Inne wpływy

Jerzy Karma

Do tematu zainspirowały mnie wypowiedzi z
[link widoczny dla zalogowanych]
Strony 1-3.
Cytaty jakie podaję pochodzą stamtąd.
Tam też zamieszczę co poniżej.
__________________________

Bad_eyes zaczął temat świadomości odwołując się do "odmiennych stanów świadomości". Pytając czy są one:

Jerzy Karma

Masz wiele racji Bad_eyes, "że jeżeli Człowiek nie posiada ego to dopiero wtedy posiada wolną wolę ,wolną od archetypów i instynktownego pożądania".
Czy jednak "nie wolną od ograniczeń nałożonych przez świat"?
I tu się kłania wiara.
Nie przypadkiem zaraz o niej wspomniałeś, bo to, czym naprawdę jest wiara, jest siłą wolną "od ograniczeń nałożonych przez świat". Jest czymś - wobec czego ograniczenia znikają.

O wierze napisałem już wcześniej tu /zapraszam/:
http://www.boga.fora.pl/przypomnienie,8/9-wiara-chrystusa,32.html
http://www.boga.fora.pl/przypomnienie,8/23a-trzy-rodzaje-wiary,42.html

Zatem wiara /ten jej rodzaj/ pozostaje w ścisłym związku z wolną wolą.
Tego rodzaju wiara przypomina mięsień - efekt działania zależy od mocy Smile

Bez ćwiczeń i wrodzonych predyspozycji... marne efekty.

__________________

Bad_eyes: "Ludzie potrzebują Wiary w dusze itp ze względu na strach przed nicością nie pojmując że gdyby owa nicość była faktem była by błogosławieństwem."

Pominę to, że pojęcie duszy nie wypływa jedynie z uwierzenia /kolejny rodzaj wiary/ w jej istnienie.
Jednak owa nicość jako błogosławieństwo to właśnie nirwana Wink

Jedni zatem jej pragną - inni się boją Wink

Ci, którzy pragną, obalają argument, że "potrzebują Wiary w dusze itp ze względu na strach przed nicością".

"Człowiek nie jest istotą która lubi bić pokłony przed czymkolwiek i kimkolwiek np z racji własnego ego ,ale ze strachu przed śmiercią jest w stanie zrobić wszystko".

Oby na tej podstawie nikt nie próbował dowodzić, że Japończycy to nie ludzie Smile

Przecież nagminnie bija pokłony, zaś tysiące razy dowiedli, iż stawiają honor ponad własną śmierć.

Poruszyłeś temat do czego ludziom potrzebny jest Bóg.
Potrzebny jest jako drogowskaz i przeznaczenie człowieka.
Instynktownie wszyscy to czują - dlatego biegną w "wyścigu szczurów".
I dlatego, że nie wiedzą na czym boskość polega. Myśląc, że na wielkości, wynoszeniu się itp.
Nie pojmują czym jest doskonałość.

"wola jest na tyle wolna na ile może dać opór instynktom , archetypom , ego , uczuciom i ukształtowanym przez przeżycia przekonaniom rytualistycznym , czyli wszystkiemu co skłania nas do określonych zachowań w określonych sytuacjach."

Dokładnie. Ale... zależy co rozumieć przez wolę.
Jeśli przez wolę rozumiesz działanie, to masz rację.
Jeśli zaś wola to jakiś osobisty kierunek, któremu przeciwdziała siła natury, i która jako silniejsza wygrywa, to wg zewnętrznego przejawu nie będzie widać woli, mimo że ona jest. I to jest wolna sama w sobie, choć nie była w stanie działać. Jednak istnieje, czeka, umacnia się lub osłabia.

"wszyscy mamy podobne stany emocjonalne i podobne (nie identyczne ) sposoby patrzenia na świat"

Dokładnie. W pewnym sensie nawet identyczne Smile

Nie tak, że od razu wszyscy identyczne.
Ale wszyscy niosą koszyki z jajkami Wink

Co z tego, że ktoś ma inny koszyk? Po nim kiedyś ktoś będzie też taki mieć.
I wszystkie sploty w koszykach są z tego samego zbioru wzorów. Jaja zaś spotka podobny los.
Jednak przed tym jaja są toczone... Smile

Apropo psa. Pies to na tyle zorganizowany zbiór elementów, że nikt nie ma trudności w rozpoznaniu psa mimo licznych ras Smile

Nawet kilka dodatkowych elementów /np. wypełnianie PITa Wink

/ nie spowoduje, że będzie kimś innym. Jednak będzie wyjątkowym psem! Smile

I Minister Finansów każe pokazać go w telewizji Wink

Jako psa oczywiście!
_________________________________________________-

Grylek napisał:
"Odwołując się do Protagorasa który naucza że człowiek jest miarą wszystkich rzeczy(istniejących i nieistniejących) a miara jest zawsze taka sama lub zamienna nie ma czegoś takiego jak indywidualna świadomość czyli jest transendencyjna."

To tak jak z jajami i z koszykami Smile

Gdy jesteśmy toczeni, to doświadczamy indywidualności /wynikającej z toczenia się Smile

/
Jednak przynależąc jako elementy do Całości jesteśmy transcendentalni poprzez Nią.
Jajo swoim obwodem może dokonywać miary trasy Smile

Cóż jednak zmierzy w Całości? Skoro jej nie widzi.

Czy zatem człowiek jest miarą?
Jest, lecz tylko dla samego siebie i sobie podobnych - potrzebujących jakichś miar.
W rzeczywistości nie ma nic do mierzenia.
I dlatego też właśnie dojdziemy do przeciwieństwa, że skoro człowiek mierzy - to tworzy mierzone.
Dlatego jest miarą wszystkich rzeczy - inaczej wszystkich swoich iluzji.

Zostaje jeszcze miara:
1. Czy jest zawsze taka sama lub zamienna?

Jeśli taka sama lub zamienna, to po cóż o niej wspominać? Skoro jest wszelka.

2. Czy jest zawsze taka sama?
Nie jest - bo te same rzeczy widzimy inaczej...
Bo każde jajo toczy się swoim torem...
W jakim sensie jednak jest taka sama?
W sensie iluzoryczności.

3. Czy jest zamienna?

Tak. Bo zmienia się tak, jak zmienne bywają iluzje. Nie można zatem jej wierzyć.
DLATEGO WSZYSTKO, co piszemy, jest nieprawdą. I dlatego jest Prawdą.

Apropo śmierci, to zdarzają się osoby nie bojące się jej. Najwyraźniej mają inną miarę i inne iluzje Smile

Bo co ma umierać? Gdy jest przynajmniej tak, jak napisał Grylek:
"Co ileś tam milionów DNA układa się w taki sam sposób i z 1 robi się 2 a 2=3"
I jak Salomon mówił, że wszystko sie powtarza w wiecznym kołowrocie rzeczy.
Czy wielu lęka się snu? Nie, gdy sądzą, że wstaną.

Grylek ma określoną rację, ale i Bad_eyes ma gdy napisał:
"Ale ja dzisiaj i oni wtedy inaczej myślowo to określą. Nawet o pudełku zapałek nie tak samo myślimy."

Podobnie bowiem wszyscy jesteśmy ludźmi /zgodnie z widzeniem Grylka/, jak i jednocześnie odrózniamy się na tyle, że przejawiamy jakieś odrębności, czyli indywidualność /zgodnie z widzeniem Bad_eyesa/.

Czy przykład człowieka jako gatunku i jako indywidualności godzi Wasze widzenia?

P.s.
Liniowość jest pułapką myślicieli.
Poczucie racji to jama liniowości.

Jerzy Karma

Poniższej mojej odpowiedzi nie ma na
[link widoczny dla zalogowanych]
Dlatego, że temat został zamknięty. Mimo, że ostatnie wypowiedzi były skierowane częściowo do mnie.
Odpowiadam zatem już tylko tutaj powiadamiając autorów na priv.
_____________________________________________

Bad_eyes, ograniczenia znikają wobec tej wiary, o której czytamy w słowach Jezusa, a która mając moc wiary ziarna gorczycznego, pozwala góry przenosić.
Zajmijmy się zatem ziarnem gorczycznym, które wg większości ludzi nie ma świadomości, bo rzeczywiście nie ma tego, co ludzie uważają za świadomość. Jednak wg słów Jezusa ma ono wiarę!
Co jest zatem ową wiarą? Skoro my wiarę odnosimy raczej wyłącznie do świadomości.
Skoro wiara ma być siłą, to musi zawierać jakiś skumulowany potencjał mocy. I zawiera!
Wcale także ów potencjał nie tkwi w świadomości.
Świadomość jedynie może go uruchamiać.
Jeśli zaś szukać miejsca owego potencjału wiary, to tkwi on bardziej w tym, to leży poza znaną świadomością.

Bad_eyes, wiarę tę odnosisz jedynie do jej ogromnych działań, kojarząc je z cudowną mocą. Tymczasem wiara nie przejawia się jedynie w postaci nad przeciętnych działań. Nie każdy musi być gwiazdą, np. Mozartem. Są też ludzie przeciętni. I przeciętne są przypadki wiary ludzkiej.
Poza tym każdy ma mnóstwo rodzajów wiary. Nad większością z nich ludzka świadomość nie ma prawie żadnej kontroli. To są moce - potencjały - które sprawiają cuda jakby z samej natury - same z siebie. Np. bicie serca.

Hipnoza także jest przykładem stosowania potencjału wiary.

Zostawmy jednak dalsze szczegóły. Istotne jest bowiem to, że ludzka świadomość ma możliwość tworzenia potencjałów wiary.

Nie wiem, w oparciu o co stwierdziłeś, że gdyby "szara jednostka" posiadała możliwości czynienia cudów wiarą, to podważyłoby to wiarę w Jezusa.
Przecież sam Jezus dawał jako wzór posiadanie takiej wiary i nauczał zdobywania go.

Co do woli, to działanie czynne zewnętrznie i myślenie są tylko jednymi z wielu jej form aktywności. Są w zasadzie czymś bardzo zewnętrznym. Prawdziwego działania nie widzą ludzie. Odbywa się poza tym, co jest znane.
Zatem nie każdy gest woli jest działaniem w ludzkim rozumieniu. Sama wola jako potencjał już jest gestem. Już jest działaniem - będąc potencjałem. Jest to jednak potencjał z ludzkiego wymiaru rzeczywistości. W innym wymiarze ów potencjał jest działaniem.
Gest woli nie zawsze jest oporem dawanym przeciwnościom. Zależy to bowiem od jego charakteru i poziomu. /Poziomu potencjału woli - nie w sensie siły./ Gest woli może także bez oporu przekształcać przeciwności.

Co do psa z wyższą inteligencją. Gdybyś przedstawił takiego światu, to prawie wszyscy ludzie widzieliby w nim psa, a i Ty sam pokazałbyś go jako psa Smile

Mimo, że twierdziłbyś, że to już nie pies. Wołając: "Patrzcie! Ten pies to już nie pies." No i zdanie zawierałoby same w sobie sprzeczność. Wink

Ale przyznanie, że to pies.

Możecie napisać co macie na myśli pisząc o "Tautologii mas"?

Bad_eyes:
"nic nie wraca takie samo bo to hamowało by ewolucje"

Przecież każdy pogląd związany z tym zagadnieniem jest zależny od horyzontu odniesienia.
Gdy wyeliminujesz czas i przestrzeń - to już będziesz swoim własnym powtórzeniem.
Wnikając głębiej - dojrzysz tam ewolucję powtórzeń.
Jeszcze głębiej - ujrzysz, że ewolucja jest powtórzeniem.
Jeszcze głębiej, będzie ewolucja tamtych ewolucji.
Dalej: powtórzenia owej ewolucji...
I idziemy w nieskończoność...
Gdy zaś dojdziemy do kresu przestrzeni (w sensie oświecenia, że nie ma przestrzeni) - zniknie nieskończoność Wink

________________________________________________________________________

Nihilist,
Nie lękam się śmierci i nie lękałbym się jej nawet, gdybym wiedział, że duszy nie ma.
/Akurat wiem, że jest./
Poza tym, gdyby ludzie byli pewni, że po śmierci nic nie ma, to nie byłoby to nieznane.
Nieznane musi być czymś, nie zaś nicością.
Zatem lękacie się nicości, czy nieznanego?
Osobiście nicości nie lękam się - bo cóż mi zrobi?
Jeśli zaś ktoś lęka się nieznanego - to tym samym wyraża pewność, że dusza istnieje.

Gdy zaś chodzi o mnie, to wiedząc o istnieniu duszy /niekoniecznie z tą samą świadomością - bo to różnie bywa/ także nie lękam się śmierci. Przez jeden z dwóch powodów:
1. Wewnętrznej mądrości, oraz przekonania, że Bóg jako doskonałość jest moim przyjacielem i Ojcem, któremu ufam.
2. Głupoty, oraz nieświadomości o własnej grzeszności, kwalifikującej mnie przecież na męki piekielne.

Nihilist, wręcz archetypowo oddzieliłeś "życie doczesne" od "pośmiertnych ekscesów" Wink

Tymczasem jak to się dzieje, iż owe rozmyślania o "pośmiertnych ekscesach" tak wpływa na fizjologię mojego ciała. I nie tylko mojego. Czy zatem da się to oddzielić?
Nawet świat, jaki wokół widzimy, ukazuje, że sie nie da. Bo nawet narody wyraźnie ateistyczne nie potrafiły traktować śmierci jako końca. Np. Lenin żył długo po śmierci Wink

Na jakiej podstawie naukowej twierdzisz, że: "Nie można przeżyć śmierci własnego mózgu"?
I dodajesz: "to niemożliwe...".
Niemożliwe u kogo i wg kogo? Smile

Jeśli mózg porównamy do rękawicy umysłu, to ręka przeżywa przecież rozdarcie rękawicy. Nawet będzie sprawniej działać bez ograniczającej rękawicy.
Jesteś ręką, a dlaczego masz się za rękawicę?

Nie tak ważne są założenia odnośne śmierci, płynące z wyznawanej religii, a towarzyszące przy umieraniu.
Bo śmierć jest zjawiskiem jak spadanie ze skały. Wszyscy spadają tak samo. Na początku, bo później każdy korzysta ze "spadochronu, pojazdu" jaki szykował w czasie życia. Zatem efekty spadania mogą być różne.
Oczywiście wg Ciebie mogą to być założenia. Gromadź informacje o świecie, a z czasem one potwierdzą, że to nie tylko założenia.

Stwierdziłeś:
"zakorzeniła się idea rozmyślania nad sensem swojego życia, nad tym co będzie dalej. Głupie pragnienie nieśmiertelności i obawy przed zakończeniem swojej egzystencji zrodziły wiarę"

Kto nie znajduje sensu w życiu doczesnym, to nie może się spodziewać znalezienia go po śmierci.
Bo wtedy przecież śmierć nie istnieje. Skoro istnieje dalsze życie. Nic zatem się nie zmienia w sensie samego istnienia.

Dlaczego pragnienie nieśmiertelności jest głupie wg Ciebie?
Jeśli przez śmierć rozumieć nagłe pozbawienie czegoś istotnego dla nas, do czego przywiązaliśmy się, to oceniając to z pryzmatu pragnień, obawa przed śmiercią jest tak samo słuszna jak obawa przed utratą domu, czy samochodu.
W tym sensie pragnienie nieśmiertelności nie jest głupie.
Jeśli jednak uznamy pragnienia za głupie, to skoro lęk przed śmiercią, wypływa z jakichś pragnień, to jest głupi także.
Gdy zaś odrzucimy wszystko co uznamy za głupie, a zatem i pragnienia, jaki i nieśmiertelność i ... śmiertelność, to cóż pozostanie? Wówczas nie ma nawet tej rozmowy... I nie ma Ciebie...

Jesteś zatem? Czy nie ma Cię?
Myślisz? Czy nie myślisz?
Gdy zaś nie myślisz, to czy Cię nie ma?
Jesteś przecież.
Podobnie jest ze śmiercią.

Poza tym, to dzisiaj ludzie lękają się nagminnie śmierci. Najwyraźniej mają słabą wiarę w istnienie pośmiertne Wink

Dawniej śmierć bardziej była na porządku dziennym. Do tego stopnia, że kto jej się bał, był wyjątkiem.
Dla prawdziwego wojownika śmierć była czymś nieistotnym. Jego interesowało, by najlepiej walczyć. Dla męstwa, poczucia siły, doświadczania dzielności, satysfakcji, honoru itp.
Ślady nie lękania się śmierci znajdujemy jeszcze w przekazach o samurajach, gladiatorach, czy nawet pierwszych chrześcijanach.
Dawne ludy nie musiały tworzyć zatem religii z powodów jakie podałeś.
Oceniasz ich mierząc ich wg samego siebie.
To błąd w sztuce i w nauce Wink

Pisząc o Bogu i używając porównania do drogowskazu i przeznaczenia miałem na myśli DOSKONAŁOŚĆ.
Zadam CI inne pytanie:
Dlaczego ludzie, skoro mają rozum i wolną wolę, stosują drogowskazy i znaki drogowe? Wink

Jakoś ich to nie pozbawia rozumu, ani wolnej woli!

Nawiązałeś do kwestii doskonałości Boga i tego, czy ma to związek z miłosierdziem.
Wg Ciebie nie musi mieć.
I masz rację, że nie musi, ale przecież nie stwierdzisz, że nie może mieć! Smile

Nihilist:
"Jak Bóg może być wszechmocny, skoro samo to znaczenie napawa już kontrowersjami, w końcu jego nietykalność rozdzierają choćby najprostsze pytania w formie żartów, jak choćby anegdota o kamieniu."

Kto jednak ma te kontrowersje? Czyje umysły ulegają rozdzieraniu? Kto żartuje i opowiada anegdoty?
Czyżby mędrcy? Czy raczej dzieci niewiedzy.
/Może Twoja wypowiedź zmobilizuje mnie do zamieszczenia na www.boga.fora.pl książki omawiającej także temat Boga i kamienia? Jednak zbyt mało czytelników forum spowodowało, że ograniczyłem zamieszczanie tam materiałów./

Nihilist:
"Wszechwiedzący... Takie pojęcie nie istnieje!"

Jakże więc zdołaliśmy je napisać? Wink

Nihilist:
"Nie można mówić o wszechwiedzy, gdyż idee danego przedmiotu badań zawsze będą szły dalej. Wszechwieczny, no cóż nie ma co się rozwodzić nad kolejnym paradoksem."

Dalej wg Ciebie. Bo jesteś zależny od tylu zjawisk, a ową zależność postrzegasz jako upływ czasu.
Widząc świat i zjawiska przez ów pryzmat czasu, naturalnie doświadczysz paradoksalnego widzenia.

Nihilist:
"... co... robił Bóg zanim wpadł na ambitny pomysł stworzenia istoty ludzkiej i naszego świata...?"

Robił to samo - co teraz. Smile

Dlaczego Jego BYT usiłujesz uzależnić od stworzenia istoty ludzkiej i naszego świata?
Jeśli Ty dokonasz jakiegoś dzieła, to jest to Twoje dzieło /w określonym sensie/.
Mimo uczynienia go, a nawet związku z nim - wcześniej istniałeś niezależnie od dzieła jak i dalej możesz istnieć niezależnie od niego. Możesz jednak istnieć razem z nim, skoro tego zechcesz. Mimo tego nie jesteś bezwzględnie zależny od swojego dzieła.

Nihilist:
"Widzisz ja sam mam problem z instytucjami religijnymi i wiarą, a co dopiero z samym Bogiem. Za dużo myślę i za dużo pragnę wiedzieć, co skreśla mnie jako osobę religijną, która wiara opiera się ślepo na przeświadczeniu."

Zapraszam zatem na forum, które poświęciłem Bogu: www.boga.fora.pl. Wiele jest tam napisane o Bogu. I znajdziesz tam wyjaśnienia wielu dotąd "niewyjaśnionych sprzeczności". Serdecznie zapraszam każdego poszukującego.
Myślenie i pragnienie wiedzy nie muszą niszczyć religijności. Mogą ją nawet wzmacniać. Zatem nie one nadają kierunek.
Wiara zaś jest jak uderzenie ręką. Czy uderzenie ręką jest ślepe? Może być ślepe, ale działa nawet, gdy jest ślepe.
Uderzenie zaś zawiera przeświadczenie. Z przeświadczenia czerpie część mocy.

Nihilist napisał:
"Jeżeli historia naszej egzystencji uczy nas czegoś, to tego że daleko nie zajdziemy tłumacząc wszystko Bogiem, gdyż poprzez regres i tak zawsze dojdziemy do punktu wyjścia a i przysporzymy sobie nowych pytań odnośnie jego egzystencji."

Z pytań ma szansę zaistnieć mądrość. Albo głupota Wink

A cóż Ci przeszkadza pojęcie Boga?
Czy złe ludzkie działania przypisujesz Bogu?
Zatem musisz mieć za złe Bogu, że dał ludziom ileś wolnej woli. I powinieneś chcieć by nie dał nic.
Gdyby dał zaś jeszcze więcej wolnej woli, to jeszcze bardziej być narzekał.

Jeśli określone pojecie Boga, i liczne skojarzenia z tym pojęciem, przeszkadzają Ci myśleć, to odrzuć je.
Zajmij się samym pojęciem doskonałości. To wystarczy. Możesz nawet wtedy być ateistą.
Gdy jednak będziesz wierny doskonałości i tak będziesz częścią Boga. I nie musisz być tego świadom, skoro nie chcesz. Bogu to nie przeszkadza. Jednak wtedy będziesz miał z Nim tylko jeden z dwóch rodzajów relacji - jakie mogą być udziałem ludzi. Z pewnością nie będziesz wtedy miał relacji związanej z Jego egzystencją. I wtedy właśnie zadawanie pytań odnośnie Jego egzystencji będzie pozbawione sensu. Bo nie możesz pytać o coś, co jest poza Twoim zasięgiem. I to z powodu Twojej własnej postawy.

Oczywiście, że nie wszystko, co wydaje się nam piękne, jest prawdziwe Smile

Sam wiele razy to akcentowałem.
Ale czy bierzesz tu pod uwagę także swoją postawę?
Ona wydaje Ci się piękna z pewnością.
Jednak musimy też brać pod uwagę, że prawdziwe może być także piękne.
Piękno może być jednym z kryteriów rozpoznawczych. Należy pamietać o innych.
Podobnie logika, która może nawet prowadzić do błędów w widzeniu świata.
Mimo, że bywa także przydatna, tak jak i piękno.

Np. logika zwodzi Cię tutaj:
"Człowiek, to miało brzmieć dumnie... z czego większość z nich postępuję bezrozumnie. Zawsze umiejscawiamy siebie na piedestale ideału, brakuję jeszcze tego abyśmy sami okrzyknęli się bogami"

Przeciwstawiasz zatem za pomocą logiki: albo - albo, czyli: albo Bóg stworzył człowieka bardzo dobrym - albo postępującym bezrozumnie.
Tymczasem w rozważaniu tym odrzucasz całą perspektywę omawianych kwestii, spłaszczasz ją i w spłaszczeniu

stosujesz logikę - wówczas błędy są oczywiste.
Bóg bowiem stworzył człowieka bardzo dobrym, lecz dał wolną wolę. By człowiek mógł przejawiać w określonym stopniu niezależną wolę od woli Boga. Dzięki czemu posiadł indywidualny byt!
Zważ na to, że mimo wolnej woli nadal mamy możliwość osiągnięcia doskonałości!
I to nie tylko z woli Boga, ale także naszej wolnej woli.
Niektórzy z powodu naszej wolnej woli już okrzykują sie bogami. Jeśli jednak ktoś ma się za boga ze względu na swoje ego, to błądzi. I w takim sensie nikt z istot stworzonych nie będzie Bogiem.
Jednym z Bogiem można się stać poprzez doskonałość. Tam jednak znika ego. Choć aktu tego dokonuje wcześniej ludzka wolna wola.
A jeśli nie ma ego, to kto sie okrzykuje Bogiem?
Kto zaś się okrzykuje, ten jest tylko niedoskonałym ego.

Nihilist:
"w końcu to my nadaliśmy istnienie innym bogom"

Oczywiście, że człowiek może tworzyć i tworzy nawet zbiorowe iluzje.
Byaw nawet, że kobiety urajają istnienie nieistniejących dzieci.
Czy to dowodzi, że na świecie nie ma prawdziwych matek i dzieci?
Czy wymyśleni bogowie są dowodem na nieistnienie Boga?
Odpowiedź zna każdy.

"Ludzie to najbardziej konfliktowe, głupie i zaślepione własnym istnieniem istoty. Czasami cieszę się, że jestem mizantropem."
Mizantrop, czyli nienawidzący człowieka. W rzeczywistości nienawidzisz konfliktowości, głupoty, zaślepienia własnym istnieniem.
Kto każe, by człowiek był taki?
Nikt, jak tylko sam człowiek.
I każdy ma mozliwość zmiany.
Któż jednak chce zmienić samego siebie?
Wszyscy uwielbiają własne ego.

Dobrze, że nienawidzisz. Teraz tylko musisz uświadomić co jest rzeczywistym przedmiotem nienawiści. I odrzucić to od samego siebie.
Obserwuj cierpliwie z zamiarem dostrzeżenia skąd - to, co nienawidzisz - bierze się u ludzi. A ujrzysz, że to wszystko jest już poza nimi, a oni pozwalają tylko, by to przez nich płynęło. Nawet to, co jest w ciele człowieka pochodzi z poza tego ciała.

Nihilist:
"Tyle ile jest ludzi, tyle zawsze będzie poglądów. Nie można mówić o ich podobieństwie, gdyż zawsze każdy będzie rozumiał je inaczej."

I ich wszystkich nienawidzisz? Wink

Nihilist:
"Nasz własny światopogląd zawsze będzie unikatowy, mimo iż przyjęliśmy do niego takie same poglądy jak inni, nie zmieni to faktu iż jest wyjątkowy i niepowtarzalny."

Proponowałbym poczytać nauki Gurdżijewa Smile

On świetnie ukazywał swoim uczniom, jak ludzie są "unikatowi".
Każdy początkujący onanista mniema, że jest unikatem.
Ty mniemasz, że Twoje poglądy są unikatowe. One zaś były juz przed Tobą i będą po Tobie.
Są archetypowe.

A Twoja niepowtarzalność? Jedyna niepowtarzalność polega na organizacji zbioru i jego wydzieleniu z reszty.
Jako zbiór elementów jesteś niepowtarzalny. Elementy są powtarzalne.
Indywidualność zaś przede wszystkim wynika z tego, że brak Ci większości elementów.
Masz więc poczucie odrębności i tworzysz swój własny bardzo ograniczony świat przez pryzmę posiadanych elementów. I dlatego jest jak napisałeś: "każdy będzie rozumiał je inaczej. Są określone kryteria pojmowania danej tezy lub poglądu, ale zakres ich rozumienia jest zależny tylko od nas samych."
Nas samych - czyli zbioru posiadanych elementów.
W tworzeniu którego to zbioru mamy możliwość mieć własny udział.
Logicznie wielu od zawsze postrzegało to jako sprzeczność, bo albo albo: albo sami tworzymy zbiór, albo on tworzy nas.
Tymczasem inni mędrcy i wiedzący inaczej już dawno też uczyli: istnieją jednocześnie obie te siły. A nawet więcej.
Zatem zbiór nas tworzy. My zaś możemy tworzyć jego. I mimo tej wydawałoby sie logicznej sprzeczności, tak się

dzieje. Sprzeczność zaś w niczym nie przeszkadza owemu rodzajowi istnienia. Przeszkadza co najwyżej płytkiemu pojmowaniu logicznemu.

Nihilist:
"Każda wiara jest ogromnym zniewoleniem umysłowym, umiejscawia nas w danym poglądzie"

Nie to było wiarą wg Jezusa. Masz na myśli wyznanie religijne, a nie wiarę. Większość ludzi tak traktując wiarę zapomniała czym jest wiara naprawdę.

Nihilist:
"jeżeli w jakiejkolwiek sferze będziemy mieli zdanie odmienne od całej instytucji, zostajemy zastraszani grzechem i kolejnym epizodem wyciągniętym rodem z mitologii, piekłem..."

Lubię takie wypowiedzi. Czy jednak wiesz z czego takie postawy wynikają?
To próby nieświadomego rozszerzania własnego ego na świat zewnetrzny. To próby podboju przez ego. Czynienie

innych takimi jak my.
Tak jak to wcześniej ująłeś: "my, my i my...", czyli w rzeczywistości owe my = ja w was Wink

Inaczej: wy we mnie! W sensie: "ma być po mojemu".

Nihilist:
"Zrobiłeś coś kiedyś tylko po to by przypodobać się rówieśnikom, powiedziałeś coś aby komuś pochlebić dla korzyści własnej, jeżeli tak to gratuluję jesteś idiotą..."

Nie. I nie obchodziły mnie konsekwencje tego.
I właśnie dlatego wg innych niż Ty byłem idiotą Smile

Nihilist:
"jestem idealistą i utożsamiam ciężką pracę i trud z osiągnięciem, statusu bycia szanowanym przez społeczeństwo i jak na razie nie narzekam. Jedno jest pewne, nigdy nie dam się podpiąć pod jakiś schemat... po prostu z góry wiem iż nie szedłby on w parze z moim nihilizmem."

Jako nihilista masz potrzebę jakiegoś statusu?
I czerpiesz z niego jakieś zadowolenie?
Z pewnością wynika to z silnego utożsamienia z ciałem.
Ktoś kto utożsamia się z czymkolwiek, nie jest nihilistą.
Prawdziwy nihilista nie ma nic do odrzucania, bo jeśli coś odrzuca, to odrzucając potwierdza istnienie tegoż!
Smile

Nie wiem zatem jaki jest Twój "nihilizm" Wink

W każdym razie Ciebie lubię.
Ty zatem jesteś w jakiś sposób. Np. poprzez "utożsamianie ciężkiej pracy i trudu z osiągnięciem statusu bycia szanowanym przez społeczeństwo" - co jest typowym schematem... ale Ty zarzekasz się wbrew temu: "nigdy nie dam się podpiąć pod jakiś schemat."

Jeśli miałbym się wypowiedzieć jako np. nihilista, to stwierdziłbym: Po cóż mi szacunek społeczeństwa?
Do tego po cóż mi szacunek społeczeństwa, które składa się z ludzi nienawidzonych przez mizantropa?

Czyżby człowiek tak czyniący chciał poprzez taką formę okazać nienawiść do samego siebie?
A może on w rzeczywistości kocha tych ludzi i najpierw ich sam szanuje nie będąc wcale mizantropem w swej głębi?

Bad_eyes

Jerzy Karma

Witaj Bad_eyes,
Wymieniłeś dwa specyficzne słowa: wiedza i oświecenie.
W określonym pojmowaniu są one postrzegane jako to samo.
W nim oświecenie jest wiedzą. I zwykle rozumie się tutaj, że chodzi o wiedzę zawierającą wszystko.
Jednak także traktowano wiedzę jak oświecenie. Mieliśmy nawet epokę oświecenia Smile

Zatem widzimy już tylko w tych odczytach tych słów, że nie są one zdecydowanie jednoznaczne.
Fakt, że zostaje nam jeszcze intuicyjny odbiór rozmówcy.
Jednak i intuicja ulega zabarwieniom zawartościami umysłu.
Póki posiadamy umysł. I póki mamy skłonność trzymania się go.
Do tego w przypadku takich słów jak np. dusza, czy oświecenie, często pytający sami nie do końca wiedzą, co dane słowo dla nich oznacza.
Poza tym, gdybyś znał moje prace, wiedziałbyś, że odgraniczam wiedzę na dwa jej rodzaje: intelektualną i egzystencjalną. Taki sam mam pogląd o oświeceniu.
Sam wgląd intelektualny nie jest ostatecznym finałem oświecenia.
Jeśli zaś umysł oddzielamy od ciała, czy świata, to także oświecenie takiego umysłu nie jest tym finalnym oświeceniem.
By uzyskać takie oświecenie, trzeba posiadać najpierw: albo wiedzącego mistrza, albo wiedzę, i odpowiednio do tej oświeconej wiedzy postępować - postępowanie to jest właśnie pracą z własnym wszechogarniającym umysłem, który chociaż jest wszechogarniający, lecz pozostaje w ograniczeniu i w zależnościach z powodu błędnych programów. Programów tych chwila intelektualna nie zmieni. Wymaga to trudu, pracy i czasu. Czasu, gdyż jednym z tych programów jest także czas.
O pracy, potrzebie praktyki, nauczali wszyscy prowadzący. I wielu praktykowało. Włącznie z każdym z 84-ch mahasiddhów. Praktyka polega na służeniu innym. I ten rodzaj praktyki można spotkać we wszystkich ważniejszych religiach, gdy podążają nią ludzie najbardziej oddani i najbardziej zaangażowani, którzy mają serca czyste od egoizmu. Przynajmniej czyste w określonym powszechnie sensie, gdyż dopiero dzięki praktyce dostąpią oczyszczenia właściwego.

Teraz spróbuję nawiązać do tego, co skłoniło Cię do zadania mi tego "dziwnego" - jak to nazwałeś - pytania.
Normalnie przestrzeni doświadczamy wszyscy i to czyni nas szczęśliwymi Smile

Ma to związek z umysłem. Ze zmysłami. Z ciałem.
Określony rodzaj oświecenia może pozwalać odczuwać inaczej. Także jakby będzie /w rzeczywistości ona jest cały czas u każdego, tylko "leży odłogiem", i nie on nią będzie, lecz dzięki niemu zostanie wzieta/ nową percepcją nawet poza umysłem. W niej nie będzie czasu i przestrzeni. Tutaj /w znanej codzienie percepcji/ są. Dlatego poza ich kresem, to jakby już w oświeceniu, bo w czymś nowym. I to znaczy właśnie, że w sensie oświecenia, bo nie w sensie naszej powszedniej percepcji - która takie pojmowanie musi odrzucić z powodu własnej natury.
Dlatego napisałem, że w sensie takiego rodzaju oświecenia /doświadczenia, percepcji/ w którym nie ma przestrzeni.
I z pewnością jest to rodzaj jakiejś wiedzy.
Która może zostać nabyta przez owe oświecenie, ale jak już wiesz nie tylko, gdyż także czytając, wielu doświadcza tego w jakiś sposób. I tu także mogą pojawić się dwa doświadczenia: jedno biegnące po torze tych rozważań i drugie wnikające poza ów tor - wchodzące głębiej.

Czy zatem opisywanie o tym jest oświeceniem?
Myślę, że wiesz, iż może być różnie.
Można opisywać widząc coś samemu i można opisy przekazywać.
Jeśli są trudności z odróżnieniem, to znaczy, iż dla odbiorcy nie ma większej różnicy Wink

Komu zaś jest różnica, ten nie będzie już zadawał takich "dziwnych" pytań Smile

Choć owszem pytania są ważne, to jednak w wypadku tego rodzaju pytań, wskazuje to na większe związki ze sferą intelektualną, niż ze sferą osobistych doświadczeń. Co nie musi znaczyć, że ich nie ma. Jednak są podległe intelektualnym przywiązaniom, lękom i obawom. Które blokują osobiste intuicyjne poznawanie.

Wracając do pytania. Wszystko zależy od rozumienia danego słowa. Pewnie także spotkałeś się już z tym, że niektórzy mówią o poziomach oświecenia.
Można powiedzieć także, że każda wiedza jest jakimś oświeceniem. Tyle że ludzka wiedza jest zwykle względna, a oświecenie względne nie jest.
Jednak prawdziwe oświecenie jest innym życiem.
Życie zaś to wnętrze.
Na ile we mnie względności, na tyle we mnie za mało oświecenia.
Jeśli jednak ktoś posiada bezwzględność, ten z jej powodu nie jest w stanie być oświeconym.
Nie warto tu powierzchownie szukać logiki Smile

Można ją znaleźć tylko głębiej.