Jeden z powodów dlaczego świat jest taki

Jerzy Karma

Oglądając rzeczy jakie ludzie czynią i widząc, co sie dzieje na świecie, wielu mówi, że nie ma Boga... skoro na to pozwala...
Z drugiej strony każdy chce mieć wolną wolę, a gdyby jej nie mógł doświadczać, to też narzekałby.

Z powodu wolnej woli świat jest taki jaki jest, bo takim go czynią ludzie mając wolną wolę.

Fen-X

I nie było by boga, gdyby postawił tamę wszystkiemu co nie stoi z Nim w zgodności- byłby operator bezwolnych marionetek, dziecko zabawiające się kukiełkami.
Pierwszy akt wolnej woli w ogrodzie Eden ze strony człowieka, być może nie był w tym kontekście efektem kuszenia, ale aktem wkroczenia Boga właśnie, w nowy wymiar: dorosłości, którą będzie szczepił u dzieci swych by ostatecznie rozprzestrzenić się na wszystko i wszędzie w zupełnie nowym i ostatecznym wymiarze: zjednoczenia wszystkiego w jednym, i jednego we wszystkim gdzie twórca i tworzywo staje się ostatecznie dziełem sztuki, ale nie stworzenia, a istnienia.

Jerzy Karma

JJW111000683

Niezupełnie tak wszystko jest jak napisałeś.
Napisałeś tak, gdyż nie znasz natury Boga.

1. Bóg jest żywy.
2. Bóg poprzez swą naturę istnieje i nie ma takiej możliwości, by nie istniał.
3. Natura Jego jest objawiana i przejawiana.
4. Cokolwiek stoi w niezgodzie z Jego naturą już przez samo to, samo sobie stawi tamę.
5. Dzieła Boga są zawsze i wyłącznie przejawieniem Jego natury.
6. Powołane istoty są przejawieniem Jego natury i jak On posiadają wolną wolę.

Jeśli zatem istoty posiadają wolną wolę, to używając jej mogą obracać się w zakresie natury Boga, jak i ją opuścić.
Akty wolnej woli nie polegają jedynie na opuszczeniu natury Boga, czyli nie polegają tylko na wyborze niedoskonałości. Sam Bóg przecież stale działa we własnej naturze - w doskonałości - a jednak z tego powodu nie traci wolnej woli. Tak samo istota, np. człowiek, może pozostawać w doskonałości i w niej używać wolnej woli poprzez doskonałe działania.

Bóg nie wkracza w żadne jakieś nowe wymiary, gdyż jest Tym - który zna je wszystkie.

Jeśli zaś chodzi o rozprzestrzenienie Boga, to określenie to nie jest najodpowiedniejsze, gdyż kierując się nim można dojść zarówno do poprawnych wniosków, jak i błędnych.
Jeśli przez rozprzestrzenienie ktoś zrozumie powiększenie się Boga, to będzie w błędzie - gdyż Bóg jest zawsze taki sam.
Jeśli zaś przez rozprzestrzenienie Boga będziemy rozumieć to, co byśmy rozumieli przez rozprzestrzenienie się doskonałości - w sensie jej wyrażania się - manifestacji - odzwierciedlenia - to w porządku. Bo wówczas wracamy do stanu bycia na obraz i podobieństwo Boga.

Czy Bóg wówczas coś zyskuje - w tym sensie, że Mu coś przybędzie?
Nie. Bo czy Mu coś ubyło - z Jego doskonałej natury - gdy człowiek wybrał posłuchać Szatana?
Nic Mu nie ubyło.
Nadal był i jest sobą.

Na tym polega zjednoczenie, że się wspólnie wyraża doskonałość. Jest ona, bowiem tez wyrażeniem harmonii. Bez której zjednoczenie jest matematyczną niemożliwością.

Czy Ci - którzy wybiorą doskonałość, będą stworzeniem, czy istnieniem?
Będą podwójnym stworzeniem. Bo najpierw stworzeni są Naturą Boga - przez którą to naturę istnieli zawsze i jak Ona nigdy nie byli stworzeni, lecz współistotni z Nią byli od zawsze. W ten właśnie sposób Bóg przebywa w każdej istocie. Bycie istotą to przecież istnienie.
Następnym stworzeniem jest to, które może pochodzić z wolnej woli istoty, wtedy gdy wybierze ona pozostanie w doskonałości, a także wtedy, gdy wybierze doskonałość - jak np. my obecnie, gdy w niej nie jesteśmy.

Jeśli Wynik tego nazwałeś dziełem sztuki, to masz rację, że przede wszystkim odzwierciedli on doskonałe istnienie - a zatem głównie będzie jego dziełem. Jednak udział w jego przejawieniu ma Bóg i może mieć istota, np. człowiek – bo teraz wybiera sam, co stworzy. Jakiego siebie stworzy. Czy na obraz i podobieństwo Boga, czy jako odszczepieństwo względem doskonałości.

Fen-X

Jerzy Karma

JJW111000685

Fen-X

Jerzy Karma

JJW111000687

Fen-X

Jerzy Karma

JJW111000696

Czy jesteś poszukiwaczem prawdy?
Czy poszukiwaczem sztuki? Tej sztuki tak jak Ty ją rozumiesz.
Prawda, bowiem też jest sztuką, lecz nie taką, jak myślisz Ty i wielu ludzi.
A w ogóle, czym jest sztuka? Jeśli nie pięknem.
Prawda właśnie jest piękna.
Piękno wyrażane w sztuce podlega stałym regułom.
Ba! Ono jest wyrazem tych reguł.
Wiele z tych reguł stosował Leonardo da Vinci, który w tym celu korzystał z dzieła polskiego matematyka Witelona, o perspektywie.
"Razem z matematykiem Lucą Piacolim studiował geometrię i w 1498 r. wykonywał ilustracje do jego książki o teorii proporcji zatytułowanej: O boskiej proporcji. Leonardo zaczął studiować podstawy geometrii, kanony proporcji i harmonii. " /wikipedia/
Jak widzimy więc, ten wielki artysta studiował zagadnienia matematyczne.
Badał także proporcje ludzkiego ciała i matematyczne stosunki między jego częściami. Nie on jeden dostrzegał to, że reguły wyrażają się jako piękno. Inspirował go rzymski architekt i inżynier Witruwiusz, który opisał teorię i praktykę harmonijnych proporcji.

Zatem nie jest wcale tak, że sztuka to byle co, jakieś bohomazy.
Choć niektórzy i takie coś wylansowali jako sztukę.
Prawdziwa sztuka jest pięknem. Wyraża piękno.
Niektórzy zaś myślą, że każde wyrażenie czegokolwiek jest sztuką.
Taka jest natura tego świata, że tu są nawet tacy, którzy zło postrzegają jako dobro.
A brzydotę jako sztukę.

Stwierdzasz, że Twoje pojmowanie jest na kształt sztuki i jest właściwe właśnie Tobie.
Zależy jakiej sztuki.
I jesteś pewien, że Tobie jest to właściwe? Smile

Słowo "właściwe" zostało tu użyte w dwóch różnych znaczeniach. W innej perspektywie.
Który z nas użył go w szerszej perspektywie?

Napisałeś: "W wielu obrazach możesz odnaleźć jakąś "prawdę"choć obraz na który patrzysz niekoniecznie odwzorowuje "prawdziwą" rzeczywistość. "

Należy zacząć od tego, kto patrzy Smile

I co w nim patrzy.
Oczy, czy mózg?
Ludzkie oczy w rzeczywistości widzą jedynie dwuwymiarowość.
Dopiero ruch ciała jest synchronizowany przez mózg z tym, co widzą oczy.
I mózg tworzy iluzję widzenia trzech wymiarów. W tym celu stale dokonuje niebywałych obliczeń!
Można zatem stwierdzić, że mózg obserwatora sam jest obrazem Smile

A jednocześnie artystą.
On jednak w swoim widzeniu i tworzeniu nie tworzy bohomazów.
A gdy zaczyna je tworzyć to jest mózgiem uszkodzonym.
I każdy dostrzeże wadliwe działanie takiego mózgu. W zachowaniu takiego człowieka.
Najczęściej trafia on do szpitala.

Zatem mówienie o "jakiejś" prawdzie jest pustym filozofowaniem.
To tworzenie jakiejś koncepcji na siłę.
Jedynymi dowodami tego, że ona działa, są właśnie "chorzy".
Oni sami zaś znajdują w niej usprawiedliwienie swojej choroby.
Dlatego jest tak przez nich lubiana.
Dlatego stała się tak modna, bo chorych jest wielu.

To tylko uwagi – które wcale nie muszą mieć związku z tym, co Ty miałeś na myśli.
Smile

Użyłeś bowiem zwrotu "w wielu obrazach" – co dużo zmienia.
Wówczas bowiem "wina" przenosi się na obrazy, a nie na człowieka.
Jeśli bowiem jednostka w innych obrazach widzi prawidłowo, to jest zdrowa.
Wiemy jednak, że zdrowy umysł, taki "chory obraz" podda badaniom, porównaniom po to, aby nie ulec złudzeniu.
Jeśli zaś jednostka przyjmuje bezkrytycznie to, co popadnie w jej zasięg, nie powinno się wówczas używać tego jako dowodu na względność prawdy Smile

Posiłkując się jeszcze tak wielkimi słowami jak sztuka.
Szczególnie wtedy, kiedy się nie rozumie jego właściwego znaczenia.

Przepraszam za pisanie prawdy.
W rzeczywistości nie piszę tego Drogi Fen-X ani do Ciebie, ani dla Ciebie.
Ani też o Tobie.

Interesuje mnie samo zjawisko.
Zajmuje się nie ludźmi, lecz zjawiskami jakie wyrażają się przez ludzi.

Nawet więcej, bo to nie ja piszę, lecz przeze mnie wyrażają się zjawiska.
Jestem jak spadająca woda. Ona nie ma na to wpływu.
Nawet gdy uderza w czyjąś podstawioną głowę Smile

Twój odbiór tego wszystkiego zależy wyłącznie od Twojego stanu.
Od tego, co jest dla Ciebie ważniejsze: Ty, jakiś Jerzy Karma, czy zjawiska?

Bo czym są nasze wypowiedzi, jeśli nie czymś w rodzaju reakcji chemicznych.
A widziałeś, aby chemik w laboratorium obraził się na zachodzącą reakcję? Smile

Człowiek nie postrzega siebie jako przepływających przezeń zjawisk.
Dlatego, że patrzy na swoje ciało, przez które one płyną i przypisuje je sobie.
Utożsamia się z nimi. W oparciu o nie wytworzył swoje ego.
Wedy nazywają, dlatego takie coś fałszywym ego.
Fizyczny mózg ma pamięć. Zapamiętuje te przepływy w ten sposób je zatrzymując.
Zatrzymywanie opiera się na grawitacji mentalnej, czyli zachodzi przyciąganie i tworzenie gron myślowych (jak tworzenie planet), które stają się poglądami. Z wiekiem człowieka pojawia się coraz więcej gron i wówczas coraz silniej jest on pod ich wpływem.
Wielkość takiej planety to siła przekonania człowieka.
Problem w tym, że planeta przyciąga tylko to – co ją utwierdza w jej naturze.
Owe planety w zasadzie kierują już takim człowiekiem.
Dlatego jest wręcz niemożliwością przekonać go do zupełnie nowego widzenia.
On "widzi" głównie poprzez swoje planety – grona poglądowe.
To są jego "oczy".
Prawdą jest świat. Ale świat to przecież nie tylko grona myślowe jednostki!
Jeśli zatem ona postrzega świat poprzez przywiązanie i uwielbienie swoich poglądów – to jak może ona obserwować świat?!
Jak może go poznawać?
Nic jej nie pomoże, że nazwie te grona jej "sztuką".
Wówczas będzie tak – jak napisałeś – że "obraz na który patrzysz niekoniecznie odwzorowuje "prawdziwą" rzeczywistość."

Sztuka polega, zatem na tym, aby nie tworzyć żadnych planet.
Żadnych sztucznych ciał.
Te planety, bowiem są sztuczne.
Obecnie jest to łatwiejsze, niż dawniej.
Z powodu coraz łatwiejszego dostępu do informacji, czyli do wielości zjawisk i procesów.
Ale trzeba być na nie otwartym.
Odbierać je jak dziecko, bez obciążeń własnych gron mentalnych.

Jak powstały te grona?
Częściowo pod wpływem własnej woli, częściowo pod wpływem miejsc, gdzie ta wola przebywała Smile

Jednak wola zawsze wybierała spośród tego, na co trafiała.
Faktem jednak jest, że w przypadku odmiennych trafień, ta sama wola ukształtować by mogła zupełnie odmienną osobowość.
Dlatego człowiek jest jednocześnie produktem samego siebie, jak i miejsc, przez które przepłynął. Wielu jednak mogło wybierać kierunek płynięcia.
A nawet wszyscy, gdyż oprócz miejsc w przestrzeni widzialnej oczami istnieją jeszcze miejsca w owych miejscach, czyli miejsca istniejące jedynie w przestrzeni duszy.

Napisałeś dalej:
"W swoich komentarzach (w moim rozumieniu} nie odnosisz się do treści, które komentujesz"

Przyjacielu, gdy się pisze coś takiego, to się daje przykłady. Inaczej to, co napisałeś jest puste.
Nawet jeśli to jest tylko Twoje rozumienie, bo nie wiedząc co miałeś na myśli nic Ci nie odpowiem.

Jeśli chodzi o fałszywość tych twoich zdań, o których napisałem, to idź do jakiegoś Zakładu Logiki Matematycznej i zapytaj matematyka czy nie miałem racji. Bo Twoje nazywanie moich wywodów moimi intencjami nie jest na miejscu.

Fen-X

Jerzy Karma

JJW111000698

Ten przejaw - zjawisko, jakie się zamanifestowało w Twojej postawie jest dla mnie wspaniałe!

Choć Ty sam nie masz z tą wspaniałością nic wspólnego w sposób świadomy, ani nieświadomy.
Ty na własny wpis patrzysz z zupełnie innej perspektywy.
Człowiek z niej patrzący i w niej działający nie zdoła pojąć w jaki sposób jego strzały mogą ulegać zupełnie innemu przekształceniu w przestrzeni celu.
On nawet nie pojmuje, że coś takiego jest możliwe.

Jednak to nie jest Twoja przestrzeń.
Bo z perspektywy rzeczywistości w jakiej to napisałeś, to pisałeś to będąc w takim samym stanie, w jakim są osiłki pod "budką z piwem", gdy upojeni swoim ego i alkoholem, bez wyraźnego powodu zaczynają kogoś okładać pięściami.
Jedyna różnica między Tobą, a nimi jest taka, że użyłeś innych środków wyrażenia takiego samego stanu w jakim oni działają.
Ich "argumenty" są tak samo merytoryczne jak Twoje. Stosują pięści i wyzwiska.

Mimo tego nie mam nic do Ciebie.
Sam nie wiesz, co czynisz.
Dajesz się unosić falom - w ten sposób stając się ich niewolnikiem.
Swoje poddaństwo im postrzegasz jako siebie i jako wolną wolę.

Wiem, że to, co tu napisałem, w Twojej perspektywie jest również głupotą.
Obecnie.

Opisałem stan w jakim działałeś.
Nie Ty pierwszy i nie Ty ostatni na tym świecie.
Dlaczegóż zatem miałbym być zły na Ciebie?
Czy można się złościć, że wieje wiatr?
Czy winny jest balon temu, że unosi go wiatr?

Poza tym wszystkim jesteś czymś ważniejszym.
I to poza tym wszystkim widzę w Tobie.
Oprócz Ciebie widzę też wiatr - on jest tylko zjawiskiem.
Działającym tak - jak działa grawitacja.
Rodzisz się tu - automatycznie podlegasz temu.

Droga ku prawdzie polega na wyzwoleniu z tych sił.
Wobec tych, którzy w nich tkwią pozostaje tylko współczucie.

By jednak poznać stan wyzwolenia - owe siły muszą działać.
W ten sposób ich działanie jest pożyteczne.
I w taki sposób Twoja odpowiedź była pożyteczna dla mnie.
Lecz tylko dla mnie.

Moje podziękowanie zaś składam siłom.
Tobie zaś życzę uwolnienia od nich.
Bo głębia ludzi nie jest mi obojętna.
Zatem Twoja też nie.

Fen-X

Jesteś dla mnie jako drogowskaz.
Jego natura jest taka że musi górować ponad tymi co doń dotarli, by cel swój i funkcje mógł spełnić.

Ja zaś jestem prowokatorem myśli, nie wandalem i nie będę zaciemniał treści które podajesz własnym graffiti ani zamazywaniem części wpisu by było śmieszniej lub by kogoś zwieść.

Ten zaś wpis, mimo intencji, jest dokończeniem tego co zacząłem tu dłubać, a cała treść w kontekst Twej natury wpisuje się słowami:
Byłem tu Zenek 2011
(faktem jest że zaprzecza to twierdzeniu że nie jestem wandalem-może tylko niedojrzałym dzieciakiem-ale z treści Twych objaśnień, inteligentny podróżnik spokojnie wywnioskuje satysfakcjonującą go odpowiedź na pytanie dlaczego takiego czynu się dopuściłem).

Jerzy Karma

JJW111000700

Na drodze ducha, czy umysłu człowieka, on sam stwarza sobie drogowskazy.
Zaś z samego patrzenia na nie - nie ma większego pożytku.
Drogowskazy same w sobie też nie są tym gdzie zmierza wędrowiec.
Są one najczęściej ludzkimi poglądami, w oparciu o które ludzie toczą spory.
Mają zatem drogowskazów mnóstwo, a i tak prowadzą wojny.

Żaden drugi człowiek nie może być drogowskazem.
Jeśli ktoś go tak widzi, to w rzeczywistości wytwarza własny drogowskaz w swoim umyśle.

By to szerzej objaśnić dodam, że dobro także nie jest drogowskazem.
Ono jest istotą życia.

Ludzie tworzą drogowskazy w własnym umyśle.
Wierzą w nie tak, że mniemają, iż są samą drogą, a nawet celem drogi.
Niektórzy przekazują je innym jako misję.
Bez względu na efekty uboczne.

I masz rację, że są czymś jak owe graffiti na ścianach.
Graffiti jednak jest dwuwymiarowe.
Oczywiście możesz tak też postrzegać to, co wyrażane jest przez Jerzego Karmę.
I jeśli wszystkie treści zawarte na tym forum zdołałeś ogarnąć i je pojąć, to możesz je nazwać graffiti. Wówczas jednak nie miąłbyś potrzeby prowokować.

Forum to nie obawia się jednak prowokacji – dlatego, że dzięki niej jego treść może być wyrażana w kolejnych perspektywach.

Co zaś do mojego "górowania" w rzeczywistości nie jestem "nad", lecz jestem "pod".
Kto rzeczywiście dociera gdzie jestem, bo i on tam jest, widzi to.

Jeśli ktoś mniema, że walczy ze mną, w rzeczywistości walczy z myślami – które w samej rzeczy nie należą do ludzi. Choć w nich się pojawiają.
Np. Ty walczysz tylko dlatego, że nie pojawiły się w Tobie.
Jeśli ktoś myśli, że mnie prowokuje, w rzeczywistości okazuje własną słabość.
Silni nie mają potrzeby prowokować.
Słabi zaś nie wiedzą, co czynią.
Nikt jednak nie zmusza ich do słabości.
Sami się jej trzymają.

Fen-X

Tak na koniec dodam osobistą refleksje na temat tego co różni zapisywane słowa przez Ciebie i te które układam w zdania ja:

w tych które ja zapisuję zawiera się okazja do uruchomienia intelektu, a kierunek w jakim on podąży pozostawiam jego naturze i tendencjom...

Twoje teksty, są nacechowane obawą [dbałością] że ten który czyta, może coś przeoczyć lub odebrać odmiennie, nie ufasz w moc intelektu, przez co jego zrozumienie nie będzie osobistym odkryciem ale Twoją zasługą-
a to już nie to samo.

Jerzy Karma

JJW111000701

Owoce natury ludzkiego intelektu, jego kierunków i tendencji ukazuje historia ludzkości obficie obsiana milionami zamordowanych ludzi.

Jeśli zaś moje teksty są nacechowane obawą, że np. Ty coś przeoczysz lub odbierzesz odmiennie, to jak to się dzieje, że odbierałeś je odmiennie?
Zresztą nie Ty jeden.
I czy swojego odmiennego odbierania sam nie uważasz za Twoje osobiste odkrycia i za Twoje osobiste zasługi?

Poza tym to Twój osobisty odbiór.
To - co różni zapisywane przez nas słowa - jest zupełnie czymś innym.
Bo czyżbyś prowokował słowa?
Skoro zaś usiłowałeś prowokować - to drugiego człowieka.
To właśnie są skłonności ego, że głównie postrzega inne ego.
Bardziej zatem koncentrujesz uwagę na ego, niż na tematyce.
Takie coś w sposób naturalny osłabia intelekt - ogranicza jego perspektywę.

Pisząc o czymś zajmuję się tym - o czym piszę.
Jeśli zaś naprawdę uważasz, że to, co piszę zawiera aż tyle, że nic już więcej nie trzeba samodzielnie myśleć, i to właśnie Ci nie odpowiada, gdyż potrzebujesz samodzielnie dochodzić do tego, to nie wiem co tutaj jeszcze robisz?
Czy jest w Tobie coś - co Cię zmusza?