Umysł i tajemnice. Sprawa demona i wyzwolenia.

Jerzy Karma

JJW111000848

SAT w sanskrycie znaczy: prawda
ANAS znaczy: przeciw; oceń
SATANAS znaczy: przeciw prawdzie, ocenia jak jest.

Szatan zatem symbolizuje sądzenie ludzkich czynów, oraz ocenianie w sensie nietolerancji tego co inne, niezrozumiałe, ocenianie w celu skrzywdzenia - w celu wystąpienia przeciw temu, kto jest oceniany.
Oznacza też wystąpienie przeciw prawdzie.
W tym sensie Chrystus wypowiedział się:
"Ja jestem droga i prawda, i żywot." Jan. 14:6 (BW)
"… nie przyszedłem bowiem sądzić świata, ale świat zbawić." Jan. 12:47 (BW)

Dlatego Antychryst jest Szatanem. Oskarżycielem.
"Potem ukazał mi Jozuego, arcykapłana, stojącego przed aniołem Pana i szatana stojącego po jego prawicy, aby go oskarżać." Zach. 3:1 (BW)
"... gdyż zrzucony został oskarżyciel braci naszych, który dniem i nocą oskarżał ich przed naszym Bogiem." Obj. 12:10 (BW)

Mana = umysł; myślenie
de = należący do

Umysł musi myśleć, gdyż nie posiada wiedzy. Analizuje, ocenia, oskarża lub akceptuje i przywiązuje się do tego, co raz obrał za prawdę. Walczy o to. Nawet jak to prawda urojona.
Umysł z natury nie posiada wiedzy. Z natury jest poza wiedzą. dlatego musi poszukiwać, poznawać i myśleć; analizować i spekulować.

Demon oznacza należący do umysłu, myślenia, czyli należący do niewiedzy.
Oznacza bycie kontrolowanym przez umysł, czyli niewiedzę.

Ten umysł na którym skupia swoją uwagę człowiek jako na swoim umyśle jest demonem.
Nie znaczy to jednak, że demonów nie ma.
Znaczy to, że jest on tożsamy z demonami.

Wyjaśnię to przy pomocy kilku odrębnych źródeł wiedzy.
Pierwszym źródłem jest Księga Objawienia.

"Tu potrzebna jest mądrość. Kto ma rozum, niech obliczy liczbę zwierzęcia; jest to bowiem liczba człowieka. A liczba jego jest sześćset sześćdziesiąt sześć." Obj. 13:18 (BW)

Człowiek o którym tu mowa to ludzie tego świata z tym, co mają za swój umysł.
Co jest tym zwierzęciem? Jest to demon i umysł demonów.

"I ukazał się drugi znak na niebie: Oto ogromny rudy smok, mający siedem głów i dziesięć rogów, a na jego głowach siedem diademów;
A ogon jego zmiótł trzecią część gwiazd niebieskich i strącił je na ziemię. I stanął smok przed niewiastą, która miała porodzić, aby, skoro tylko porodzi, pożreć jej dziecię." Obj. 12:3-4 (BW)

"I wybuchła walka w niebie: Michał i aniołowie jego stoczyli bój ze smokiem. I walczył smok i aniołowie jego,
Lecz nie przemógł i nie było już dla nich miejsca w niebie.
I zrzucony został ogromny smok, wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem, który zwodzi cały świat; zrzucony został na ziemię, zrzuceni też zostali z nim jego aniołowie." Obj. 12:7-9 (BW)

"… biada ziemi i morzu, gdyż zstąpił do was diabeł pałający wielkim gniewem, bo wie, iż czasu ma niewiele." Obj. 12:12 (BW)

"I widziałem wychodzące z morza zwierzę, które miało dziesięć rogów i siedem głów, a na rogach jego dziesięć diademów, a na głowach jego bluźniercze imiona.
A zwierzę, które widziałem, było podobne do pantery, a nogi jego jak u niedźwiedzia, a paszcza jego jak paszcza lwa. I przekazał mu smok siłę swoją i tron swój, i wielką moc." Obj. 13:1-2 (BW)

"… I cała ziemia szła w podziwie za tym zwierzęciem.
I oddali pokłon smokowi za to, że dał zwierzęciu moc, a także zwierzęciu oddali pokłon, mówiąc: Któż jest podobny do zwierzęcia i któż może z nim walczyć?" Obj. 13:3-4 (BW)

" I dozwolono mu wszcząć walkę ze świętymi i zwyciężać ich; dano mu też władzę nad wszystkimi plemionami i ludami, i językami, i narodami." Obj. 13:7(BW)

"… władcę, który rządzi w powietrzu, ducha, który teraz działa …" Efez. 2:2 (BW)

"… z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności , ze złymi duchami w okręgach niebieskich." Efez. 6:12 (BW)

"Rzekł więc do nich: Widziałem, jak szatan, niby błyskawica, spadł z nieba." Łuk. 10:18 (BW)

"Znowu wziął go diabeł na bardzo wysoką górę i pokazał mu wszystkie królestwa świata oraz chwałę ich.
I rzekł mu: To wszystko dam ci, jeśli upadniesz i złożysz mi pokłon." Mat. 4:8-9 (BW)

" I wyprowadził go na górę, i pokazał mu wszystkie królestwa świata w mgnieniu oka.
I rzekł do niego diabeł: Dam ci tę całą władzę i chwałę ich, ponieważ została mi przekazana, i daję ją, komu chcę.
Jeśli więc Ty oddasz mi pokłon, cała ona twoja będzie." Łuk. 4:5-7 (BW)

" Teraz odbywa się sąd nad tym światem; teraz władca tego świata będzie wyrzucony." Jan. 12:31 (BW)

" Już wiele nie będę mówił z wami, nadchodzi bowiem władca świata, ale nie ma on nic do mnie." Jan. 14:30 (BW)

" O sądzie zaś, gdyż książę tego świata został osądzony." Jan. 16:11 (BW)

Drugim źródłem jest nauka Don Juana Matusa w książce Castanedy pt. "Aktywna strona nieskończoności".

"opowiem ci o siłach, które popychają ludzi do tego, że zachowują się jak ostatni idioci."

" Ciemność zapadła bardzo szybko i liście drzew, które jeszcze przed chwilą emanowały zieloną poświatą, były teraz bardzo ciemne i ciężkie. Don Juan powiedział, że jeśli będę się pilnie skupiał na ciemności liści, nie koncentrując wzroku na niczym konkretnym, lecz spoglądając niejako kątem oka, dostrzegę ulotny cień w moim polu widzenia.
– To odpowiednia pora dnia na zrobienie tego, o co cię proszę – rzekł. – Skupienie koniecznej uwagi zabierze ci tylko chwilkę. Nie przestawaj, aż dostrzeżesz ten ulotny, czarny cień.
Rzeczywiście, dostrzegłem jakiś dziwny, ulotny, czarny cień na tle liści drzew. Był to albo jeden cień, poruszający się w przód i w tył, albo kilka, przesuwających się z lewa na prawo albo z prawa na lewo lub prosto w górę. Jawiły mi się one jako grube czarne ryby, ogromne ryby. Wyglądało to tak, jak gdyby w powietrzu latały gigantyczne mieczniki. Widok ten pochłonął mnie całkowicie. W końcu zacząłem się go bać. Zrobiło się za ciemno i nie widziałem już liści, ale ciągle widziałem te ulotne, czarne cienie.
– Co to jest, don Juanie? – zapytałem. – Wszędzie dokoła dostrzegam ulotne, czarne cienie.
– Ach, to właśnie dziki wszechświat – odrzekł. – Niemierzalny, nieliniowy, wykraczający poza sferę języka. Ciemność zapadła bardzo szybko i liście drzew, które jeszcze przed chwilą emanowały zieloną poświatą, były teraz bardzo ciemne i ciężkie. Don Juan powiedział, że jeśli będę się pilnie skupiał na ciemności liści, nie koncentrując wzroku na niczym konkretnym, lecz spoglądając niejako kątem oka, dostrzegę ulotny cień w moim polu widzenia.
– To odpowiednia pora dnia na zrobienie tego, o co cię proszę – rzekł. – Skupienie koniecznej uwagi zabierze ci tylko chwilkę. Nie przestawaj, aż dostrzeżesz ten ulotny, czarny cień.
Rzeczywiście, dostrzegłem jakiś dziwny, ulotny, czarny cień na tle liści drzew. Był to albo jeden cień, poruszający się w przód i w tył, albo kilka, przesuwających się z lewa na prawo albo z prawa na lewo lub prosto w górę. Jawiły mi się one jako grube czarne ryby, ogromne ryby. Wyglądało to tak, jak gdyby w powietrzu latały gigantyczne mieczniki. Widok ten pochłonął mnie całkowicie. W końcu zacząłem się go bać. Zrobiło się za ciemno i nie widziałem już liści, ale ciągle widziałem te ulotne, czarne cienie.
– Co to jest, don Juanie? – zapytałem. – Wszędzie dokoła dostrzegam ulotne, czarne cienie.
– Ach, to właśnie dziki wszechświat – odrzekł. – Niemierzalny, nieliniowy, wykraczający poza sferę języka.
/…/
– Ciemno, choć oko wykol – odezwał się don Juan – ale jeśli spojrzysz dokoła kątem oka, znów zobaczysz, jak dokoła nas skaczą ulotne cienie.
Miał rację. Ciągle je widziałem. Od ich ruchu kręciło mi się w głowie. Don Juan włączył światło; wszystko się rozwiało.
– Tylko dzięki samodzielnym staraniom dotarłeś do czegoś, co szamani starożytnego Meksyku nazywali kwestią nad kwestiami – rzekł don Juan. – Tym razem cały czas owijałem rzeczy w bawełnę, sugerując ci, że jesteśmy przez coś więzieni. I rzeczywiście, coś nas więzi! Dla czarowników starożytnego Meksyku był to fakt energetyczny.
– Dlaczego ten drapieżca zawładnął nami w sposób, o jakim mi mówiłeś, don Juanie? – zapytałem. – Musi istnieć jakieś logiczne wytłumaczenie.
– Jest wytłumaczenie – odparł don Juan – i to najprostsze na świecie. Zawładnęli nami, ponieważ jesteśmy ich pożywieniem, i uciskają nas bezlitośnie, ponieważ utrzymujemy ich przy życiu. My hodujemy kurczęta na kurzych fermach, gallineros, drapieżcy zaś hodują nas na ludzkich fermach, humaneros. Dlatego zawsze mają co jeść.
/…/
Czarownicy są przekonani, że to drapieżcy dali nam przekonania, nasze pojęcia dobra i zła, nasze prawa społeczne. To oni stworzyli nasze nadzieje i oczekiwania, sny o powodzeniu i myśli o porażce. Dali nam pożądanie, chciwość i tchórzostwo. To przez drapieżców jesteśmy tak zadowoleni z siebie, schematyczni i egoistyczni.
– Ale jak można tego dokonać, don Juanie? – zapytałem, jakby bardziej jeszcze rozeźlony tym, co mówi. – Szepcą nam to wszystko do ucha, kiedy śpimy?
– Nie, nie robią tego w ten sposób. To idiotyczny pomysł! – odparł z uśmiechem. – Są nieskończenie skuteczniejsi i bardziej zorganizowani, niż ci się zdaje. Aby zapewnić sobie nasze posłuszeństwo, uległość i słabość, drapieżcy wykonali fantastyczne posunięcie – fantastyczne, oczywiście, z punktu widzenia strategii wojennej, a przerażające z punktu widzenia tych, przeciwko którym zostało skierowane. Oddali nam swój umysł! Słyszysz, co mówię? Drapieżcy oddają nam swój umysł, który staje się naszym umysłem.
/…/
Poprzez umysł, który w końcu jest ich umysłem, drapieżcy wtłaczają w życie ludzi wszystko, co im pasuje."

Nieśmiertelność u wielu kojarzy się z przetrwaniem czegoś żywego po śmierci ciała fizycznego. Ale kto im dał gwarancję, że to co przetrwa nie umrze po jakimś czasie?
Gurdżijew w swoich naukach do Uspieńskiego mówił:

"Nieśmiertelność jest jedną z właściwości, które przypisujemy ludziom nie rozumiejąc w stopniu wystarczającym, co te właściwości oznaczają.
/…/ Według pradawnego nauczania, którego ślady można odnaleźć w wielu starych i nowych systemach, człowiek, który osiągnął pełny możliwy dla niego rozwój, a więc człowiek w pełnym tego słowa znaczeniu, składa się z czterech ciał. Te cztery ciała złożone są z substancji, które stopniowo stają się coraz delikatniejsze, coraz bardziej oczyszczone i które przenikając się wzajemnie formują cztery niezależne organizmy, pozostające w określonym stosunku do siebie i jednocześnie będące w stanie działać niezależnie od siebie.
/…/ W trzecim ciele, w pewnych warunkach, może rozwinąć się czwarte ciało, które tak różni się od trzeciego, jak trzecie różni się od drugiego, a drugie od pierwszego. Świadomość manifestująca się w czwartym ciele ma pełną kontrolę nad trzema pierwszymi ciałami i nad sobą.
/…/ drugie to w terminologii chrześcijańskiej ciało 'duszy'; trzecie to ciało 'duchowe'; czwarte w terminologii chrześcijaństwa ezoterycznego to ciało 'boskie'. W terminologii teozoficznej pierwsze nazywa się ciałem 'fizycznym', drugie 'astralnym', trzecie 'umysłowym', a czwarte 'przyczynowym'.
/…/ człowiek nie rodzi się z subtelniejszymi ciałami /…/
'Ciało astralne' nie jest narzędziem niezbędnym człowiekowi. Jest ono wielkim luksusem, na który tylko niewielu może sobie pozwolić. Człowiek może całkiem dobrze żyć bez 'ciała astralnego'. Jego ciało fizyczne spełnia wszystkie funkcje konieczne do życia. Człowiek bez 'ciała astralnego' może nawet sprawiać wrażenie kogoś bardzo inteligentnego czy wręcz uduchowionego; i może on okłamywać nie tylko innych, ale i samego siebie.
/.../
I tylko człowiek, który ma w pełni rozwinięte cztery ciała, może być nazwany 'człowiekiem' w pełnym tego słowa znaczeniu. Taki człowiek ma wiele właściwości, których nie posiada zwykły człowiek. Jedną z tych właściwości jest nieśmiertelność. Wszystkie religie i wszystkie pradawne nauczania zawierają ideę, zgodnie z którą przez osiągnięcie czwartego ciała człowiek uzyskuje nieśmiertelność. Wszystkie wskazują też drogi, które wiodą do uzyskania czwartego ciała, czyli do nieśmiertelności."

Jezus powiedział to samo o śmiertelności człowieka.
"Dlatego powiedziałem wam, że pomrzecie w grzechach swoich. Jeśli bowiem nie uwierzycie, że to Ja jestem, pomrzecie w swoich grzechach." Jan. 8:24 (BW)

Tu nie chodzi o to, że człowiek umrze cieleśnie będąc grzesznikiem.
Wiadomo bowiem, że cieleśnie wszyscy umierają.
Tu nie chodzi o mówienie, że człowiek umrze fizycznie z powodu grzechów. Święci też umierają fizycznie.
Tak jak ciało umiera w gorącej lawie, gdy do niej wpada, tak człowiek umrze wpadając w grzechy jakie czyni.

Wielu zastanawia się, czy dusza umiera.
Czytamy o tym:

"Dusza, która grzeszy, ta umrze." Ezech. 18:4 (BG

A że dusza nie oznacza tu ciała fizycznego, to świadczą o tym następne słowa:

"Dusza, która grzeszy, ta umrze; ale syn nie poniesie nieprawości ojcowskiej, ani ojciec poniesie nieprawości synowskiej; sprawiedliwość sprawiedliwego przy nim zostanie, a niepobożność niepobożnego nań przypadnie.
A jeźliby się niepobożny odwrócił od wszystkich grzechów swoich, które czynił, a strzegłby wszystkich ustaw moich, i czyniłby sąd i sprawiedliwość, pewnie żyć będzie, nie umrze." Ezech. 18:20-21 (BG)

Nie umrze dusza, lecz ciała fizyczne jak wiadomo poumierały.

"Ale gdyby się odwrócił niezbożny od niezbożności swojej, której się dopuścił, a czyniłby sąd i sprawiedliwość, ten duszę swoję zachowa." Ezech. 18:27 (BG)

"Albowiem się Ja nie kocham w śmierci umierającego, mówi panujący Pan; nawróćcież się tedy, a żyć będziecie." Ezech. 18:32 (BG)

Jaka może być śmierć umierającego?
Umierający umiera przecież. Dlatego jest umierający.
A jednak przy śmierci może być jeszcze inna - druga - śmierć.

"Udziałem zaś bojaźliwych i niewierzących, i skalanych, i zabójców, i wszeteczników, i czarowników, i bałwochwalców, i wszystkich kłamców będzie jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga." Obj. 21:8 (BW)

/Czarownicy to ci, którzy używają magii do szkodzenia innym. Nie zaś ci, którzy używają wiary do pomagania innym.
"Póki jestem na świecie, jestem światłością świata.
Po tych słowach splunął na ziemię i ze śliny uczynił błoto, i to błoto nałożył na oczy ślepego.
I rzekł do niego: Idź i obmyj się w sadzawce Syloe. Odszedł tedy i obmył się, i wrócił z odzyskanym wzrokiem." Jan. 9:5-7 (BW)/

Ale to nie wszystko, bo dusza niejednego człowieka umarła za życia jego ciała, człowiek zaś ów nadal żyje pośród ludzi:

"Umrze w młodości dusza ich, a żywot ich między nierządnikami." Ijob. 36:14 (BG)

Man-tra
tra - oznacza wznieść się wyżej (np. ponad umysł); ochraniać.

Dlatego mantra ochrania od umysłu – ochrania nie tylko od niewiedzy (myślenie z powodu niewiedzy), lecz od wpływu umysłu-programów demonów.
Wznosi naszą jaźń ponad umysł demonów, będący obecnie ludzkim umysłem..

Obecnie stosowany umysł ludzki jest bardziej lub mniej kapryśny
Dusza powinna go kontrolować zamiast mu ulegać.

Czym jest mantra?
Jest to wibracja doskonałości, harmonii, miłości, wdzięczności, wybaczenia, uczucia łączącego z Bogiem, także z doskonałymi istotami, z dobrymi uczynkami, dobrymi uczuciami, nawet z dobrymi myślami.
Wibracje te są powiązane z dobrymi słowami, z dobrymi archetypami, z dobrymi intencjami i skojarzeniami. Wszystko to wytwarza dobry stan – ceremoniał. Dlatego też odpowiednie ceremoniały także powodują mantryczną wibrację.

Mantrom poświęciłem wątek Mantra i kryteria czynności

Jednak nie tylko słowo jest wibracją uwalniającą od demoniczno-ludzkiego umysłu związanego z mózgiem i głową.
Słowo jest dobre na początku.
Później stają się ciałem – czyli właściwym działaniem, któremu towarzyszy odpowiednio doskonała fala wibracyjna!
Właściwe działanie wymaga jednak na początku samodyscypliny.
Następnie przeradza się w nowy stan wibracyjny – nowy stan działania: znajduje to wyraz w działaniu, zachowaniu, odczuwaniu, w uczuciach, w emocjach, w odbiorze mentalnym.
Tu mamy już nowego człowieka.
To są drugie narodziny o których mówił Jezus.

"Prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat.
... Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego, którzy narodzili się nie z krwi ani z cielesnej woli, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga." Jan. 1:9,12-13 (BW)

Przyjąć światłość oznacza przyjąć doskonałość.
Narodzić się z Boga oznacza bycie dzieckiem doskonałości.
Co jednak oznacza przyjąć światło doskonałości?
Czy wystarczy emocjonalnie np. zawołać:
- Jezu, przyjmuję Cię jako mego zbawiciela do mojego serca!"

Odpowiedź dał sam Jezus:

" Tak więc po owocach poznacie ich.
Nie każdy, kto do mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie." Mat. 7:20-21 (BW)

"3. Odpowiadając Jezus, rzekł mu: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego.
...
5. Odpowiedział Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego.
6. Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest."
Jan. 3 (BW)

O jaką wodę tu chodzi?
Czy o tę ziemską w której chrzczą się ludzie?
Odpowiedź dał Jezus:

"10. Odpowiadając jej Jezus, rzekł do niej: Gdybyś znała dar Boży i tego, który mówi do ciebie: Daj mi pić, wtedy sama prosiłabyś go, i dałby ci wody żywej.
...
14. Ale kto napije się wody, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu." Jan. 4 (BW) [/i

A co jest tą wodą?

Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie.

Oddawanie czci Bogu jest święte i wymaga świętego ducha w człowieku. I to Święty Duch jest tą wodą o której mówił Jezus. On jest wodą która daje życie wieczne.

"A w ostatnim, wielkim dniu święta stanął Jezus i głośno zawołał: Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije.
Kto wierzy we mnie, jak powiada Pismo, z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej.
A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać ci, którzy w niego uwierzyli; albowiem Duch Święty..." Jan. 7:37-39 (BW)

"Wiatr wieje, dokąd chce, i szum jego słyszysz, ale nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd idzie; tak jest z każdym, kto się narodził z Ducha." Jan. 3:8 (BW)

Tu już nie ma miejsca na umysł jaki zna ludzka myśl.
Człowiek taki żyje z Ducha Świętego, nie zaś z umysłu demonów działającym poprzez mózg w głowie.
Duch Święty działa poprzez oczyszczone serce człowieka.

I jeszcze zacytuję nauki Tolteka Don Juana Matusa z książki Castanedy:

"Jedyną alternatywą dla ludzkości – ciągnął – jest dyscyplina. Dyscyplina to jedyny środek zaradczy. Ale gdy mówię o dyscyplinie, nie chodzi mi o jakieś ascetyczne praktyki. Nie chodzi mi o to, żeby wstawać o piątej trzydzieści każdego ranka i polewać się zimną wodą aż do zsinienia. Poprzez dyscyplinę czarownicy rozumieją umiejętność niewzruszonego stawiania czoła przeciwnościom losu, których nie braliśmy pod uwagę w naszych oczekiwaniach. Dla nich dyscyplina jest sztuką: sztuką stawiania czoła nieskończoności bez mrugnięcia okiem i to nie dlatego, że są oni silni i twardzi, lecz dlatego, że przepełnia ich nabożna cześć.
/…/
Wspaniała sztuczka dawnych czarowników – ciągnął don Juan – polegała na obciążeniu umysłu latawca dyscypliną. Stwierdzili oni, że jeśli narzucić umysłowi latawca wewnętrzną ciszę, wówczas obca instalacja się rozprasza."

I jeszcze o pokoju i ciszy z Ewangelii:

" Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni pokój czyniący, albowiem oni synami Bożymi będą nazwani." Mat. 5:8-9 (BW)

" A gdy do jakiegoś domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój domowi temu, a jeśli tam będzie syn pokoju, spocznie na nim pokój wasz, a jeśli nie, wróci do was." Łuk. 10:5-6 (BW)

"Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka." Jan. 14:27 (BW)

" A On rzekł do nich: Czemu jesteście bojaźliwi, małowierni? Potem wstał, zgromił wiatry i morze i nastała wielka cisza." Mat. 8:26 (BW)

Niech POKÓJ i CISZA będą z Tobą.

Jerzy Karma

Agemen

.
Poniżej wybrane cytaty z książki: "Aktywna strona nieskończoności".

do czasu osiągnięcia przez człowieka dorosłości pozostaje z niej jedynie wąski strzęp, który biegnie od podłoża do czubków palców u stóp. Strzęp ten pozwala ludzkości zaledwie na przeżycie

Nazwali go latawcem, bo skacze w powietrzu. Nie jest to urzekający widok. To wielki cień, mroczny i nieprzenikniony, czarny cień, który w podskokach przemieszcza się w powietrzu. Potem ląduje płasko na ziemi

naszym

nie pozostały już żadne marzenia oprócz marzeń zwierzęcia hodowanego dla mięsa: marzeń

dyscyplina sprawia, iż lśniąca otoczka świadomości staje się dla latawca niesmaczna

Jeżeli drapieżcy nie będą przez jakiś czas zjadać naszej lśniącej otoczki świadomości – ciągnął – ta będzie dalej rosnąć. Upraszczając tę kwestię maksymalnie, mogę powiedzieć tak, że czarownicy, dzięki zachowywaniu dyscypliny, odpychają drapieżców wystarczająco długo, by ich lśniąca otoczka świadomości rozrosła się powyżej poziomu palców stóp. Kiedy już przekroczy ten poziom, urasta z powrotem do pierwotnych rozmiarów. Czarownicy starożytnego Meksyku mawiali, że lśniąca otoczka świadomości jest jak drzewo. Jeżeli go nie przycinać, rozrasta się do naturalnych rozmiarów i osiąga naturalną gęstość. Gdy świadomość osiąga poziomy ponad poziomem palców stóp, jej fenomenalne wyczyny stają się oczywistością.

Wspaniała sztuczka dawnych czarowników – ciągnął don Juan – polegała na obciążeniu umysłu latawca dyscypliną. Stwierdzili oni, że

jeśli narzucić umysłowi latawca wewnętrzną ciszę, wówczas obca instalacja się rozprasza

rozpraszanie umyslu latawca staje się zabiegiem rutynowym; proces ten trwa tak długo, aż pewnego dnia umysł latawca rozprasza się na dobre

Nie będzie już żadnego zewnętrznego umysłu, który mógłby ci dyktować kretyństwa, do których zostałeś przyzwyczajony

Umysł latawca rozprasza się na zawsze

pochwycić wibrującą siłę

utrzymają

dostatecznie długo

umysł latawca zostaje pokonany i się rozprasza

Boisz się gniewu boskiego, co? – odezwał się. – Bądź spokojny, to nie twój strach. To strach latawca

konwulsyjne drgawki

te ataki bardzo szybko tracą na sile. Umysłu latawca nie stać nawet na odrobinę koncentracji

wieniawa

Witam wszystkich czytających forum!
Jakiś czas temu podzieliłem się z Jerzym w prywatnej korespondencji pewnym sowim przeżyciem z dzieciństwa - bo w tym okresie życia umiejscawia je moja świadomość i nazywam je „snem z dzieciństwa”. Wydaje mi się, że post Jerzego „Zjadanie i wyzwolenie” jest dobrą okazją do podzielenia się tym co pamiętam z tamtego okresu z innymi czytelnikami, może ktoś z Was też będzie chciał coś napisać na forum, a dyskusja jaka być może dzięki temu się wywiąże pomoże nam wszystkim w poszukiwaniach. Link przenoszący do tego tematu znajduje się również w temacie „Podobieństwa” dlatego też pomyślałem, że to co pamiętam jest podobne do tego co napisał w swojej książce "Aktywna strona nieskończoności" Castaneda.
Cytaty z książki:
Czarownicy starożytnego Meksyku – powiedział – widzieli drapieżcę. Nazwali go latawcem, bo skacze w powietrzu. Nie jest to urzekający widok. To wielki cień, mroczny i nieprzenikniony, czarny cień, który w podskokach przemieszcza się w powietrzu. Potem ląduje płasko na ziemi. Czarowników starożytnego Meksyku niezwykle nurtowało pytanie, kiedy pojawił się on na Ziemi. Rozumowali tak, że człowiek w pewnym okresie musiał być istotą doskonałą, obdarzoną fenomenalnym wglądem, zdolnym do takich wyczynów percepcji, że dziś są one przedmiotem legend. A potem wszystko jakby zniknęło i oto mamy obecnie człowieka uśpionego. /.../
naszym przeciwnikiem[/b] nie jest zwykły drapieżca. Jest bardzo przemyślny i zorganizowany. Metodycznie przestrzega planu, który czyni z nas istoty bezużyteczne. Człowiek, istota magiczna, nie jest już magiczny. Jest zwykłym kawałkiem mięsa[/b]. Człowiekowi nie pozostały już żadne marzenia oprócz marzeń zwierzęcia hodowanego dla mięsa: marzeń wyświechtanych, konwencjonalnych i kretyńskich. /.../

– Ten drapieżca – powiedział don Juan – który jest, rzecz jasna, istotą nieorganiczną, nie jest dla nas tak całkowicie niewidzialny jak inne istoty nieorganiczne.Myślę, że jako dzieci go widzimy; jest to dla nas jednak tak przerażający widok, że nawet nic chcemy o tym myśleć. Dzieci, rzecz jasna, czasem się upierają i chcą zwrócić na niego baczniejszą uwagę, lecz wszyscy dokoła zniechęcają je do tego. /.../
Przeżycie to nazywam jak wspomniałem wcześniej „snem z dzieciństwa”. Opisując je będę więc określał je jako „sen”. Jako małe dziecko w tym śnie siadałem na brzegu studni, która kiedyś znajdowała się na podwórku moich rodziców i w pewnym momencie zaczynałem do niej spadać. To spadanie było bardzo długie i przepełniał mnie wtedy niesamowity lęk jednak w pewnym momencie kończyło się. Spadanie odbywało się w całkowitej ciemności i gdy w końcu się zatrzymywałem dokoła mnie była tylko ona - ciemność i „niekończąca się pustka”. Miałem jakieś odczucie istnienia tzn. że jestem lecz w ciemności nie widziałem swego ciała. Ta ciemność nie była zwykła – towarzyszyło jej odczucie pustki i osamotnienia oraz oddzielenia od Boga. Teraz jako facet po 40, pisząc tego maila zastanawiam się skąd wtedy (jako dziecko) wiedziałem co to za uczucie „oddzielenie od Boga”!?. Ta otaczająca mnie pustka i ciemność oraz stan tęsknoty za Bogiem – trudne jest do wyrażenia słowami – to można tylko odczuć.
Odczuwanie tego porównałem do stanu jaki towarzyszył mi po obejrzeniu filmu „egzorcyzmy Anneliese Michel”, a szczególnie fragmentu, w którym puszczane było nagranie z taśmy magnetofonowej z zarejestrowanym głosem demona. Obejrzałem to raz, a następnego dnia opowiedziałem żonie o tym filmie i Ona poprosiła mnie żebym jeszcze raz obejrzał z nią ten film. Po drugim oglądaniu tego filmu wiedziałem , że już nie chce go oglądać i słyszeć tego nagrania.
Być może Castaneda w tym fragmencie książki mówił właśnie o takiej ciemności. Bo np. ten latawiec to wg. mnie władca tego świata. Dzieci mają inną wrażliwość niż my dorośli. Jezus też podkreślał to, że jeżeli na powrót nie staniemy się tak jak dzieci nie osiągniemy Królestwa Bożego. Może ktoś z Was miał coś podobnego!?
Pozdrawiam - wieniawa