27. DOTYK BOGA I MIŁOŚĆ

Jerzy Karma

DOTYK BOGA I MIŁOŚĆ

Oto, gdy Łaska Boża spływa na człowieka, Miłość Pańska ogarnia go.
Czym jest Ona, Ta wzniosła i szlachetna? Jest radością i cudem dziejącym się w człowieku, dającym pierwsze poznanie siebie – Miłości, co przewyższa wszystko znane temu człowiekowi wcześniej.
Lecz skąd Ona - ta Łaska - płynie? Przede wszystkim od Boga - źródła wszelkiego dobra, później zaś z pracy człowieka nad sobą.
Tak więc pozwolone jest człowiekowi zmienić się w miłość ku Bogu w pochłonięciu w Bogu.
I z radością i lekkością, i pędem, wszystko pragniesz uczynić dla Niego, jak ukochana dla ukochanego. Uczynić tak jak byś Nim był sam, i nawet bardziej, a więc uczynić nawet więcej.
On zaś daje ci poznać, że wszelkie stworzenie jest Nim i nawet te, które się zgubiło od Niego i zapomniało Go.
I mówi ci, abyś w Miłości ku Niemu miłował Jego stworzenie, także te zagubione.
Zgubiło się bowiem ono, gdyż było wolne od Miłości i miało Ją tylko od Boga, samo zaś z siebie Jej nie miało.
Tak bowiem Bóg je stworzył, że wszystko w nim stworzył - wszelkie dobre ziarno zasiał, które mogło wzrosnąć - oprócz ziarna Miłości.
Było to bowiem najcenniejsze z ziaren, które tak się sieje, aby zawsze wzrosło.
Inne ziarna miały wzrosnąć i odpowiednio użyźnić człowieka, aby mogło w nim wzejść ziarno miłości.
Dlaczego Bóg nie uczynił człowieka od razu żyznym? To nie jest tak. Przypowieść niech Cię nie zwodzi, bierz z niej tylko to, co mówi, sam zaś więcej nie dodawaj, bo zgubisz prawdę.
Wszystko Bóg mógł w człowieku uczynić, lecz jak mógł stworzyć go takim, by kochał Boga?
Owszem mógł, lecz nie byłaby to prawdziwa miłość, gdyż ta musi wypływać od tego, kto kocha.
Kogóż zadowoli nakazane kochanie, czy takie, które nie pochodzi, od tego, kto kocha?
Są głupcy, których i to zadowala, mądry zaś szuka prawdziwej miłości.
Tak i Bóg nie stworzył sobie stworzenia i nie kazał mu siebie kochać - takim go nie uczynił.
Nie chciał też uczynić go takim, aby nawet kochało z własnej woli, bo wiedziałby Bóg, że takim go uczynił i że źródłem woli człowieka jest wola Boga.
Uczynił więc Bóg stworzenie i dał mu wszystko co potrzebne, aby samo w sobie mogło stworzyć prawdziwą miłość do Boga.
Lecz stworzyć miłość, to więcej niż zbudować miasto, nie robi się tego w jeden dzień.
Ludzie zaś są leniwi i mało twórczy, gdyż za dnia tracą czas na powtarzanie pustych czynności.
Później zaś, jakby nie mieli umysłu zasypiają nie myśląc o tym, co zrobili.
A przecież po przebytym dniu myśląc o czynnościach w nim wykonanych, będąc już poza tymi czynnościami i w spokoju, ujrzeliby siebie i swoje czynności w prawdziwszym i głębszym świetle mądrości.
W ten sposób opieliliby się z chwastów i pielęgnowaliby dobre rzeczy.
A suma ich pracy, po pewnym czasie stałaby się Łaską Boga.
Do tego zaś czasu mają Tę Łaskę, lecz nie znają Jej.
Ona w nich jest, lecz oni w Niej nie są.
Wpłynęła w nich, lecz nie spłynie na nich, póki oni nie wpłyną w Nią.
Tak więc człowiek nie wie co robił, nie wie co robi, nie wie co będzie robił.
Bo jeśli ludzie uważają, że wiedzą, to czy to znaczy, że wiedzą?
Owszem wiedzą, lecz nie wszystko, bo wiedzą tylko cząstkę.