2. Cząstkowa świadomość a świadomość

Jerzy Karma

19 listopad 1992

Cząstkowa świadomość a świadomość
Przypowieści

Ludzie uważają się za istoty posiadające świadomość, choć w rzeczywistości nie posiadają świadomości. Posiadają natomiast jej przejaw, co można określić jako cząstkową świadomość.
Prawdziwa świadomość jest jedna, całkowita i wspólna dla wszystkich. Można ją też porównać do zdrowego oka. Ludzie mający takie oczy widzą ten sam obraz. Jeśli natomiast osoby z najróżniejszymi wadami oczu będą opisywać ten jakiś obraz, to opisy te także będą różne nawet sprzeczne ze sobą, choć będą dotyczyły tego samego przedmiotu.
Tak właśnie jest z cząstkową świadomością. Ona jest powodem, że ludzie różnorodnie spostrzegają i odbierają świat. W prawdziwej wspólnej świadomości spostrzeganie i odbiór będą jednakowe dla wszystkich. Wszyscy ludzie posiadający taką świadomość /pełną/ będą jednakowo /obiektywnie/ widzieli wszystkie sprawy. Dlatego w sposób automatyczny znikną wszystkie problemy i kwestie, jakie dzieliły ludzi. Pełna świadomość jest, bowiem jednocześnie mądrością. Brak tej świadomości oznacza brak mądrości prawdziwej. Dlatego obecna mądrość ludzka została określona w Biblii jako „głupstwo w oczach Boga.” Chodzi tu właśnie o brak prawdziwej mądrości, obiektywizmu, czyli pełnej świadomości.

Cząstkowa świadomość to zawsze fragmentaryczne postrzeganie i subiektywny osąd świata i zdarzeń. Różnorodne subiektywizmy ścierają się, cząstkowe świadomości walczą ze sobą: każda o swoją subiektywną „prawdę” w fałszywym przekonaniu o jej obiektywności, gdyż przypisuje sobie pełną świadomość – występuje więc tu brak posiadania świadomości o nie posiadaniu pełnej świadomości. To złudzenie jest przyczyną wielu innych złudzeń. Zaś te złudzenia popychają ludzi do głupich czynów, uczuć i myśli.

Obecną świadomość można porównać do dzieci malujących te same przedmioty. Przedmioty tak naprawdę są obiektywne, lecz każde dziecko przedstawi je w inny sposób. Często owe obrazki będą w ogóle do siebie niepodobne. Każdy z nich będzie przedstawiał inne subiektywne przedmioty – inną subiektywną rzeczywistość. Jest ona odzwierciedleniem różnych subiektywnych cząstkowych świadomości, które wyraziły się w obrazach.

Później, gdy obiektywne przedmioty zostaną usunięte, a pozostaną ich subiektywne obrazy, to czy będzie możliwe ustalenie, w oparciu o te obrazy, całej prawdy o tych przedmiotach, jakie przedstawiać chciały? Podobnie dziś jest trudno ludziom o zgodność w ich wzajemnym współżyciu.
Są dwie metody dla tych, którzy chcą tego uniknąć. Pierwsza to: rozwój i osiągnięcie pełnej świadomości (pozwoli ona wszystko widzieć obiektywnie, a także spostrzegać skąd się biorą niedoskonałości ludzkie i przez to je rozumieć). Druga to miłość, służba i pokora. W nich obu zawiera się tolerancja. Pierwsza metoda jest oczywiście trudniejsza, gdyż wymaga wiele pracy, trudu i czasu. (Dążenie do takiej świadomości może być jak dążenie do nieosiągalnej nieskończoności. Osiągnięcie zaś leżeć dopiero w przekroczeniu czasu i przestrzeni.) Drugą metodę ludzie mogą zastosować w oparciu o wiedzę /czyli mądrość i pełną świadomość, zatem wypłynie z pierwszej metody/, oraz w oparciu o wiarę i dobre serce. Tak jak pierwsza metoda jest trudna i czasochłonna, to druga, oparta na wierze (nie chodzi tu o religię, chociaż religie nauczają tej metody) i sercu, a którą można zastosować w jednej chwili, też nie jest łatwa jakby się mogło wydawać teoretycznie – o czym przekonało się na pewno wielu ludzi. Już Paweł pisał: „Bo nie czynię dobra, którego chcę, lecz popełniam zło, którego nie chcę.” (Rzym. 7:19, BP)
Wielu ludzi także dzisiaj chce czynić dobrze, a pomimo tego czynią źle.
Wynika to z tego, czym jest człowiek i z czym związane są różne stopnie jego wiary. Nie wystarcza człowiekowi sama wiara intelektualna, ani emocjonalna, ani uczuciowa. Musi wznieść się do wiary czynnej – egzystencjalnej. /Pisałem o tym w Przypomnieniu./

Paweł w liście do Rzymian pisał o ciele. Dziś słowo ciało zastąpiłby prawdopodobnie słowem podświadomość. Jednak ani określenie ciało, ani podświadomość, nie oddają właściwie całej prawdy. Są jednak dobrymi drogowskazami, choć prowadzą także do błędnych interpretacji i wielu niewłaściwych działań z nich wynikających. Np. tej, iż ciało samo w sobie uznano za grzeszne. Zapominając przy tym, iż to ono jest świątynią Boga. Ta zaś nie może być grzeszna. Zresztą i Paweł pisał, iż to grzech mieszka w ciele, a nie, że ciało jest grzechem.
Ciało i dziś najbardziej kojarzy się ludziom z tym, co jest najbardziej ich egzystencją. Jeśli zatem w człowieku brak tej właściwej wiary egzystencjalnej, i postawy, to naturalną sprawą było pisanie o ciele, jako o obiekcie, w którym coś jest niewłaściwe.
Warto jednak mieć świadomość, że ciało samo w sobie i z natury, jaką dał mu Bóg, jest piękne i bardzo dobre w każdym ze swoich aspektów. Człowiek jednak obdarzony został wolną wolą, a otrzymawszy ciało, otrzymał możliwość wpływu na to ciało. To co wysłane zostanie do ciała wraca później do człowieka nawet wbrew niemu samemu. Jednak to człowiek to wysłał. Jeśli nie on sam, to przodkowie jego, od których to ciało otrzymał.
Skoro zaś skażenie ciała przyszło z ducha ludzkiego, to i naprawa przychodzi z ducha. I tej odnowy z ducha uczył Chrystus.
/Tutaj osobom bardziej zainteresowanym naturą człowieka przytoczę prawie cały rozdział 7 z listu Pawła do Rzymian z Biblii Poznańskiej. Jest on długi, jednak jest godny uwagi z powodu

„Czyż nie wiecie, bracia - mówię do tych, którzy znają Prawo - że Prawo sprawuje władzę nad człowiekiem tak długo, dopóki on żyje?
…
Tak i wy, moi bracia, dzięki ciału Chrystusa umarliście dla Prawa, by stać się własnością innego, Zmartwychwstałego, abyśmy owoc nieśli dla Boga.
Gdy bowiem żyliśmy tylko ciałem, podlegaliśmy grzesznym żądzom, istniejącym w nas i podniecanym przez Prawo oraz przynoszącym owoc, który sprowadzał śmierć.
Teraz, umarli dla Prawa, które nas wiązało, wolni jesteśmy od niego, tak że jesteśmy sługami, którzy cieszą się nowym duchem a nie starą literą.
Cóż więc powiemy? Czy Prawo jest grzechem? Na pewno nie! Ale prawdą jest, że grzech poznałem tylko dzięki Prawu. Nie znałbym bowiem namiętności, gdyby mi Prawo nie powiedziało: "Nie będziesz pożądał".
Grzech więc doznał podniety i wskutek przykazania wzbudził we mnie wszelkiego rodzaju namiętności. Poza Prawem bowiem grzech umiera.
Niegdyś żyłem poza Prawem. Skoro zaś pojawiło się przykazanie, ożył grzech, a ja umarłem. Okazało się, że przykazanie, które miało prowadzić do życia, poprowadziło mnie do śmierci.
Grzech bowiem, który doznał podniety i wskutek przykazania zwiódł mnie, wskutek niego też mnie uśmiercił.
Święte jest zatem Prawo, święte także, sprawiedliwe i dobre jest przykazanie.
Czyż więc to, co dobre, stało się dla mnie śmiercią? Na pewno nie! To grzech, by się ujawnić jako grzech, z pomocą dobra zadał mi śmierć, a z pomocą przykazania jeszcze pełniej ujawnił swą grzeszność!
Wiemy, że Prawo jest duchowe, ja natomiast jestem cielesny i podlegam grzechowi.
Nie umiem bowiem pojąć tego, co czynię. Nie czynię tego, co chcę, lecz to czynię, czego nienawidzę.
Jeśli zaś czynię to, czego nie chcę, przyznaję Prawu, że jest ono dobre.
Dlatego już nie ja to czynię, lecz grzech, który we mnie przebywa.
Wiem, że nie mieszka we mnie - to znaczy w moim ciele - dobro. Chęć bowiem dobrego czynu szybko zjawia się we mnie, wykonanie jednak - nie.
Bo nie czynię dobra, którego chcę, lecz popełniam zło, którego nie chcę.
Jeśli zaś czynię to, czego nie chcę, nie ja to wykonuję, lecz grzech, który we mnie przebywa.
Wyraźnie więc doświadczam, że we mnie, który chcę czynić dobro, przebywa zło.
Zgadzam się bowiem z Prawem Boga, lecz dzieje się to wbrew temu wszystkiemu, co jest we mnie.
Dostrzegam w sobie inne prawo - przeciwstawiające się prawu mojego umysłu i poddające mnie w niewolę prawa podyktowanego przez grzech, który we mnie przebywa.
Jestem nieszczęśliwym człowiekiem! Któż mnie wyrwie z ciała podległego tej śmierci?
Bogu niech będą dzięki przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana. Tak więc ja sam, dzięki umysłowi, jestem sługą Prawa Bożego, a przez ciało jestem niewolnikiem prawa podyktowanego przez grzech.”

Pragnę zwrócić uwagę na dwie rzeczy nawiązując do wypowiedzi Pawła.
1. Prawo i przykazania zwiększają skłonność do grzechu - dziś religie kładą jednak nadal nacisk na prawo. Także rodzice wychowujący dzieci. Bywa, bowiem często też tak, że obawa odpowiedzialności przed prawem ogranicza grzech. Dlatego, że ludzie są jeszcze, mówiąc słowami Pawła, bardziej cieleśni, niż duchowi. I bardziej do nich przemawiają egzystencjalne konsekwencje, niż ideały ducha.
2. Mimo ducha, o którym pisał Paweł, a który zmienia postępowanie, Paweł nadal źle czynił – jednak jego dążenie do dobra wynikało już z potrzeby jego ducha, nie zaś z nakazu prawa, duch zaś stopniowo przemienia i ciało./

Odnośnie cząstkowej świadomości użyłem porównania do dziecięcych obrazków. Lubimy porównania. Posługiwał się nimi Chrystus. Jednak z porównaniami mogą być jeszcze większe problemy, niż bez nich. Wynika to wtedy, gdy zbyt wiele od porównania się wymaga. Dzieje wtedy, gdy nie zna się jego natury, ani przeznaczenia, i nie wie, czym ono jest, ani czemu służy. Porównanie nie oznacza identyczności zjawiska porównywanego /podmiotu/ z rzeczą, z którą zostało porównane. Zwykle w porównaniu chodzi o wskazanie jednej lub kilku wspólnych cech podmiotu i przedmiotu. Nigdy nie ma się na uwadze wszystkich – gdyby chciało się to osiągnąć, ukazać wszystkie cechy, to nie potrzebne byłoby porównanie, gdyż przedmiot (zjawisko), do którego porównywalibyśmy musiałoby być o takim samym stopniu komplikacji i złożoności, wiec po cóż wówczas porównywać, skoro porównanie służy ułatwianiu rozumienia przez odwoływanie się do rzeczy prostszych i bardziej znanych. Wielu ludzi jednak nie zdaje sobie z tego sprawy i zamiast starać się intuicyjnie skupić się na tym, co porównanie przekazuje, chwyta się samego porównania i je roztrząsa rzecz /przedmiot/, na której je oparto odnosząc wszystkie jej cechy do rozważanego podmiotu. Celem przypowieści jest często ukazanie jednej cechy, zaś niektórzy, zamiast odczytać to z pożytkiem dla siebie, chwytają się samego przedmiotu z przypowieści (który jest tu mniej ważny, niż cecha jaką ma przedstawiać) i analizując wszystkie jego cechy zaczynają gubić się w różnych niejasnościach poprzez przypisywanie wszystkich tych cech zjawisku jakie miało objaśniać to porównanie.
Porównanie tak ma się do zjawiska, które przedstawia, jak cząstkowa świadomość do pełnej świadomości. Badanie i poznanie jednej cząstkowej świadomości nie jest zdobyciem pełnej świadomości. Także badanie i poznanie jednego porównania nie oznacza możliwości poznania zjawiska, które ono fragmentarycznie przedstawia.
Warto pamiętać zatem, że gdy ktoś nas nie rozumie lub nie myśli tak jak my, iż wynika to z tego, iż jego cząstkowa świadomość jest inna niż nasza. Jego subiektywizm jest więc inny. Nie denerwujmy się wiec przez to i nie miejmy mu tego za złe, gdyż i on ma swoją wiarę w swój subiektywizm, tak jak my mamy swoją w nasz. Bez względu na to, kto jest mądrzejszy i bliższy obiektywizmu – każdy wierzy w swoje poznanie. Zaś czyjakolwiek „bliższość” obiektywizmu może być jeszcze ogromną odległością. Często tak wielką, że przy niej różnice między wszelkim ludzkim poznaniem stają się niewielkie. Miejmy zatem pokorę. Starajmy się zachować szacunek wobec drugich.

east

Kiedy piszesz Jerzy o tym jak Paweł dostrzega sam siebie, swoje postępki ( określając je jako złe ) podczas, gdy chciałby czynić dobrze , lecz nie potrafił i dociekał czemu nie potrafił to właśnie wtedy doświadczał tego, co określam świadomością.
Paweł popełnił pewien błąd OCENIAJĄC siebie jako grzesznika.Ale po kolei.

Próbując dociec przyczyny takiego swojego niezrozumiałego postępowania w istocie OBSERWOWAŁ SIEBIE.
Zatem KTO dokonuje obserwacji ? Kto jest obserwatorem ?

Moim zdaniem jest to Świadomość.

Przy czym mam tu istotne wyjaśnienie. Świadomość nie jest cechą umysłu. Nie jest jej niewolnikiem.
Niewolnikiem jest wtedy , gdy mówimy " jestem świadomy czegoś". Wówczas umysł używa świadomości do potwierdzenia czegoś lub do zaprzeczenia tego. Można by to nazwać w Twojej terminologii "świadomością cząstkową". Ja wole określać ten stan świadomości jako niewolnictwo. Zamiast wprowadzać rozróżnienie cząstkowej świadomości i świadomości pełnej uznaję istnienie tylko jednej Świadomości, jako immanentnej cechy Istoty Człowieczej. Podobnie mówimy , że człowiek to ciało, ego czy umysł. Po części tak, w pewnym zakresie jestem swoim ciałem. Jestem swoim umysłem. Jestem ego. Ale te części nie są całym mną. Świadomość jest również oddzielną sferą mojego człowieczeństwa. Owszem, tak jak ciało podlega umysłowi, czy egotycznym pragnieniom , tak i świadomość może być uwiązana do umysłu . Jeśli umysł jest bardzo silny to wówczas wykorzystuje świadomość do swoich celów. Mówi on - uświadom sobie , że jesteś grzeszny. I Paweł dokonuje OCENY. Bo tkwi w świecie według umysłu , według ego - on musi być oceniony, musi być jakiś.
Ale nie da się zaprzeczyć, że Paweł był w stanie obserwować swoje czyny z zewnątrz. Gdyby pozostał dłużej w tym stanie oddzielenia wobec swoich czynów oraz ich ocen dostrzegłby może KTO ocenia je. W tym sensie, że to nie jego prawdziwa natura ocenia, ale że robi to umysł, albo ego. Gdyby i na tym nie poprzestał to może zechciałby sprawdzić KIM JEST TEN KTÓRY OBSERWUJE tego, który ocenia pozostałe atrybuty swojego JA : umysł , ego i ciało.
Według mnie , ten który obserwuje siebie bez oceniania jest Świadomością. Oto Jam Jest, które nosimy w sobie. Kiedy Jam Jest obserwuje, ale nie ocenia, to uwalnia się spod władzy umysłu.
W naturalny sposób wtedy nie przywiązujesz się do koncepcji czy wariacji na temat siebie samego. Puszczasz je wolno. Zauważasz manifestacje, czyny , a nawet uczucia , pozwalasz im zaistnieć i puszczasz je wolno. Każde z nich ma prawo do zaistnienia, wyrażenia się w Tobie i do przeminięcia.

Jerzy Karma

Witaj East na forum.
Treść Twojego pierwszego zdania ujmuje świadomość w taki sposób, w jaki zazwyczaj ją postrzegamy.
I tu trudno nie odmówić Ci racji. Wynika to, bowiem z tego - co nam najbliższe, najbardziej widoczne.
Np. w podanym przykładzie Pawła mamy:
- Paweł dostrzega postępki = 1. Program A kreujący postępki + 2. Program je obserwujący
- Paweł chce czynić dobrze = 3. Program B przeciwny programowi A + 4. Program filtrujący oceniająco i bazujący na wytycznych B
- Paweł nie potrafi żyć wg programu B = program A jest silniejszy jako bardziej rozbudowany i jako starszy
- Paweł doświadcza słabości i docieka słabości przejawienia w nim programu A - nazwałeś to East świadomością

Rzeczywiście mamy tu jakby doczynienia z samoorganizującym się i uczącym programem. Zwrot SAMO prowadzi nas do zwrotu samoświadomości. Jednak SAMO dotyczy czegoś - tego z czego owe SAMO wypływa. Czy może to przekroczyć? Np. jeśli SAMO wypływa z ego - które także ma możliwość samoorganizacji - czy samo-ego może poznać SAMO np. jaźni?
Zwykle przywykliśmy świadomość postrzegać jako prostą rzecz. Np. jak jabłko; w tym stylu, że jabłko - to jabłko i już.
W pewien sposób świadomość także jest czymś takim, jednak jeśli widzimy, że świadomość jest wypadkową bytów /różnorodnych przejawień/, to będąc od nich zależną stwarza istnienie wielu odmiennych świadomości. Tak różnych jak różne bywają przejawienia.
/Nie chcę tu pisać o świadomości tego - co napisałem już w innych pracach./
I to, co dla świadomości niższego bytu jest świadomością, u świadomości wyższego bytu nie będzie świadomością, lecz mechanicznością.

Ocena Pawła jest jedynie "zgrzytem" pomiędzy nowym, a starym - gdzie stare jest silniejsze w ciele, bowiem więcej czasu tam się zapisywało. Nowe zdobyło umysł, lecz nie zdążyło wpisać się w ciało.

I fajne jest East Twoje drugie zdanie, że Paweł oceniając siebie popełnił błąd - która to ocena wynika z tego, co określiłeś świadomością.
Określiłeś świadomością jego dociekanie i to, co wtedy doświadczał? Czy samo doświadczanie? /Opisz zatem je./
Świadomość kojarzy się z wiedzą.
Brak świadomości z niewiedzą.
W tym sensie, jeśli jest błąd - nie ma świadomości.
Jednak z drugiej strony i do błądzenia bezwzględne jest istnienie pewnego rodzaju świadomości Smile

W tym sensie miałbyś rację myśląc, że Paweł w swojej świadomości popełnił błąd.
Bo i zdarza się to nam wszystkim Smile

Dokonują się w nas jakieś procesy świadomościowe /czegoś/ lecz i wtedy błądzimy.
Bowiem są one jakby cząsteczkowymi świadomościami - takimi, które tylko są świadome okruchów rzeczywistości.
Np. nie mamy pełni wiedzy - świadomości - o danym zjawisku. Gdy ujmiemy świadomość jako informacje.
Wiemy jednak, że same informacje nic nie znaczą. Coś nimi musi zarządzać. Jakiś system - który możemy nazwać /wstępnie/ świadomością. System jednak może być tak samo do dyspozycji, tak samo podlegać rozwojowi, jak informacje. Zatem można pokusić się o szukanie świadomości także poza tym systemem.
I w ogóle tu zadam pytanie: Czy świadomość rzeczywiście jest tak ważna - jak to ludzie przyjmują? Wink

Myśląc, że jest najważniejsza.
Jest bardzo ważna dla ludzkiej formy. Czy jednak to bezwzględny dowód na to - by uczynić ją czymś najważniejszym i najbardziej podmiotowym we wszechświecie?
Dlaczego mielibyśmy odrzucać myśl, że świadomość jest tylko narzędziem czegoś wyższego od niej?
Narzędziem przydatnym dla człowieka.

Pytasz: Kto dokonuje obserwacji? I odpowiadasz: Moim zdaniem jest to Świadomość.
Bardzo dobra odpowiedź, dlatego że napisałeś: Moim.
Należy, zatem zapytać, czym jest owe "moim".
Już na przykładzie tego opisu Pawła widzimy, że pojawiają się tam co najmniej dwa "moje".
Jedno "czyniące źle" i drugie "chcące czynić dobrze".
Tu na marginesie możemy zwrócić uwagę na kwestię wolnej woli: wolną wolę w czynieniu ma owe "moje" czyniące, zaś inna wolna wola przejawia się w "moje" chcącym.
Czym jest wolna wola? Jest przejawem tego, co jest określonym pędem ku czemuś. Może być to czynny pęd - przejawiony w działaniu. Może być też tylko mentalny lub emocjonalny. Jednak taki PĘD zawsze z czegoś wynika. Zatem wolna wola jest zależna od owego czegoś. Jest jedynie wolna w sensie chęci wyrażania się, lecz nie jest pozbawiona źródła - które ją determinuje i tworzy.
Widzimy też, że wolną wolę przejawia także to - co uchodzi za nieświadome wg ludzkiej świadomości.
Choć filozoficznie skłonni bylibyśmy uznać, że wolna wola jest zawsze wyrazem jedynie świadomości.
W takim znaczeniu źródła nieświadome byłyby także jakiegoś rodzaju świadomościami.

Z pewnością każda świadomość, tak jak i każda rzecz, podlega jakimkolwiek działaniom, i odpowiednio do ich rodzaju reaguje. Obserwacja jest także jakąś reakcją. Bez reakcji nie ma obserwacji.
Wiem, że w naukach duchowego rozwoju, mówiąc OBSERWUJ, ma się na uwadze właśnie unikanie reakcji w sensie emocjonalnego zaangażowania, także uczuciowego i mentalnego - przynajmniej tak ja to odbieram intuicyjnie.
Oczywiście sama tego rodzaju obserwacja jest mentalna, lecz jako reakcja przebiega inaczej - jakby bezosobowo. /Jest jednak obserwujący - o tym dalej./ Mimo tego opiera się na jakichś innych BAZACH - które wykluczają osobistą interesowność.
Wszystko to wymaga intuicyjnego rozumienia, gdyż można też powiedzieć, że nawet moralność jest jakąś osobistą interesownością. Jednak zupełnie przecież innego gatunku.

_______
Dodatek:
Choć zalecenie OBSERWUJ może niejednej osobie wydać się dziwne, gdyż wg swojej wiedzy obserwuje już od porannego przebudzenia, gdy zaś śniła obserwowała sny - może uczestnicząc w nich tak - jak w życiu. I właśnie UCZESTNICTWO jest słowem KLUCZEM w rozróżnieniu jednej obserwacji od drugiej.
Można przecież obserwować sen nie uczestnicząc w nim jak i uczestnicząc, podobnie też można w życiu codziennym - choć tu obserwacja bez uczestnictwa jest trudniejsza. Wymaga bowiem nabycia umiejętności ciągłego trwania w dystansie. Także nie da się wykluczyć uczestnictwa w sposób zupełny - gdyż fizycznie będziemy zawsze związani z jakimiś zjawiskami. Sami też tkwiąc w fizyczności ciała. Musimy jednak być także OBSERWATORAMI tych zjawisk i własnej fizyczności - bardziej obserwatorami, niż uczestnikami.
Punkt uczestnictwa należy tu przemieścić poza siebie - poza swoje ego. Pomocne mogą tu być te mądre zalecenia religijne, które odnoszą się do moralności i etyki. Jednak i inne zalecenia religijne, także te związane z ceremoniałami, tradycją, na poczatku przenoszą punkt uczestnictwa z ego na punkt religijności. Zatem to także jest element rozwoju. Jednak, gdy z czasem ego nadmiernie w to się zaangażuje - wówczas stają się przeszkodą. Groźniejszą niż samo ego - bowiem zaczynają działać jak ego mniemając, że są czymś więcej. Wówczas konieczne jest coś - co znowu pozwoli nabrać DYSTANSU. Wielu ludziom przydają się do tego inne religie. Zmieniając jedno wyznanie na inne nabierają dystansu do poprzedniego. Niestety, jeśli ta zmiana wiąże się z potrzebą silnego przekonania do nowej religii to powstaje silniejsze zaangażowanie i ego jeszcze silniej wiąże się z nowym wyznaniem. Dystansu wtedy także nie ma.
Towarzyszy temu jeszcze jedno zjawisko. Bowiem z jednej strony większość ludzi potrzebuje silnego zaangażowania religijnego - by móc dobrze zużyć potencjał swojej religii do rozwoju duchowego (bez zaangażowania zwykle jest małe przekonanie i mała wiara - nikły pożytek z religii), to z drugiej strony, jak już napisałem, zaangażowanie staje się też hamulcem w rozwoju - gdyż dodatkowo umacnia ego, które zabarwienie religijne traktuje jak swój sztandar.
W pracy pt. Przypomnienie już napisałem, że religie mają jedynie służyć człowiekowi. Nie człowiek religiom. Można tam znaleźć więcej na ten temat.
_______

Ciąg dalszy:

/Po dodatku wracamy do moralności, bezosobowości, ega i interesowności./
Wszystko w relacji względem tego - z czym się utożsamia ego - jest przedmiotem jego obserwacji.
Obserwacja pod kątem światowym, czyli nie uwzględniająca w sposób wyróżniający żadnego ego, zajmująca się jedynie powiązaniem obserwowanych zjawisk - mimo, że występuje w niej podmiot obserwujący, to jednak nie jest on uczestnikiem poprzez którego wchodzi coś do świata - z jego "pędów". Tego rodzaju obserwator nie tworzy prądów, lecz poddaje się prądom. On nie tworzy nowej osobistej karmy, albo prawie nie tworzy - zależy to od jego stanu obserwacji. Nie uwikłuje się sam, lecz jest pomocny innym w ich problemach, czy w ich życiu. Niosąc im ulgę w ich uwikłaniach, a na swoje starając się nie zważać. Wiedząc przy tym, że ma także obowiązek (nie wynika to już z "pędów", które zazwyczaj stają sie chorobliwie wybujałe u ludzi, lecz wynika z obowiązku, który zawsze jest określony przez podstawowe ramy)
Obserwacja nie znaczy bowiem nie działania zewnętrznego. Istnieje tu działanie na rzecz świata i innych ludzi - co w buddyzmie nazywa się właściwym działaniem, a w chrześcijaństwie służbą na rzecz dobra innych ludzi.
I z pewnością wiele tu jeszcze można rozwinąć w tej tematyce.

Drogi East,
Pozwól, że jeszcze raz odniosę sie do wstępu Twojej wypowiedzi.

east

Jerzy piszesz "Jedno zastrzeżenie do Twojej wypowiedzi - atman od niczego nie musi sie uwalniać.
Analogicznie pierwotna świadomość nie musi uwalniać się od umysłu.
Oni są bowiem zawsze wolni.
To umysł ma problem - umysł jest uwikłany. Wikła sam siebie."
Ja też to w ten sposób czuję.
W tym momencie wprowadzasz pojęcie atmana. Pewnie długo by należało pisać o tym, aby wyjaśnić czym/kim on jest, bo wywodzi się z innej niż europejska Tradycji. Natomiast pokusiłem się o poszukanie zrozumiałego dla mnie odpowiednika atmana , wydaje mi się, że znalazłem i ciekaw jestem, czy podzielisz moje zdanie.
Moim zdaniem istotą, którą charakteryzuje to iż
" W naturalny sposób wtedy nie przywiązujesz się do koncepcji czy wariacji na temat siebie samego. Puszczasz je wolno. Zauważasz manifestacje, czyny , a nawet uczucia , pozwalasz im zaistnieć i puszczasz je wolno. Każde z nich ma prawo do zaistnienia, wyrażenia się w Tobie i do przeminięcia. "

Jest ktoś, kogo nazywamy Aniołem Stróżem. W zwyczajowym ujęciu umysł tworzy sobie formę Anioła Stróża jako oddzielnego bytu , który czasami , gdy przywołany, nam pomaga w potrzebie. Według mnie jest to jakby taki atman, istota , która Obserwuje. Nie mamy poczucia bycia tą istotą , a jednak ją czujemy .
Czy nie miałaby tu owa istota pełnić rolę obserwującego , współczującego i pomagającego atmana ? Czy istnieje tu zagrożenie demoniczną osobowością ? Nie, gdyż Anioł nie ingeruje bez zaproszenia i zawsze możesz powiedzieć stop. Co więcej, gdy o nim nie myślisz wówczas on samoistnie powraca do swojego obserwującego wymiaru. Demon (ego) raz zagnieżdżony w osobie zrobi wszystko , by być aktywny . I to niezawodne kryterium po którym można odróżnić demona od anioła. Zresztą, gdy mówimy "anioł" to kim na prawdę ta istota jest ? Czy to nie jest nasza Pierwotna Świadomość ? Zupełny Obserwator ?
Ma on wszystkie cechy Brahmana o których napisałeś , jest niezależny ( w pełni ) od umysłu, ego i ciała, jest pomocny , służy swojej niższej egotycznej istocie uwikłanej w formy czasu i przestrzeni o ile ta o pomoc poprosi. Przy tym, jak piszesz atman połączony jest z samym Bogiem. Moimi słowy bycie świadomym to rezonowanie z częstotliwością boską lub jej znośnym dla naszej ludzkiej formy odpowiednikiem. To jakby takie sprzęgło w samochodzie.
Po co zatem atman/anioł zadaje sobie tyle trudu i wysiłku, aby obserwować istotę ludzką ?
Niektórzy mówią, że człowiek doświadcza fizyczności i materii po to, aby mógł powrócić do swojego domu w Niebie. Życie to droga powrotna do domu. Mnie zawsze wydawało się to niekompletne jakieś.
Przeczuwam , że tu chodzi o coś więcej. Na przykład o transformację naszego tu i teraz , miejsca w którym istniejemy w materii, umysłu i ego którymi jesteśmy, aby uczynić je rzeczywiście narzędziami boskimi, a całego siebie - świątynią Boga. Harmonicznym miejscem .[/b]

Jerzy Karma

Tak East. Podzielam Twoje zdanie w kwestii atmana i wolności jego od przywiązania.
Wielokrotnie pisałem o tym, że przywiązanie jest tym – co warunkuje i tworzy związki karmiczne.
Sztuka polega na istnieniu, radowaniu się tym – co jest – lecz nie przywiązywaniu się do tego.
Do żony tez nie Wink

Jednak człowiek nie do końca ponosi winę za przywiązanie.
Wynika ona z natury pamięci. Pamięć wynika z magnetyzmu. Istnieją różne wariacje zapisu pamięci. Pisałem o tym w innym miejscu.
/Widzę, że będę musiał wprowadzić na forum pracę „Dusza – zwodnicze słowo”. Jest tam także o atamanie i świadomości./
Jak wiesz cechą magnetyzmu jest przyciąganie i odpychanie – zatem przywiązanie Smile

Odpychanie wobec kogoś lub czegoś także wynika z przywiązania.
W skrócie proces przebiega tak: Wytworzenie jakiejkolwiek substancji przez atamana lub wejście w nią powoduje możliwość zetknięcia z inną substancją czy substancjami. Jeśli dochodzi do zetknięcia następuje magnetyczna wzajemna rejestracja. Zależna od rodzaju substancji. Owa rejestracja – zapis – pamięć – jest magnetycznym śladem wpływającym na charakter substancji /wykorzystano to w homeopatii/. Z powodu tego śladu magnetycznego. Zaś ów ślad od tej chwili będzie wyzwalał reakcje względem tego, z czym się przyciąga lub odpycha. Człowiek to już niezwykle zaawansowana pamięć tego rodzaju. Zaawansowana oznacza tu bardzo długo się w taki sposób warunkująca lub jak ktoś woli kreująca, czy powstająca. Nakładanie się tych samych śladów pamięciowych /magnetycznych/ powoduje zwiększanie siły przywiązania.
Dlatego tak łatwo się wpada w przywiązanie i dlatego tak łatwo powstaje zbiór ego.
Jednak mimo takiej natury można jej działanie wykorzystać najpierw do uwolnienia się, a następnie do kontroli tego procesu. Kontroli przez wytworzenie czynnika kasującego każde ewentualne nowe przywiązanie. Nie jest możliwością by zdobyć tę umiejętność w jednej chwili. Jest to proces. Niektórzy myślą, że np. Budda coś osiągnął w jednej chwili. Jakby wcześniej nic nie robił Wink

Anioły.
Można tak jak Ty uważać anioła za atmana.
Jednak istnieją też anioły jako istoty, które wcześniej od człowieka zaczęły swoją przygodę.
One także mają atmana i także zainteresowane są rozwojem duchowym. Wcale jednak nie musi to być rozwój jak ktoś z ludzi by oczekiwał. Nie można przypisywać im tego – w czym samemu się tkwi.
Można także samemu stworzyć byt opiekuńczy, który będzie kogoś chronił. Spełni taki byt funkcję anioła stróża.
Pojęcie aniołów zatem może być szerokie.
W rzeczywistości są to istoty wyprzedzające człowieka tylko określoną epoką kosmiczną.
Zaś nie każdy byt opiekuńczy jest aniołem, bo wówczas aniołami byliby też ochroniarze Wink

east

Jerzy napisałeś

Jerzy Karma

Śmierć...
Nie będę dużo tu o tym pisał. Powtarzałbym bowiem to, co napisałem w innych miejscach. Będę musiał też wprowadzić na forum pracę "Dusza - zwodnicze słowo". Tam bowiem jest omówiona kwestia świadomości w kontekście śmierci.
Śmierć wg jednych jest momentem wyjścia z tego świata do innego. Nazywa się to zgonem.
Wg innych śmierć jest okresem pomiędzy jednym życiem np. tutaj, a drugim także w świecie materialnym. Nazwijmy to okresem śmiertelnym - gdyż z perspektywy np. człowieka jest to stan śmierci.
Także pisząc o pamięci można mieć na myśli zupełnie inne procesy. Np. ten rodzaj pamięci, jaki pewnie miałeś East na myśli, po zakończeniu okresu śmiertelnego i po ponownych narodzinach, jest niedostępny. Co w zasadzie nie powinno być dziwne, gdyż otrzymujemy nowy mózg.
Jednak wówczas przynosimy ze sobą inną pamięć - a w niej całą swoją karmę. Pamięć ta ma związek z umysłem niematerialnym, choć można go nazwać inną materią. i z nich właśnie wypływa osobowość człowieka.
Tu warto zwrócić uwagę na to, że owa osobowość jest, działa, mimo tego, że leży poza naszą świadomością. I jest to wspaniały przykład na to, iż świadomość nie jest czymś najważniejszym na świecie; albo że nie jest tym, za co ją uważa się na ogół.

Byt jest PRZEJAWIENIEM, ale niekoniecznie musi być ono świadome. Przede wszystkim powinno być skuteczne. Np. chwyt w sztukach walki ma większą skuteczność jako odruch, niż jako pomyślany ruch. Wg jednych odruchy odbywają się poza świadomością... Jednak tu mowa o tym - do czego nasze poznanie ma bezpośredni dostęp. Ktoś inny uzna odruchy za świadomość i powie, że procesy tej świadomości są tak błyskawiczne, iż ludzkie poznanie za nimi nie nadąża i dlatego są poza jego zasięgiem. Są poza "ludzką świadomością".

Okres ponownych narodzin oczyszcza jedynie ze zbędnych śladów flimowych, czyli z tego np. iż nie pamięta się obrazów, nazw itp. Jednak przychodzi prawie ta sama istota, z tymi samymi skłonnościami, reakcjami, popędami itp.
Prawie, gdyż w okresie śmierci także dokonywały się liczne doświadczenia, które wywierają swój określony wpływ. Jednak dzieje się to w innych warunkach. Diametralnie innych. Zaś prawdziwa zmiana może nastąpić w takich warunkach jakich dotyczy. Np. jeśli ktoś wyrażał określone reakcje jako istota ludzka, to może dokonać ich modyfikacji tylko wówczas, gdy znajdzie się w podobnych warunkach. Nawet jeśli w innych warunkach dokonał jakichś modyfikacji, to musi stawić czoła starym siłom w starych warunkach. Warunki bowiem mają magnetyczne związki z umysłem. Dlatego tylko w bezpośredniej konfrontacji z nimi może dojść do zupełnego potwierdzenia każdej transformacji.

Atman...
Proszenie atmana jest w rzeczywistości zwracaniem się ku Niemu. Jest koncentrowaniem się na Nim. Z czasem i stopniowo będzie to powodować oczyszczanie się z tego, co odłączyło od określonej więzi z atmanem.
Zatem to człowiek sam działa,
Jednak prawdę też powiedzą ci, którzy orzekną, iż Atman ma moc wyzwalania.
Inni to słysząc stwierdzą, że Atman coś robi.
Jednak wszystko zależy od tego, co oznacza słowo robić. Jeśli za robienie uznamy wieczne trwanie w tym samym stanie - to tak. Jeśli za robienie uznamy dążenie do czegoś, osiąganie, zdobywanie - to nie.
Atman jest już w CELU. Nie musi zatem dążyć do czegokolwiek.
Gdy się ktoś właściwie na Nim koncentruje automatycznie korzysta z Jego mocy i odniesie wrażenie, iż to Atman działa - a będzie to jedynie kontakt z Jego naturalnym światłem. Zawsze takim samym. Będzie mógł wówczas mówić. że Atman go wysłuchał, że mu odpowiedział. A przecież Atman zawsze trwa w odpowiedzi i w wysłuchaniu. Tylko wystarczy z tego skorzystać.

Wiedza...
Jest jak chmura, albo jak słońce. Nie należą do nas. Jednak wszyscy mogą z nich korzystać.
Czy ktoś może myśleć, że słońce jest jego? Czyż nie uchodziłby za głupca?

Spacer, rodzina, las.
Jakże to piękne. Kto doświadcza w tym piękna delektując się nim i nie pragnąc go, lecz spełniając w tym swoje życie... jest to piękniejsze od każdej ludzkiej myśli.

Masz rację East, że filozofia o miłości jest zbędna. Gdzie jest piękno tam pojawia się miłość bez filozofii.

Czy można od ludzi wymagać "więcej życzliwości, empatii, serca"?
Wiem, że nie mogę - bowiem gdy tego wymagam, to wówczas sam nie przejawiam.

east

Jerzy Karma

Witaj East.

Pisząc o nie znajdowaniu siebie w doskonałości, miałem na myśli to, że w doskonałości zajmujesz się doskonałością, a nie ego. Ego w niej traci znaną nam naturę ego. Dlatego choć postać przejawiająca taki stan będzie widziana jako człowiek i można będzie odnieść wrażenie, że także ma ego, to w rzeczywistości będzie działać nie opierając się na ego, lecz opierając się na celach doskonałości. Dlatego działanie w prawdziwej doskonałości jest wolne od ego – nie ma tam „siebie”. Choć postać odgrywająca rolę sprzyjającą otoczeniu istnieje – ze względu na otoczenie, a nie „siebie.”

Będąc w takim działaniu jest się tylko w działaniu. Jest to przejawianie doskonałości. Można tylko powiedzieć, że doskonałość jest doskonała.
Nie ma w tym już działania motywowanego „sobą” – nie ma ego, które by mogło rzec: Jestem doskonałe. Gdy zaś to powie, to zaistnieje i tym samym nie będzie to już doskonałość, lecz ego – z natury leżące poza doskonałością.

Zatem z moich słów nie wynika to, co zasugerowałeś, że:
„Doskonałość nie może zaistnieć bez niedoskonałości. ”

To, co napisałeś o polu punktu zerowego, jest bardzo interesujące i sam widzisz, iż wskazuje na to, iż nie jest to bezwzględnie kosmiczne prawo, by wszystko miało swoje przeciwieństwo.
Zastanawiasz się także, w jaki sposób człowiek może korzystać z energii tego pola.
Otóż nie może.
Z powodu tego kim jest sam wg siebie.
I już sama chęć korzystania z tej energii tak, jak my to powszednio pojmujemy jako ludzie, jest tym rodzajem energii, który stwarza blokadę przed korzystaniem z niej. Ta prawda była przekazywana w wielu przekazach.
Chodzi o to, że właśnie ego jest tym, co sprawia, że powstaje blokada. Dlatego nie ma możliwości, by korzystać z tej energii do egoistycznych celów, a takimi są także pragnienie wyróżnienia się, posiadania mocy itp.

„Podobnie i arcykapłani wraz z uczonymi w Piśmie i starszymi wyśmiewali się z niego i mówili:
Innych ratował, a siebie samego ratować nie może; jest królem izraelskim, niech teraz zstąpi z krzyża; a uwierzymy w niego.” (Mat. 27:41-42, BW)

Warto tu zwrócić uwagę, że w scenie kuszenia Jezusa diabeł próbuje właśnie pobudzić u Jezusa ego.
Warto zwrócić uwagę, czym Jezus zastępuje ego. Zastępuje je Bogiem.

Mat. 4:3-10:
3. I przystąpił do niego kusiciel, i rzekł mu: Jeżeli jesteś Synem Bożym, powiedz, aby te kamienie stały się chlebem.
4. A On odpowiadając, rzekł: Napisano: Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.
5. Wtedy wziął go diabeł do miasta świętego i postawił go na szczycie świątyni.
6. I rzekł mu: Jeżeli jesteś Synem Bożym, rzuć się w dół, napisano bowiem: Aniołom swoim przykaże o tobie, abyś nie zranił o kamień nogi swojej.
7. Jezus mu rzekł: Napisane jest również: Nie będziesz kusił Pana, Boga swego.
8. Znowu wziął go diabeł na bardzo wysoką górę i pokazał mu wszystkie królestwa świata oraz chwałę ich.
9. I rzekł mu: To wszystko dam ci, jeśli upadniesz i złożysz mi pokłon.
10. Wtedy rzekł mu Jezus: Idź precz, szatanie! Albowiem napisano: Panu Bogu swemu pokłon oddawać i tylko jemu służyć będziesz.
(BW)

W pierwszym kuszeniu wskazuje na Boga w słowach Bożych – jako na coś ważniejszego, niż osobiste potrzeby.
W drugim daje przykład nie wykorzystywania mocy Boga do swoich celów – jest to przykład wzniesienia się ponad ego.
W trzecim kuszeniu Jezus odtrąca zupełnie ego i wskazuje na wybór Boga.

Ego jest także kusicielem i posiada te same cechy, co zwierzę opisane w Apokalipsie.
„Tu potrzebna jest mądrość. Kto ma rozum, niech obliczy liczbę zwierzęcia; jest to bowiem liczba człowieka. A liczba jego jest sześćset sześćdziesiąt sześć.” (Obj. 13:18, BW)
Niektórzy twierdzą, że szatan to człowiek – człowiek ze swoim ego. I mają wiele w tym racji, gdyż do człowieka wolnego od ego szatan nie może mieć dostępu.

Innym przekazem tej prastarej prawdy jest legenda o Parsifalu, który w chwilach pokusy poszukał oparcia w Bogu i w modlitwie: „...Ja właśnie byłem w takim położeniu, kiedy kusił mnie szatan, bo chociaż nie brak mi siły, zginąłbym marnie, gdybym nie wezwał na pomoc Boga”.
Jednak nie było tak na początku jego drogi. Najpierw był unoszony przez własne ego.
Święta niewiasta go pouczyła o zachowaniu czystości serca i posłuszeństwa Bogu.
Mimo tych rad Parsifal pozostaje przy ego, którego symbolizuje czarny koń niosący go prosto do piekła.
Parsifal w chwili grozy koncentruje się na Bogu i to go ratuje.
Później poprzez modlitwę i koncentrację na Bogu opiera się silnym ziemskim pokusom.
Istotne jest to, że Parsifal wyruszył z zamku Kamelot na poszukiwanie Świętego Graala Smile

„Galaad, druh Parsifala, gdy zajrzał do wnętrza Graala, “ujrzał tam rzeczy duchowe”, “początek i przyczynę rzeczy”, po czym w szczęśliwości umarł, zaś naczynie zostało porwane do nieba.”http://rodman.most.org.pl/Henryk_K.htm
Parsifal nie użył zdobytej mocy dla osobistych potrzeb. Przypomina w tym Chrystusa.
Śmierć Galaada także symbolizuje tu śmierć ego. Zaś porwanie naczynia do nieba oznacza, iż póki jesteśmy w świecie ego nie znajdziemy go.
Przy okazji wybrałem kilka godnych uwagi cytatów:

Katarzyna Julia Pastuszak, "Inkantacja mitu", Gazeta Teatralna nr 64/12.2004: [link widoczny dla zalogowanych]

„Czym jest Graal? Reliktem prastarego kultu Bogini Wielkiej Matki i Młodego Boga, czy symbolem z kręgu antycznej gnosis? Mitycznym „kotłem” Celtów, czy kielichem, do którego Józef z Arymatei zebrał krew Chrystusa Jezusa przelaną na Golgocie? W związku z włócznią – symbolem gnozy, mistyki i magii seksualnej czy wreszcie lapis et coeli , czy exillis, Rebisem alchemików? Pewien stary tekst zdaje się zamykać przed nami drogę wiodącą do znalezienia odpowiedzi na pytanie o Graala: „Choćbyś mnie i sto razy pytał / To tajemnicą rzecz okryta”, czytamy w nim.” Jerzy Prokopiuk: „Mity Parsifala i Fausta – stany rozwoju samoświadomości Europejczyka”, [link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Dla zainteresowanych. Wiele o Parsifalu napisano w Pentagramach: [link widoczny dla zalogowanych]

Inne ciekawe materiały także są na [link widoczny dla zalogowanych] z której już także cytowałem wyżej.
Jak choćby poniższe:

Parsifal i buddyzm

Michał Błażejewski, „Na drogach, kędy zły nie kroczy...”, [link widoczny dla zalogowanych]

http://pl.wikipedia.org/wiki/Parsifal_(opera)

http://pl.wikipedia.org/wiki/Parsifal_(epos)#Parsifal_u_Trevrizenta_.E2.80.93_o.C5.9Bwiecenie_i_nauki_religijne_.28Ksi.C4.99ga_IX.29

Drogi Eaście,
Twoje ostatnie zdanie wyraźnie wskazuje na konieczność uświadomienia sobie, że ego nie może być główną podstawą naszych działań. Bowiem im więcej ego… tym mniej jedności.
Tam – gdzie wszystko się łączy – tam nie ma ega, a gdzie nie ma ega – nie ma też zależności. Jest jedność.
Zaś zależności jakie postrzegamy będąc w ego, mogą pomagać nam zrozumieć, że ego jest w rzeczywistości czymś fałszywym. Bowiem owe zależności wskazują na jedność.

zxc

Strzałeczka ;]
Żaden sposób chyba nie jest dobry aby zrozumieć. Możliwe, że nie da się zrozumieć. Czy tak na prawdę zagłębianie się w swoje odczucia jest pierwszym ugryzieniem zatrutego jabłka? Tylko nie da się urodzić od razu mądrym, za to głodnym. Z drugiej strony jak możemy być człowiekiem nie zadając pytań i nie analizując samego siebie. Dlaczego zawsze zaczynamy od analizy samego siebie? Dlaczego w ogóle analizować? Zaczynamy od siebie, żeby rozumieć innych ludzi? Jakby wszyscy ludzie rozumieli relację Bóg, życie, czas, człowiek i człowiek-człowiek, a tylko ja bym nie wiedział i żył w przekonaniu że jako jedyny wiem, myślę więc jestem a reszta ludzi nie wie, czy nawet gdyby mi mówili to bym uwierzył? A co jeśli faktycznie ja mam tylko rację a reszta się myli? Może Wy mnie oszukujecie i tak na prawdę jestem sam i to wszystko kręci się wokół mnie abym wreszcie przejrzał na oczy? Wszystko dookoła mnie to jest ten mechanizm przystosowujący do poznania prawdy tak? W co miałbym uwierzyć, skoro czuję prawdę w sobie. Myślę dobrze, czynię źle. Nie da się tak, zawsze najpierw pomyśle źle i to zrobię. A gdyby tak w przejawie słabości położyć się na rozgrzanej trawie i popatrzeć w niebo i o niczym nie myśleć? Wtedy nie pomyślę o niczym złym i niczego złego nie zrobię. Chrystus "istniał" tylko dlatego, że żył dla innych. Ale czy zastanawiał się nad tym, że np: o dzisiaj zrobię coś dobrego? albo zobaczył chorego człowieka i pomyślał sobie: o uzdrowię cię żebyś nie cierpiał? Czy wsłuchiwał się w swe nadświadomości i dopatrywał anioła stróża? Czy Jezus miał notesik z dobrymi uczynkami? Nie zastanawiał się nad niczym, wiedział że jest synem Bożym. A czy my nie jesteśmy dziećmi Bożymi? "Grzebanie" we własnym "mózgu" rzeczywiście pozwala dostrzec jego złożoność i na pewno nie każdy sobie z tym poradzi. Jednak nie może być on aż tak bardzo podzielony. Ogólnie podziały są złe. Czasami myślę, że zwierzęta to Bóg, który nam towarzyszy.

A co wtedy jak np:śpimy?

Przez sen odpoczywamy - to jest istotne. Wiedza? Czym jest wiedza w rękach człowieka? Jak można dzielić duszę na świadomość duszy, podświadomość, nadświadomość - i która z nich jest aniołem stróżem?. Gdzie tu obiektywizm? Obiekt to rzecz materialna, którą każde dziecko narysuje inaczej. Tylko człowiek jest w stanie wymyślić sobie pojęcie obiektywizm . Tylko człowiek potrafi patrzeć obiektywnie na samego siebie i swoje odczucia. Intuicja czy rozsądek? Ile jeszcze się w nas głosów odezwie abyśmy mogli obrać obiektywną pozycję? Jak nazwiemy ten głos, który się wtedy obiektywnie odezwie? Czy można mu zaufać? Czy będzie on obiektywny? Schizofrenia? Bóg urojony? Fora internetowe są pełne takich tematów. Czy pisząc, rozmawiając z innymi nie słuchamy tak na prawdę samego siebie? Nie lubię pisać ani mówić zbytnio. Znaczy się poczucie mojej odrębności wśród wszystkich ludzi na świecie lubi rozmowy i pisania. To jest mój monolog wszystkich ludzi. Samotność jest zainteresowaniem o samym sobie, czy brakiem zainteresowania innych naszą osobą? Kochając Boga nie powinniśmy czuć się samotni prawda? Czy w naszej bliskiej więzi z Bogiem i tonach rozważań nie poczujemy się samotni? A może to jest tak, że ja kocham Boga a Bóg mnie nie kocha? Czy modle się do dobrego Boga? A jak się modlę? Czy samotność zaburza widzenia, ostrość? Można lubić patrzeć na tego, kogo się kocha? Można zostać wirtuozem życia w czterech ścianach? Co jest lepsze wiedzieć, że Bóg jest miłością czy rozumieć, że Bóg jest miłością? Na jak dużą rozbieżność można sobie pozwolić w interpretacji zdań: „Bóg mieszka w nas”, a: „jesteśmy Bogiem”? Odpowiedzcie mi, proszę, na moje pytania, gdyż nie wiem jak się samemu nad nimi zastanowić

Jerzy Karma

JJW111000745

Jeśli pisząc, mówiąc, myśląc : „zrozumienie” – masz na myśli jedną konkretną odpowiedź, wskazówkę, określoną wyraźnie prawdę, to jest dokładnie tak – jak napisałeś:

Agemen