Przeżywanie śmierci bliskiej osoby

Jerzy Karma

Tekst poniższy dedykuję,,,

Dlaczego człowiek ma osobowość ulegającą tego typu sytuacjom?
Z czego to wynika?

Czy nie wynika to z tego, że jesteśmy podłączeni do zbioru z którego płyną te archetypy?
Jakakolwiek więź ze owym zbiorem czyni nas podatnymi bardziej lub mniej z archetypami w nim działającymi, a przede wszystkim z archetypami najbardziej ogólnymi, czyli mającymi najwięcej mocy zbiorowej.

Inaczej stwierdzając, są to owe więzi karmiczne. Jeszcze inaczej określając, są to więzi wytworzone przez sam umysł, nie ważne czy nasz, czy inny, wystarcza gdy nasz je do siebie dopuścił.
W ten sposób wszelkie doświadczane przeżycie znajduje swoje źródło w umyśle, Choć często w bezpośrednim odbiorze umysł nie jest już bezpośrednim odbiorcą, ani bezpośrednią reakcją, gdyż w przeszłości sam wytworzył cały zespół dodatkowych narzędzi reagujących bezpośrednio na określone zdarzenie. Takimi wypustkami umysłu są np. zmysły.

Takie chwile, jak ta, może nam uświadomić - kim jesteśmy i czemu podlegamy.
Możemy postawić pytanie: Czy my tym jesteśmy?
Czy pomimo doświadczania jesteśmy doświadczanym stanem?
Co zatem powoduje, że stan ten nad nami panuje?
Co powoduje jego ogromną siłę?

Siła ta pokazuje jak wielka jest moc uwarunkowań jakie budowaliśmy przez liczne żywoty.
Czy można strzeleniem palców uwolnić się od uwikłań tworzonych przez wieki?
Konieczna tu jest długotrwała praca.

Nasze przeżycia zaś ukazują nam jak wiele jej jeszcze jest przed nami.

Czy znaczy to by nic nie przeżywać?
Nie.
To znaczy, by wypracować doskonałe przeżywanie, oraz świadomość tego czym są sprawy je powodujące.
Chodzi o takie przeżywanie, które nie kontroluje człowieka wbrew niemu.
Jeśli zaś kontroluje, to tylko wtedy, gdy on chce jego doświadczać bez kontroli ze swojej strony.
Człowiek zaś w każdym momencie może wyjść z tego przeżycia.
Szybkość tego wychodzenia świadczy o różnicy w sile pomiędzy samym przeżyciem, a świadomością.
____________________

Jeśli nam zdarzy się doświadczać konkretnego przeżycia śmierci bliskiej nam osoby, to czy nie lepiej jest doświadczać naszej miłości ku tej osobie?
Miłości czystej i niezakłóconej cieniem smutku?
Co chcemy dać odchodzącej osobie? Miłość, czy smutek?

Łzy? One też mogą być ze szczęścia. Mogą tez być łzy miłości.

Jerzy Karma

Znaczenie miłości jest istotne jako jeden z czynników wyzwalających.
Poprzez miłość rozumiano jednak zbyt wiele.
Np. przeciwstawiano miłość nienawiści.
W taki sposób błędnie rozumiano wypowiedź Jezusa: "Miłujcie nieprzyjaciół waszych..." (Łuk. 6:35, BW).
Nieprzyjaciół zazwyczaj - zgodnie z jednym uwarunkowującym archetypów ludzkości - się nienawidzi.
Jezus w tych słowach mówi: Zmieńcie to! Przeciwstawcie się temu uwarunkowującemu was archetypowi!
Miłujcie nieprzyjaciół!

Mało kto z ludzi jednak potrafi miłować nieprzyjaciół...
Dlaczego?
Dlatego, że nie znają czym jest prawdziwa miłość.
Np. sądzi się, że jest przeciwieństwem nienawiści.

O czym należy pamiętać w miłości?
Należy pamiętać o tym, że w prawdziwej miłości nie ma miejsca dla ego.
Kto zatem ma kochać? - myśli się wtedy zazwyczaj - Czyż nie ego?
Odpowiedź jest taka:
Miłość jest stanem, w który się wchodzi i którego się doświadcza. Nie wytwarza się go. Miłość jest zawsze i wszędzie. Jest to Królestwo Boże.
Wejść w miłość można zawsze i wszędzie. Tylko człowiek najczęściej nie potrafi tego z powodów własnej osobowości. Dlatego musie wiele pracować nad osobowością. Tak, by uwolnić się od wszystkiego, co go blokuje.
_____________________________

Miłość nie może być pragnieniotwórcza!
U ludzi zazwyczaj miłość kojarzy się z przyciąganiem ku czemuś, z pragnieniem tego, albo nawet i z pożądaniem posiadania

tego czegoś lub kogoś.
Wiecie co to oznacza? Oznacza to zalążek śmierci tej miłości. Bo w zasadzie taki stan nie jest miłością. Choć tak bywa nazywany przez ludzi. Dlatego można go określić ludzką miłością, albo trochę właściwiej: ziemską miłością. Choć oba określenia nie są doskonałe, gdyż nie są warunkowymi - ludzie bowiem mogą być także w prawdziwej miłości, oraz prawdziwa miłość będąc i na ziemi, także i tu może być doświadczana przez każdego /kto oczyści swoją osobowość/. Miłość jest stanem.
_____________________________

Miłość ludzka kojarzona jest z przyciąganiem, a jest niemożliwą rzeczą czuć przyciąganie do nieprzyjaciół.
Jezus jednak nie o takiej miłości mówił.
Nie miał na myśli tego, byśmy miłowali ich miłością ludzką.
Chodziło mu o to, by nie dać się wciągać w któryś z uwarunkowujących archetypów, a zamiast tego szukać i doświadczać stanu miłości. Będąc w takim stanie jest się w miłości całkowicie - nie ma tam rozróżnienia na przyjaciół i nieprzyjaciół.
To jest czysty stan miłości bezwarunkowej i bezosobowej. Miłość ta nie podlega żadnym warunkom. Jest to miłość zaiste nie z tego świata. Jednak ona będąc wszędzie jest także dostępna i tutaj. Kto chce ją wziąć może wejść w nią i trwać w niej.
Pamiętacie takie słowa Jezusa?
"Odpowiedział Jezus: Królestwo moje nie jest z tego świata; gdyby z tego świata było Królestwo moje, słudzy moi walczyliby, abym nie był wydany Żydom; bo właśnie Królestwo moje nie jest stąd." (Jan. 18:36, BW)
Jak rozumiano te słowa? Czy nie tak, że sług Jezusa tu nie ma, dlatego nie walczą?
Znaczenie jest jednak inne. Podobnie jak nie jest typowo ziemskie znaczenie słowa "słudzy", bo czyż Chrystus, który przyszedł służyć ludziom, gdziekolwiek chciałby posiadać sługi w ludzkim znaczeniu?
Jezus jest w określonym polu Królestwa Bożego, a wszyscy którzy w tym polu znajdują się, są poddani działaniu tego pola - poddani z własnej woli. Jest to pole doskonałości. Oni są poprzez to sługami doskonałości - inaczej: są działającymi w doskonałości.
W doskonałości nie ma walki w ludzkim rozumieniu, ani służby w ludzkim rozumieniu, ani miłości w ludzkim rozumieniu. U ludzi te rzeczy są bowiem niedoskonałe. Przez to są zupełnie czymś innym.
Słudzy Jezusa są w polu miłości - jakże zatem mieliby walczyć? Oni nie są stąd - dlatego nie postępują jak tu się postępuje!
Ich stan jest zupełnie inny od stanu ludzkiego - oni nie są z tego świata!
Tylko dlatego nie walczyli i nie walczą. Nie dlatego, że byli gdzieś daleko. To dla nich nie byłoby żadną przeszkodą.
Rozumiecie to?
_____________________________

Jeśli ktoś z Was w swojej miłości doświadcza jakiegokolwiek pragnienia, oznacza to, iż miłość jego jest ziemska i podlega śmierci. Przeminie zatem, gdyż nie była tym, co u Boga uchodzi za miłość.

O miłości pisałem już wiele razy. Między innymi w temacie postu: Ile miłości? Kogo miłować? (Z tematu głównego: Jak żyć dobrze i mądrze)

Jerzy Karma

Archetypy tego świata są tak silne - tak mają ludzi w swojej mocy, że nie są wolni, gdyż im sie poddają.
W tym sensie ludzie są sługami wielu archetypów.
Np. jest tyle rzeczy dobrych, które moglibyśmy robić - jednak nie robimy tego ze względu na innych. Właśnie poprzez innych przejawia się moc archetypów.
W ten sposób archetypy ustanawiają określone modele działań na tym świecie.

Czyż nie działamy "według modły tego świata, naśladując władcę, który rządzi w powietrzu, ducha, który teraz działa w synach opornych."? (Efez. 2:2, BW)

Jest z nami jednak tak, jak pisał Psalmista:
"Zmiłuj się nade mną, Panie, bom jest słaby; Uzdrów mnie, Panie, bo strwożyły się kości moje!" (Ps. 6:3, BW)

Tak jesteśmy podlegli mocy archetypów, iż trwożymy się na myśl, że mielibyśmy wypowiedzieć im posłuszeństwo!

A na czym polega służba duchowa?
Czy na tchórzostwie?
Czyż nie mamy stać się wojownikami?
Dotąd byliśmy poddani archetypom - służyliśmy im i pracowaliśmy dla nich.
Każdy - kto jest powołany w duchu, ten o tym wie, bo wyraża w nich to duch. Świadomość wielu nie dopuszcza w nich jeszcze owego powołania do wiedzy. Niech jednak porzucą niezdecydowanie, a w swoim pociągu ku rzeczom duchowym niech odkryją swoje powołanie. Niech odkryją, że są wojownikami. Nie miecza, lecz ducha.
"Obwołajcie to wśród narodów! Ogłoście świętą wojnę! Powołajcie pod broń bohaterów, niech przyjdą i wyruszą wszyscy wojownicy!" (Joel. 3:14, BW)

A kim są ci wszyscy powołani? To są ci, których przedstawiono pod symbolem Judy i Jeruzalemu. O których napisano prproctwo:

Kim zatem są ci powołani, czyli poszukujący ducha w tym świecie?
To są ci, którzy nie są stąd, a którzy zostali tu sprowadzeni i poddani w niewolę archetypów tego świata.
Zostali oni oddaleni od swojej prawdziwej ojczyzny. Od Królestwa Bożego.
"Synów Judy i synów Jeruzalemu sprzedaliście Jończykom, aby ich oddalić od ich ojczyzny.
Oto Ja znowu sprowadzę ich z miejsca, dokąd wy ich sprzedaliście..." (Joel. 3:11-12, BW)

Większość z nich, choć pragnie wybawienia, powrotu do chwały Boga, którą jest doskonałość, czuje się chora i słaba.
A choć są słabi, potrafią i mają siły służyć mocom tego świata.
Dlatego Bóg mówi do nich przez proroka:
"Przekujcie swoje lemiesze na miecze, a swoje sierpy na oszczepy! Kto słaby, niech mówi: Jestem bohaterem!" (Joel. 3:15, BW)
Miecz i oszczem są tu metaforą zmiany postawy. W metaforze tej mówi się: Skoro mogłeś służyć siłom ciemności niczym rolnik pracujący sierpem i lemieszem, to mozesz tak samo przeciwstawić się nim kierując swoje siły inaczej, niż dotąd.
Potwierdzenie, że nie chodziło tu o miecz w dosłownym znaczeniu znajdujemy w słowach Jezusa:
"A ci, którzy byli przy nim, widząc, na co się zanosi, rzekli: Panie, czy mamy bić mieczem?
I uderzył jeden z nich sługę arcykapłana, i odciął mu prawe ucho.
A Jezus odezwał się i rzekł: Zaniechajcie tego! I dotknąwszy ucha, uzdrowił go." (Łuk. 22:49-51, BW)

Istotne jest tu to, co Bóg mówi w słowach, co poszukujący wędrowiec ma sobie powiedzieć: "Jestem bohaterem!"

"Przychodźcie śpiesznie, wy, wszystkie okoliczne narody! Zbierzcie się! Panie, sprowadź tam swoich bohaterów!" (Joel. 3:16, BW)
"Teraz jednak, kiedy poznaliście Boga, a raczej, kiedy zostaliście przez Boga poznani, czemuż znowu zawracacie do słabych i nędznych żywiołów, którym ponownie, jak dawniej służyć chcecie?" (Gal. 4:9, BW)
___________________________

Czytając powyższe niejeden stwierdzi, że pisać jest łatwo, albo że, łatwo jest w teorii, trudniej zaś w praktyce.
Świadomość jednak jest tym, co rodzi podstawy ku praktyce.
___________________________

Z domu wychodzi się samemu, a potem można wpaść w niewolę.

Igmana (ptak)

Jerzy Karma

Jerzy Karma

JJW111000757

Umieram, co chwilę.
I tak często zmartwychwstaję.
Stale jestem feniksem.

Czym bowiem jestem?
Czym jest człowiek?

Jestem przecież także pamięcią.
A przecież stale wszystko znika z pamięci.
By się pojawić.
Stałe znikanie i pojawianie się sprawia,
Że postrzegam to jako swój byt.

Ta zmienność jest stałym umieraniem
I zmartwychwstawaniem.
Jednak poza tym wszystkim,
Poza ciałem
Poza pamięcią
Jest Coś
Czym Jestem.
Co jest Nieśmiertelnym.
Dla którego nawet nie ma końca świata.
Bo przemijanie świata
Jest tym samym dla Niego
Co chwilowe zapomnienie.

aneczka_brie · Wysłany: Czw 23:32, 08 Mar 2012 Temat postu:

Ja także bardzo dziękuję Ci, za te wszystkie piękne słowa, które napisałeś tutaj. Czytanie takich rzeczy bardzo pomaga mi, zwłaszcza teraz, gdy zaledwie miesiąc temu odniosłam niezwykłą stratę. Zmarła niezwykle bliska mi osoba. Po ciężkiej i dlugiej chorobie, i trudno mi się z tym faktem pozbierać. Ale Twoje słowa sprawiły, że zrobiło mi się lżej na duszy, mam nadzieję, ze na dłuższy czas. Dziękuję Ci bardzo.

Jerzy Karma

JJW111000908

Dziękuję z głębi serca za to, że spotykam tak wdzięczną Duszę, jaką Jesteś.
Piękno jest bowiem odbiciem Boga.
Zaś oglądanie Boga jest najmilsze w świecie.

A szczególnie raduje mnie, gdy tu istniejąc, mogłem swoją pracą okazać się pomocny tak Miłej Duszy.

Jak widzisz piękno stanu wdzięczności jest żywe po latach.
Jak i było wtedy, gdy czytałem Twój post zaraz po tym, jak go wysłałaś.
Dziękuję za to, że są takie dusze.
Szczęściem jest spotykanie ich.

Jerzy Karma

P.s.
Któż z ludzi nie traci swoich bliskich?
Niedawno dotknęło to jednego z forumowiczów www.boga.fora.pl
W związku z czym napisałem jeszcze poniższy artykuł.

Jerzy Karma

Jerzy Karma

JJW111000909

Miliony osób doświadczyło, kolejne miliony doświadcza, a jeszcze kolejne będą doświadczać rodzinnej, czy osobistej tragedii.
Mam tu na myśli takie przykre zdarzenia, których doświadcza się szczególnie głęboko wewnętrznie.
Tak głęboko, że nikt tego nie pojmie – póki sam podobnego nie doświadczy.
Doświadczenia takie leżą bowiem poza mentalną zdolnością pojmowania.
A jednak tak silnie ich doświadcza każdy – kogo dotkną.
Tak silnie, że nie spodziewa się wcześniej tego, iż może przeżywać cokolwiek aż w taki sposób.
Świadczy to i może pouczyć człowieka o kilku rzeczach.
Pouczyć w formie podpowiedzi, oraz w formie pytań, bowiem pytania są na tyle podpowiedzią, na ile jest nią ta wiedza, dzięki której je zadajemy.
Pierwszym pouczeniem jest ów sam rodzaj przykrego przeżycia, oraz to, że świadomość mentalna nad nim nie panuje.
I na tym gruncie może człowiek postawić pytanie:
Co we mnie przeżywa – co doświadcza? Skoro umysł mentalny teraz nie panuje nad tym. Zaś fizyczne ciało, gdyby było martwe – także by nie przeżywało.
Zatem nie przezywa ani samo ciało fizyczne, ani sam umysł mentalny! Ani też oboje, gdyż każde z nich ma z tym problem i trudność w zapanowaniu nad tym.
Jest człowiek zatem czymś więcej.
Kim jestem, gdy przeżywam coś takiego?

W tylu księgach wspomina się o istnieniu duszy …
Czyżby to dusza przeżywała? – tak zapyta każdy bezstronny badacz, wolny od wiary i wolny od niewiary.
I dlaczego też mówi się o piekle dla grzeszników? Skoro ciało fizyczne leży wtedy już bez czucia, a jego rozum nie odpowiada na nasze wezwania. Co wg posiadanych zmysłów wskazuje na to, że umysłu wołanego już nie ma.
I nawet jeśli jest, lecz poza zasięgiem ludzkich zmysłów, to dla nich go nie ma.
Co zatem po śmierci ma cierpieć w mitycznym piekle?
Czy nie to samo, co cierpi głęboko podczas życia człowieka?
Czy to może owe mityczna dusza cierpi?
A skoro cierpi – to jest.
Jeśli zaś jest, to nazwanie jej mityczną nie zmienia jej istnienia, a wręcz podkreśla to jak dawno znano tę prawdę.

Pytanie jednak pojawia teraz się inne.
Dlaczego dusza ta cierpi?
Z pewnością dlatego, że jest wrażliwa. Jednak nie o to nam chodzi w tym, gdyż inne dusze w podobnej sytuacji, lecz w innych rolach będąc, niekoniecznie będą cierpieć to samo.
Dlaczego wrażliwość danej duszy uległa poruszeniu?
Odpowiedź jest taka: Z powodu związków.
Związków postrzeganych jako zewnętrzne i wewnętrzne: z osobami, z przedmiotami; oraz z cechami, przekonaniami, zmysłami, celami.

Dusza ma tendencję do wytwarzania związków. Bycie w związku należy do jej natury.
Skłonność do związku oraz rodzaje związków są przyczyną powstawania różnych pragnień, których rodzaj wynika z rodzaju związku.
Następnie rodzaj związku w przypadku jego utraty, powoduje odpowiedni takiej sytuacji rodzaj cierpienia duszy.

Dusza wchodząc w ciało fizyczne wchodzi w związek z nim tak silny, że utożsamia się z nim. Następnie z powodu swojej tendencji wchodzi w związek ze światem w którym się zjawiła i dlatego automatycznie przyjmuje jakąś część wzorców tego świata. Szczególnie tych wzorców, które pouczają ją o tym, co uchodzi w tym świecie za związki. I dusza automatycznie wchodzi w takie związki o ile nie ma związków z blokadami przed nimi. (Bowiem dusza przychodzi do świata już będąc w związkach karmicznych, które są już jej osobistymi cechami – wytworzonymi w trakcie przeżyć w relacjach w poprzednich wcieleniach.) Są to przede wszystkim związki rodzinne. Rodzina bowiem z natury oznacza kogoś bliskiego, a zatem bliski i najbardziej zbliżony do prawdziwego związek.
Dlatego utrata najbliższej osoby jest doświadczana w sposób tak bolesny dla duszy.
Im silniejszy był związek, tym ból jest większy.
Działa to jak prawo akcji i reakcji.
Nie da się tego wytłumaczyć na gruncie czysto materialnym, chyba że łącznie z elektrycznością i magnetyzmem, które to procesy są znane i w świecie materialnym.
Dusza oprócz ciała fizycznego posiada ciało astralne. Rdzeń astr nie znalazł się tu przypadkowo. Ma on bowiem związek z astronomią i z astrologią. Ciało astralne jest bowiem osobistym mikrokosmosem danej duszy. Każdy związek jakiego doświadczała wytworzył w nim swoje skupisko – wiązkę energetyczną, która stała się gwiazdą na firmamencie osobistego mikrokosmosu. Tam odbite jest każde uczucie, każda myśl, przeżycie. Każda emocja. I wszystko to jest w ciągłym ruchu. Niezupełnie jednostajnym. Wszystko oddziałuje na siebie i … czasem może wytworzyć nowe nieoczekiwane skupiska – na wskutek tego ruchu. Staną się one kolejnymi siłami karmicznymi, niespodziewanymi i oddziaływującymi tak samo jak te, które dusza stworzyła sama bezpośrednio swoim życiem.

To właśnie konfiguracja tego mikroastralu, mikrokosmosu, decyduje o świecie, czasie i miejscu kolejnego wcielenia duszy. Rodzi się w najbardziej odpowiadającym jej układzie kosmicznym. Odpowiadającym jej karmie, bo ów mikrokosmos, ciało astralne, jest niczym zapis karmy.
Te karmiczne skupiska astralu, przejawiają się jako uczucia, emocje, a nawet jako myśli, także popędy, skłonności.
Są one tak silne, że dusza chcąc nie chcąc utożsamia się z nimi i bierze je za swoją osobowość, czy swoją naturę.
Choć w rzeczywistości jest to natura danego wszechświata i przyjęta przez duszę od danego wszechświata.
Silne utożsamienie sprawia, że uwolnienie się od tych programów astralnych jest przez dusze odbierane jako wyrzeczenie.
Jako pokonywanie samej siebie. Jako umieranie, bowiem dusza wyrzeka się stopniowo własnej osobowości – tej, która wikła ją karmicznie. Jednak to właśnie jest jedyną drogą do wyzwolenia od problemów wynikających z astralnych programów – pokonywanie związków z własnymi cechami, oczekiwaniami, nastawieniami, pragnieniami.
Niektórzy myślą, że ma to być walka z nimi. Walki jednak mogą trwać w nieskończoność. Kto stale walczy – ten wygrywa i przegrywa. Walczy, bo ciągle trwa w swojej karmie. Walka sprawia, że wielu przestaje walczyć. Ci zaś, co walczą – walczą, bo tkwią w karmie. To z nią walczą.
Dlatego walka nic nie pomoże. Walka nie wyzwala.
Wyrzeczenie nie może polegać na walce. Nie może polegać na silnym oporze.
Nie może być walką z ciałem. Dlatego, że to co jest w ciele nie pochodzi z ciała.
Wyrzeczenie musi zaczynać się w nastawieniu. Należy wyrzec się swojego wcześniejszego nastawienia. Pracować nad stopniowym uwalnianiem się od niego. Stopniowym, to znaczy, że stare nastawienie będzie ciągle przez długi czas odżywać, pojawiać się, i trzeba cierpliwie uwalniać się od niego poprzez nie utożsamianie się z nim. Zaś w miejsce starego utożsamienia widzieć siebie wolnym od starej osobowości. W miejsce tego widzieć nową i z nią siebie coraz silniej utożsamiać.
Co jednak ma być tą nową osobowością?
Skoro dusza z natury poszukuje związku.
Nowa osobowość nie może związywać się z tym, co jest ciałem-formą przemijającą, ani z tym, co jest niedoskonałe.
Doskonały jest Bóg i tylko z Nim związek jest jedyną i prawdziwą osobowością duszy.
Inaczej dusza zwiąże się z siłami natur materialnych i będzie posiadała osobowość złożoną z nich i zależną od nich. Dlatego także (oprócz szczęścia) będzie doświadczać cierpienia.

Tak naprawdę ta nowa prawdziwa osobowość nie jest nowa, gdyż jest pierwotną osobowością duszy. Została tylko przykryta przed świadomością duszy, zatem zapomniana. Jedni zapomnieli ją bardziej, a inni mniej. Ci, którzy zapomnieli bardziej stali się ateistami, gdyż zapomnieli nawet na płaszczyźnie odczuciowej. Nie czują i nie pamiętają odczuwania istnienia Boga.
CI, którzy jeszcze mocno nie zapomnieli, są wierzącymi, gdyż łatwo jest im jeszcze przyjąć do świadomości to, że Bóg istnieje. Jednak się uwikłali w materialną naturę, jej sprawy, oraz sprawy innych dusz – które też się uwikłały w nią – zaabsorbowały ich myśli i uczucia. Co niestety najczęściej prowadzi do upadku, o ile nie towarzyszy temu dobroczynność.
Dlatego dobre uczynki i właściwe działanie są tak bardzo istotne na drodze ku wyzwoleniu.
Bez nich nie ma wyzwolenia.
Jednak one same nie są wyzwalające. One same także mogą prowadzić do uwarunkowania.
Wyzwalające jest tylko dążenie do kontaktu z Bogiem.
Jak jednak to osiągnąć w tych warunkach, gdy dusza utraciła relację z Bogiem?
W taki sposób utraciła, że zamiast widzieć Boga, widzi świat materialny z którym ma związki.
W takiej sytuacji jedyne co jej pozostaje do zrobienia w tym kierunku, to myślenie o Bogu. Kierowanie na Niego swojej uwagi, swoich uczuć. To może być początkiem odnowienia więzi duszy z Bogiem i jedyną formą więzi dla duszy tkwiącej w świecie materialnym. I to jest drogą ku wyzwoleniu. Dobre uczynki zaś sprzyjają temu. Zaś złe szkodzą.
Od siły koncentracji na osobie Boga zależy uwolnienie duszy od trosk i niedoli tego wszechświata.
I choć komuś może subiektywnie wydawać się, że jego siła koncentracji, czy wiary, jest wielka, to jednak życie pomaga zweryfikować skalę jego osobistej siły. Poucza, ile dusza ma przed sobą do zrobienia dla siebie – dla swojego duchowego wyzwolenia.
Ta nauka o związku z Najwyższym Bogiem jest bardzo starożytną nauką. Głosiło ją wielu mistyków i mędrców, oraz świętych osób. Zaś dla zwykłych ludzi zawsze była trudna do pojęcia.
Zwykli ludzie łatwo ulegają reakcjom płynącym z ich działań, pracy, kontaktów z innymi, czy myśli swoich i innych. To wszystko ich wiąże i zniewala. One zaś żyją w przekonaniu, iż te reakcje płyną z ich wolności.
Zaś to przekonanie trzyma je w stanie niewiedzy o sobie.
Poddają się temu bez żadnej walki, a jeśli walczą to o utrzymanie tego stanu.
Jedynym ratunkiem dla nich jest czytanie Pism Świętych i czerpanie z nich tego, co będzie je oświecać.
Odrzucanie zaś wszystkiego, co może je zabrudzić.
Zabrudzenia takie mogą powstawać z wielu powodów. Z powodu czytającego umysłu, jak i z powodu samej treści fragmentu Pisma. Nie ma potrzeby tutaj omawiania tego. Istotna w czytaniu jest koncentracja na tym, co wznosi ducha.

Należy też mieć na uwadze to, że im więcej związków dusza doświadcza w tym wszechświecie, szukając ich czy to jako rozrywki, czy jako wrażeń, tym bardziej będzie się mimowolnie wikłać w sprawy danego świata, i tym bardziej oddalać od swojego pierwotnego związku z Bogiem.
Im bardziej żyjemy wśród ludzi – tym trudniej jest uzyskać wyzwolenie. Z natury bowiem wchodzimy w relacje z nimi. Wikłamy się karmicznie. Trudno jest tak panować nad umysłem i sercem, aby będąc wśród ludzi, zachować koncentrację na związku z Bogiem. Do tego gdy nadal posiadamy bogaty astral i przywiązanie do niego. I nie chcemy się go pozbyć zostawiając go na tym świecie dla tych, którzy też są do niego przywiązani. Powinniśmy rozdąć te swoje bogactwo astralne i pozbyć siego jako naszego uwarunkowania.
Ten astral – ta nasza karma – powoduje, że jeszcze szybciej i silniej wikłamy się w najróżniejsze związki z innymi ludźmi, w życie kulturalne, polityczne, rozrywkowe, naukowe itd.
To nasza osobowość – którą traktujemy jako swoje największe bogactwo. Jako swoje ja – jako siebie. I nie chcemy się tego pozbyć.
Dlatego w tak wielu kulturach, ludzie chcąc się od tych zjawisk i procesów uwolnić udawali się żyć w odludnym miejscu. Rozumieli albo intuicyjnie wyczuwali, że życie wśród ludzi, oraz posiadana własna karma, nie ułatwiają wyzwolenia.
Zaś życie w odludnym miejscu znacznie je ułatwia.

Nie znaczy to jednak, że życie wśród innych czyni wyzwolenie niemożliwym.
Kto bowiem zdoła oczyścić swój umysł i karmę odpowiednio, ten i żyjąc wśród innych osiągnie wyzwolenie. Warunkiem jest silna koncentracja na Bogu. Czystość karmiczna pozwalająca odczuwać Boga w swoim sercu. I nawet możliwa jest miłość do ludzi, miłość która nie wikła, a która płynie z miłości do Boga.

Brak przywiązania do spraw tego wszechświata jest ważnym narzędziem do uwolnienia.
Wiele osób zastanawia się co stało się przyczyna tego przywiązania, gdzie jest jego początek.

Jerzy Karma