny. To jest podstawa wygranej.

Jerzy Karma

Mówiąc o świecie nie można zapomnieć, że my także jesteśmy tym światem - w takim sensie, że przynależymy do niego. Powiedziałbym, że całościowy świat to RELACJA - między Tobą, a zewnętrznym światem. Nawet jeśli masz urojenia, to stają sie one Twoim życiem - czyli Twoim światem. W jakimś zakresie możesz to zmienić Ty lub świat zewnętrzny, czyli np. lekarz Wink

RELACJA tworzy Ciebie i tworzy świat zewnętrzny. Im jej więcej, tym szybciej Ty i świat się zmieniacie. Im bardziej jest pozytywna, tym bardziej Ty i świat stajecie się lepsi. Twoje zmysły i mózg są Twoją ważną składową. Nawet jeśli ograniczają Cię, to one Cię także tworzą - bez nich znikniesz jako faza, którą jesteś. I pojawisz się jako inna faza - w nowej RELACJI: w zupełnie "innym świecie" i będąc w odmiennej relacji z nim.

Pojęcie elektrycznego sygnału w mózgu nie wiele zmienia jeśli spojrzymy na świat jako różnorodne formy elektryczności /energii/. I co z tego, że użyjemy określenie "tylko"? Skoro bogactwo różnorodności tego sygnału jest oszałamiająca Smile

Czoła materii na zewnątrz nas możemy stawić o tyle, o ile mamy silniejszą elektryczność - ta jednak najpierw rośnie w nas, a potem zanika. Szybkość zaniku zależy od naszej RELACJI, czyli umiejętności znalezienia się w świecie.

dałem tu
http://www.youtube.com/watch?v=I1oT1o1lwv8&NR=1

Jerzy Karma

Do II części na http://www.youtube.com/watch?v=Fi1WRPkOQ3k&feature=related

Po udarze mózgu niektóre osoby mają uszkodzony akurat taki rejon mózgu, że np. nie widzą nic z lewej strony. Co wcale nie znaczy, że np. łyżki lezącej z lewej strony talerza nie ma Wink

Oni jednak jej nie znajdą. Analogicznie wpływając na to. co ma przechodzić przez mózg, można filtrować informacje docierające do naszej "wiedzy" o świecie.

Nasza energia przejawiona w fizycznej formie /ciało/ tworzy percepcję odległości. Zmiana tej energii w inną spowoduje zniknięcie odległości - możliwość natychmiastowego przemieszczania się w przestrzeni - i wchodzenie w nią poprzez powrót do materialnych energii.

JESTEM ZAWSZE W TYM SAMYM MIEJSCU
Wielu mistyków doświadczało tego.

Kto jednak szuka bardziej przystępnej rzeczywistości, a jako rzeczywistość odrzuca sny, oraz zjawiska światowe, ten niech wie, że bliższą rzeczywistością jest jego stan osobowości.
O takiej rzeczywistości, która będzie mógł zabrać ze sobą mówił Jezus.
Jezus często porównywał życie do snu.
O żywych mówiąc jako o śniących lub nawet jako o umarłych.
Kto bowiem nie tworzy sobie osobowości pokonującej ten świat i daje się pokonać rzeczom tego świata. jest sam umarły. Skoro bowiem poddał się światu, to i zginie wraz z nim. A ten świat musi zginąć, gdyż nie jest prawdziwy. Prawdziwe jest poza nim. Jest zaś nazywane Królestwem Boga ze względu na swoją doskonałość, gdyż sam Bóg jest doskonały.