Twoja zakopana natura - Twój skarb

Jerzy Karma

JJW111000815

To Ty potrzebujesz kochać, ale czy o tym już wiesz?
Bo jak można to odkryć w świecie, w którym od urodzenia musisz gonić za przetrwaniem?
Co zradzało w Tobie rozpacze, obawy, a nawet lęki.
Nawet jeśli później pojawiała się w Tobie odwaga, czy męstwo.
To czy nie było już żadnych obaw albo pragnień?
Pragnienia, oczekiwania, prędzej czy później zradzają obawę albo lęk.

Jako istota masz jednak swoją naturę.
I Twoją rdzenną naturą jest kochanie.
Można to nazwać Twoją potrzebą.
Bo to jest potrzeba, lecz potrzeba natury.
Potrzeba natury jest zupełnie czymś innym, niż potrzeba posiadania np. samochodu, czy bogactwa.
To zupełnie inny wymiar potrzeby.
Potrzeba natury jest naturą.
Potrzeba posiadania np. samochodu nie jest naturą.
Naturalnie możesz chodzić pieszo Wink

Potrzebujesz kochać, lecz ten świat pociągnął Twoją uwagę ku zupełnie czemuś innemu. I to ten świat zbudował Twoją obecną świadomość w sensie Twoich oczekiwań, poglądów, nastawień.
A czy osobowość?
Tylko częściowo, bo w twojej osobowości nadal jest też potrzeba kochania.
Powiedziano Ci jednak (lub słyszałeś, że takie nauki zalecenia istnieją): " Miłuj."
Tak jakby w Tobie tej potrzeby nie było.
Jakby nie była Twoją naturą…
Jakby nie była częścią Ciebie.
Bo oto ktoś z zewnątrz nakazuje Ci to, czy nakazuje ludziom. A przecież czujesz się człowiekiem.
Odbierasz to tak, że człowiek ma nauczyć się, a nawet zmusić, do kochania innych, do bycia w stanie miłości. Do przeżywania miłości.

I od dzieciństwa ktoś zaspokajał Twoje potrzeby. W takiej lub innej mierze. Może wtedy swoje zadowolenie i zaspokojenie odebrałaś istoto jako miłość?
Może w okresie późniejszym Twoje zadowolenie zmysłów zostało przez Ciebie odebrane jako miłość?
W każdym razie zaczęłaś jako człowiek odbierać miłość jako rezultat na coś co musi zaistnieć na zewnątrz Ciebie!
A taki odbiór automatycznie wyparł głęboko Twoją naturalną zdolność do bezwarunkowej miłości…
Tak… dlatego wielu osobom… prawie każdemu człowiekowi… wydaje się, że albo bezwarunkowa miłość jest niemożliwa, albo są nawet przekonani, że jej nie ma!
Bo przecież to, co w swoim ziemskim życiu poznali i czego doświadczali jako miłości było uwarunkowane tym – co na zewnątrz!
Owszem – oni postrzegali to jako miłość. Niektórzy jednak obserwując takie zjawiska – procesy twierdzili, że miłości nie ma.
I w zasadzie to oni mieli częściowo rację, bo jeśli takie coś większość nazywała miłością, to w rzeczywistości to nie była miłość prawdziwa.
Miłość warunkowa nie jest miłością prawdziwą. Dlatego nie jest to miłość w swojej czystej postaci. To jest miłość niedoskonała – dlatego słusznie wielu uznało ją za na tyle nieprawdziwą, że znając tylko taką jej postać, stwierdzili, że prawdziwej miłości nie ma.

"Miłujcie nieprzyjaciół waszych i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście byli synami Ojca waszego, który jest w niebie, bo słońce jego wschodzi nad złymi i dobrymi i deszcz pada na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.
Bo jeślibyście miłowali tylko tych, którzy was miłują, jakąż macie zapłatę? /…/
A jeślibyście pozdrawiali tylko braci waszych, cóż osobliwego czynicie? /…/
Bądźcie wy tedy doskonali, jak Ojciec wasz niebieski doskonały jest."
(Mat. 5:44-48, BW)

A jednak istnieje prawdziwa miłość.
Prawie niemożliwe jest znalezienie jej (doświadczenie) pod wpływem nakazów, czy nauk. Bowiem te rzeczy idą z zewnątrz.
Tak samo zatem, jak warunkowa miłość.
Zaś Twoja prawdziwa miłość mieszka w Tobie i tęskni. Wygląda za Tobą, byś ją znalazł/znalazła. Tęskni by istnieć rosnąc wraz z Tobą – bo przynależy do Ciebie. Jest Twoją naturą – bez której nigdy nie poczujesz prawdziwego istnienia.
Zanim tego nie odkryjesz w sobie nic Cię nie zadowoli. A co zadowoli, to przeminie. Bo wszystkie te zadowolenia nie są tą zapłatą jakiej potrzebujesz w swojej prawdziwej istocie – której sam/sama może jeszcze nie znasz.
Gdy zaś odkryjesz, że miłość jest Tobą.
I odkryjesz, że to jest stan.
Wtedy będzie to Twoją zapłatą.
Bo będziesz wreszcie sobą prawdziwym.
I pamiętaj, że nic innego nie uszczęśliwi Cię na długo.
Wszystko inne przeminie.

"Miłujcie nieprzyjaciół waszych i dobrze czyńcie, i pożyczajcie, nie spodziewając się zwrotu, a będzie obfita nagroda wasza, i synami Najwyższego będziecie, gdyż On dobrotliwy jest i dla niewdzięcznych, i dla złych.
Bądźcie miłosierni, jak miłosierny jest Ojciec wasz."
(Łuk. 6:35-36, BW)

Stan miłości jest tylko jeden.
"Nie masz ucznia nad mistrza, ale należycie będzie przygotowany każdy, gdy będzie jak jego mistrz."
(Łuk. 6:40, BW)

A po czym poznasz, czy osiągnęłaś/osiągnąłeś STAN MIŁOSCI?
Odpowiedź jest bardzo prosta:
"Nie ma bowiem drzewa dobrego, które by rodziło owoc zły, ani też drzewa złego, które by rodziło owoc dobry.
Każde bowiem drzewo poznaje się po jego owocu, bo nie zbierają z cierni fig ani winogron z głogu.
Człowiek dobry z dobrego skarbca serca wydobywa dobro, a zły ze złego wydobywa zło; albowiem z obfitości serca mówią usta jego."
(Łuk. 6:43-45, BW)

Czy okazujemy szacunek każdemu?
Czy nie bywamy przykrzy dla drugiego człowieka?
Czy zachowujemy pokój także w rozmowach?
Czy kierujemy się bardziej sercem, niż poglądem mówiącym: "Należy mu/jej się nauczka"?
Czy Twój stan miłości jest niezależny od rzeczy tego świata? Czy jest od nich wolny?
Kogo miłość jest niezależna od świata – ma miłość Boga.
Bo nie chodzi o to, aby miłować coś, albo jakieś rzeczy, lecz aby być w stanie miłości.
Twoja prawdziwa miłość nie pochodzi ani ze świata, ani z jego rzeczy, lecz z Ojca i z Ciebie – jako Jego dziecka.
Miłość ta jest Jego naturą i jest tak samo Twoją prawdziwą i jedyną naturą.
A tylko w swojej prawdziwe naturze możesz być szczęśliwy/szczęśliwa.

"Nie miłujcie świata ani tych rzeczy, które są na świecie. Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca.
Bo wszystko, co jest na świecie, pożądliwość ciała i pożądliwość oczu, i pycha życia, nie jest z Ojca, ale ze świata."
(1 Jan. 2:15-16, BW)

east

Witaj Jerzy.
Piszesz "Miłość warunkowa nie jest miłością prawdziwą. Dlatego nie jest to miłość w swojej czystej postaci. To jest miłość niedoskonała – dlatego słusznie wielu uznało ją za na tyle nieprawdziwą, że znając tylko taką jej postać, stwierdzili, że prawdziwej miłości nie ma. "

Czemu nie jest prawdziwa ? Możesz napisać , że klawiatura, jako produkt iluzji umysłu nie jest naturalnym tworem, ale nie to, ze jest nieprawdziwa. Podobnie to, czego doświadcza człowiek - choćby miłości warunkowej - doświadcza jej prawdziwie. Ludzie się zakochują z wzajemnością. To powszechnie znany i naturalny stan .Jest zatem prawdziwy, przynajmniej dla zakochanych. Oczywiście jest to stan ulotny, wymagający ciągłej troski, zasilania, wysiłków - w tym sensie nie jest, być może, tak prawdziwy, jak prawdziwa jest miłość bezwarunkowa- a zatem bezwysiłkowa, naturalna jak oddychanie. To zaś jedynie osąd wynikający z uwarunkowań umysłu na temat prawdziwości. I tyle.

Tym niemniej uwarunkowana miłość jest też prawdziwa. Tak samo emocje jak złość, czy gniew są również prawdziwe w chwili, kiedy się dzieją.

Co jest miarą prawdziwości, Jerzy ?

Za każdym razem, kiedy wyodrębniasz coś - o , to jest prawdziwe - wówczas odrywasz to od esencji życia, które jest. Po prostu jest, nienazywalne, nieogarnialne umysłem. Miłość bezwarunkowa czy oświecenie mogą stać się równie dobrze fałszywymi fetyszami jeśli je wydzielimy z życia i uczynimy CELEM ku któremu należy dążyć. Dążąc , pragnąc, myśląc o nich ,czyniąc rytuały, a choćby i cytaty z Pism przenajmądrzejszych jednocześnie dokonujemy ich wyseparowania , odłożenia na potem, tam gdzieś, DALEJ, dokąd trzeba dojść, zasłużyć, aby je zdobyć, a potem ..... noooo potem to już nirwana hahahaha ..
Tyle, że "potem" nie nadchodzi ...

Przecież wiesz, że tak wcale nie jest. Miłość bezwarunkowa , co wynika choćby z cytatów o nieprzyjaciołach, jest obecna w każdym momencie, w każdym aspekcie życia. Jest motorem i siłą napędową życia. Niedestrukcyjna , harmoniczna podstawa Istnienia czegokolwiek. Ukryta i nierozpoznana ,ale JEST .

Nie dzielmy świata na ten tutaj ziemski padół łez oraz jakąś niesprecyzowaną nirwanę kiedyś tam, jak zasłużymy. Od miłości bezwarunkowej oddzielają człowieka jedynie umysłowe gierki warunkujące, osądzające, wyrokujące co jest prawdziwe, a co nie jest.

Jerzy Karma

JJW111000827

Drogi Przyjacielu,

Widzę, że zależy Ci na tym, aby być przekonanym wewnętrznie, iż miłość warunkowa jest prawdziwą miłością.
I próbujesz to udowodnić twierdząc, co ja mogę napisać o klawiaturze.
Jednak nie mogę, bo nie widzę związku – a zatem Twój "dowód" przestaje być dowodem twojej racji Wink

Piszesz natomiast rzeczowo, gdy stwierdzasz:
"Ludzie się zakochują z wzajemnością", oraz że tego "doświadcza człowiek".
I można rzeczywiście myśleć, że tak jest. Jednak czy zakochanie człowieka w człowieku jest zawsze zjawiskiem wzajemnym/ Albo – gdy takie coś wystąpi - czy często wzajemnie trwa przez ten sam okres?
Wszyscy wiedzą, że nie?
Dlaczego zatem nie?
Wszyscy wiedzą, że dlatego nie, gdyż wiadomo, iż zakochanie się w kimś nie ma w sobie takiego warunku, że zostanie odwzajemnione.
Tylko filozof może czasem tę prawdę pominąć, gdy marzy i marzenia próbuje zamienić w dogmat.

Kiedy zatem owa miłość o jaka bój tu zacząłeś Smile

/choć przyznam, że całkiem rozumiem Twoje intencje/ jest wzajemna?
Wówczas, gdy kochający ma fart trafić też na kogoś, kto również poczuł do niego/niej ową atrakcje – która oboje odbierają jako miłość. Ba! Owe nałożenie, czyli – też jestem jemu/jej atrakcyjna/atrakcyjny – sprawia, iż ego się cieszy, iż ÓW OBIEKT adoracji mnie ADORUJE!
A ego lubi być widziane – zauważane.
Pamiętasz pozdrowienie z filmu "Avatar": "Widzę Cię." Wink

O ile lepsze od niego jest: "Adoruję Cię". I choć w tym, co nazwałeś (wiemy, że nie ty jedyny) "zakochują z wzajemnością" nie pozdrawiają się takimi słowami, jednak robią nawet więcej, gdyż wykazują to czynem, a ten liczy się więcej, niż słowa Very Happy

A gdy tego czynu nie ma…?
Ty mi napisz, co wtedy z taką "miłością"?
I wiesz, co ja o tym już wiem.

Czyżbym w swoim pierwszym poście nie napisał, czym jest prawdziwa miłość?
I czy już w nim nie wyjaśniłem, dlaczego nie jest miłością to, co Ty próbujesz argumentować, ze też jest prawdziwą miłością?

Mimo tego wszystkiego Ty piszesz:

To powszechnie znany i naturalny stan .Jest zatem prawdziwy

Użyłeś słowa stan.
Nie Ty pierwszy zresztą.
Jednak słowa "stan", jak i słowa "przeżywanie" – można używać w zupełnie różnych znaczeniach.
Które to znaczenia będą mieścić się jakby w zupełnie innym wewnętrznym wymiarze istoty.
Ja również ich w pierwszym poście użyłem w obu odmiennych znaczeniach.

Np. w zdaniu: "Odbierasz to tak, że człowiek ma nauczyć się, a nawet zmusić, do kochania innych, do bycia w [/b]stanie[/b] miłości. Do przeżywania miłości."
Jednak w kontekście z nim wcześniej były zdania:

"Jakby nie była Twoją naturą …
Jakby nie była częścią Ciebie. "

Ten wymiar miłości nazwałem nieprawdziwą miłością.
Jest to wymiar warunkowy. Warunkowany czymś lub kimś z zewnątrz.
Ta "miłość" zatem to nie miłość danej istoty, lecz coś – co płynie z warunku.

Dziękuję jednak że "rzuciłeś/podjąłeś tę rękawicę" – dzięki temu dodatkowo te zagadnienia poruszyłem.
Inny wymiar miłości – prawdziwa miłość – jest tym o czym napisałem w pierwszym poście:

Gdy zaś odkryjesz, że miłość jest Tobą.
I odkryjesz, że to jest stan.
Wtedy będzie to Twoją zapłatą.
Bo będziesz wreszcie sobą prawdziwym.
I pamiętaj, że nic innego nie uszczęśliwi Cię na długo.
Wszystko inne przeminie.

Owe powszechne przeżywanie nazywane powszechnie miłością to zupełnie coś innego, niż miłość jako bezwarunkowy stan z Twojego wnętrza jako Twoja rdzenna (przykryta/wyparta) natura.
To są zupełnie dwa wymiary przeżywania.
Są czymś zupełnie odmiennym.

Oczywiście, że tu co drugi filozof (piszę to z największym szacunkiem do filozofów) może myśleć, iż to kwestia przyjęcia nazewnictwa. I że np. na ziemi, to powszechne uwarunkowane od bodźców zewnętrznych przeżywanie – bywa nazywane miłością, bo tak ludzie ustalili.
Owszem, ustalili. Jednak skoro tak, to dlaczego tak wielu mówi, że "miłość nie istnieje"?
Mówią tak, bo czują i się przekonują, że owe ustalone, to żadna miłość.
W każdym razie że nie jest tym – czego oczekiwali po niej.
Czego oczekują po prawdziwej miłości.

Igmana (ptak)

Jeśli miłość jest ludzką naturą, to ona zawsze jest i koniec. Very Happy

Bo nie może człowiek oddzielić się od swojej natury. Gdyby się oddzielił, nie byłby już człowiekiem.
Czy jednak występuje potrzeba miłości? A czy może być potrzeba natury? Skoro miłość jest naszą naturą, to ją przejawiamy. Mimo różnych odczuć, różnych nazw. I mimo różnych cytatów ze świętych ksiąg. Wink

Natura, to konieczność przejawiona. Koniec, kropka. Wink

Lepiej Jerzy zadaj pytanie, dlaczego taka a nie inna natura nam się przydarzyła? Zamiast kombinowania czy natura jest zakopana, czy odkryta, czy miłość prawdziwa, czy nie.
Podejrzewam, że filozofowanie też wynika z naszej natury. I wszystko inne, co czynimy…

No to pa Very Happy

Igmana (ptak)

Czy natura ludzka jest z góry ściśle określona? Czy jednak człowiek jest jednostką w ciągłym projektowaniu swojej esencji? Tym samym odpowiedzialnym za siebie i tworzoną wokół siebie rzeczywistość? Czy religie nie są przypadkiem wynikiem owego projektowania?

No i czy jakiekolwiek odpowiedzi na powyższe, można uznać za ostateczne i niepodważalne?
A jeśli nie, to jakie znaczenie mają te wszystkie teorie i historie z Bogiem oraz bóstwami na czele lub w tle? O wspólny cel już nawet nie spytam. Także o dowody, bo wiara, to nie dowód.

Wierząc w jedyną słuszność, gubimy inną słuszność, która może okazać się bardziej słuszna od tej z jakichś tam względów przez nas przyjętej. Nauka również może się mylić i zaprzeczyć swoim wcześniejszym twardym dowodom, które wcale takie twarde nie są, gdy włączyć w to czynnik czasu.

Tak więc, wiedza, czy wiara?

Oczywiście wiedza, jednak bywa ona dość często poprzedzana wiarą, jako wiedzą intuicyjną. I zdarza się tak, że to, co najpierw było czystą imaginacją staje się faktem. Obojętnie, czy to przy pomocy nauki, czy zwykłego „przypadku”.

No i koło się zamyka, a pytania i odpowiedzi nie rozwiązują problemu prawdziwości rzeczywistości.

To pa Very Happy

Jerzy Karma

JJW111000831

Igmano,
To odpowiedź na Twój pierwszy post.

Witaj.
A żebyś wiedziała, że zawsze Smile

Choć co to znaczy "jest"? Very Happy

Czy jest też wtedy, gdy się ktoś denerwuje?
I czy osoba której na niczym nie zależy będzie się denerwować?

Sytuacja, gdy na czymś zależy, a denerwuje przeszkoda ku obiektowi – powiedzmy miłości.
I czy wszystko na czym zależy jest miłością? Wiemy, że nie.

Najpowszechniej nazywa się na ziemi miłością to, co ma związek z zazdrością.
Dlatego z perspektywy zwyczajowej i najpowszechniej przejawianej natury żywych istot ziemskich każdy tu – w tym świecie – ma prawo taki związany z zazdrością stan nazywać miłością. Użyłem tu słowa stan, choć piszę tu o miłości liniowej.

Wcześniej pisałem o stanie miłości mając na myśli nie zakochanie liniowe, lecz miłość jako pole – niezależne od zewnętrznych obiektów POLE MIŁOŚCI, a gdy to wysłałem wiedziałem, że nie napisałem jeszcze o innym zjawisku, które może być nazywane miłością znacznie bardziej, niż liniowa miłość związana z zazdrością.
Jest ona prawie jej przeciwieństwem.

Bo co mamy w miłości zazdrosnej?
(O ile ktoś chce to nazywać miłością.)
Mamy obiekt tej liniowej miłości, oraz podmiot miłości, którym jest nie obiekt, lecz "zakochana/y", czy raczej pożądający obiektu na wyłączność. Możliwe, że ma to swoje źródło w silnych ukrytych lękach, czy niepewności, jak i osobistym poczuciu niedowartościowania – najczęściej bardzo głęboko skrywanym.
Ale czy mam rację?
Bo i w tej miłości mamy dwa wymiary.
Jeden zmysłowo - fizyczny.
A drugi, który też się zdarza: osobowościowo - energetyczny
I o ile w tym pierwszym łatwo jest mówić, że ta miłość to nie miłość, lecz pożądanie, to w przypadku drugim będą spierać się filozofowie Very Happy

Bo mamy tu już jakąś więź między dwojgiem ludzi, która jest tak wielo-liniowa, iż także można mówić o POLU miłości.
Czy jednak w takiej właściwie rozwiniętej więzi będzie jednak zazdrość, czy rozumienie? Zdecydowanie obstawiam za zrozumieniem. A nawet więcej.

Bo czym jest prawdziwa miłość wg słów np. Jezusa, gdy mówi: Miłuj bliźniego swego, jak siebie samego?
Jeśli więc nie jestem zazdrosny o samego siebie i sam sobie życzę szczęścia i powodzenia, to czyż nie takie same reakcje powinienem przejawiać wobec bliźniego, a szczególnie wobec osoby – którą deklaruję, wobec samego siebie, że ją kocham?

I tu dochodzimy do tego, co nazywałem przeciwieństwem miłości zazdrosnej.
Jest to miłość, która pragnie szczęścia ukochanej osoby.
Ale co uznamy bardziej za miłość, czy to, że kocham kogoś jak siebie, czy też to, gdy kocham kogoś bardziej – niż samego siebie?
U mnie miłością właściwszą jest – gdy kocham bardziej kogoś, niż siebie.
Możliwe, że pojąć to mogą jedynie ci – którzy mieli szczęście doświadczyć tego rodzaju miłości. Gdy obiekt miłości był dla nich ważniejszy – niż oni sami.
Miłość tę można uznać za liniową, lecz ja rzeczywiście nie potrafię stwierdzić, że to nie jest miłość. Bowiem mamy i tu POLE miłości, które zdominowało osobiste ego. Zepchnęło je w kozi róg.
Ktoś pomyśli, że i w zazdrości czasem też tak bywa. Lecz skoro jest zazdrość, to i ego trwa Very Happy

I zgrzeszę jeśli pominę piękno i jego geometryczne reguły – które hipnotyzują żywe istoty i władają nimi. Co właśnie doprowadza też do STANU miłości.
Ba! Piękno – jego odbiór – są podstawą każdego rodzaju miłości.
Piękno jest jej rdzeniem.
I oczywiście nie chodzi tu tylko o fizyczne formy, jako bryły.
Tu się zaczyna bogactwo zjawisk, z których większość leży jeszcze poza ludzkim obecnym uświadomieniem, lecz która włada ludzkim życiem.
I z których jedne mieszczą się w percepcji zmysłowej, a inne nie – a mimo to oddziaływają na ludzi!

Ale się rozpisałem na Twoje pierwsze zdanie Very Happy

Lecz to było w moim planie po poprzednim poście. Czekałem tylko, by East dał mi wycisk Very Happy

Dalej napisałaś, że człowiek "nie może oddzielić się od swojej natury".
Oto co napisałem wcześniej o naturze człowieka i o miłości:

Co Ty w swoim pierwszym zdaniu uprościłaś do tego, że skoro "miłość jest ludzką naturą, to ona zawsze jest i koniec."

Tylko że między jest, a jest, może być olbrzymia różnica.
Np. kobieta jest naga pod ubraniem, więc nie jest naga. Wink

Proszę o wybaczenie za taki akurat przykład, lecz on chyba najszybciej obrazuje ile znaczeń ma określenie "jest".
Szczególnie dotyczy to zagadnień duchowych.

Co z tego zatem, że prawdziwą naturą żywych istot jest stan szczęścia?
Skoro tyle z nich cierpi i narzeka!
Oddzieleni są zatem od swojej natury, czy nie?
Odpowiedz Igmano.
Cokolwiek tu odpowiesz, będzie prawdą w tej perspektywie – w jakiej będziesz umieszczać swoją odpowiedź.

Odnośnie samej istoty i prawdy tego, kim jest, to nigdy ona nie jest oddzielona od swojej natury.
W tym sensie wszyscy są oświeceni i zbawieni.
Nauczanie, naprawianie świata – w tym sensie jest najwyżej zabawą.

Jednak odnośnie tego, co obserwujemy w tym świecie, to najwyraźniej oddzieliliśmy się od swojego szczęścia i wszyscy dlatego poszukują go na zewnątrz – poszukują czegoś poza sobą, aby je znaleźć poza sobą.

Czy zatem człowiek oddzielił się od swojej natury i czy dlatego przestał być człowiekiem?
To rzecz tego – co rozumie kto przez człowieka?
Tu mi się przypomniał Diogenes:

"Sławne zdanie Diogenesa: „Szukam człowieka”, które wypowiadał chodząc podczas dnia z zapaloną pochodnią, z oczywistą ironią, miało oznaczać poszukiwanie człowieka, który by autentycznie żył ze swoją istotą człowieka, który poza zewnętrznymi przejawami, poza konwenansami i wszystkimi regułami narzuconymi przez społeczeństwo, a także ponad kaprysami losu i fortuny, odkrywa swoją prawdziwa naturę, żyje z nią w zgodzie i jest w ten sposób szczęśliwy." [link widoczny dla zalogowanych]

Widzenie moje i Diogenesa są zatem inne niż Twoje, Droga Igmano?
Myślę, że nie. Tylko patrzymy na zupełnie coś innego, choć wydaje się, że chcemy mówić o tym samym.

Igmana (ptak)

Jerzy Karma

JJW111000832

Witaj Igmano,

Jeszcze nie odpowiedziałem na Twój drugi post, a odpowiadam na trzeci Smile

Kobieta jest naga pod ubraniem Very Happy

Ale raczej nie czuje się naga.
I nie jest naga dla obserwatora.

I wiesz, że ubranie jest zdjąć łatwo.
Natomiast nie łatwo jest zdjąć nienawiść, aby obserwator ujrzał miłość.
I zapewne nie uważasz, że nienawiść jest ubraniem miłości.

Naprawdę jesteś przekonana, że miłość jest pod powierzchnią uczuć osoby pokroju np. Hitlera?
Wg Twoich słów to nawet jego działania były zabarwione miłością…

Czy naprawdę "we wszystkich stanach, jakich doświadcza człowiek jest miłość"?
"Naszą sprawą jest to rozeznać", co jest czym. Nie zaś, że wszystko jest tym samym.
Nie na darmo istnieje tak ważne pojęcie jak dar rozróżniania, czy też jeden z 7-iu Darów, jakim jest Dar Umiejętności.

Jerzy Karma

JJW111000833

Witaj Igmano.

Nie odpowiadam wg kolejności postów, ale okazuje się, że w odpowiedzi na Twój 3-ci post dałem też odpowiedzi na trzy pierwsze pytania z Twojego postu drugiego.
Natomiast jeśli chodzi o czwarte: "Czy religie nie są przypadkiem wynikiem owego projektowania?"

Nie są, bo gdyby były, to jak historia pokazuje nie byłby to projektant, ale nieudacznik.
Ale one w tym są nieudacznikiem, bo ich zadanie to jedynie podpowiadanie.
W tym nie są nieudacznikiem.

Stawiasz filozoficzne pytanie odnośnie 3-ch pierwszych pytań: "Czy jakiekolwiek odpowiedzi na powyższe, można uznać za ostateczne i niepodważalne?"

Okazuje się, że nieraz już na nie odpowiedziałem.
Oczywiście filozof może stawiać takie pytanie.
Ale odpowiedź jest przecież w żywym człowieku!
Ten człowiek jest niepodważalną odpowiedzią Very Happy

Igmana (ptak)

Jerzy, patrzysz z pozycji tu i teraz, czyli punktowo. Very Happy

Ja staram się postrzegać z szerszej perspektywy. Tak więc czyny Hitlera w wąskim przedziale czasu, na planecie Ziemia, są postrzegane przez ludzi jako coś okropnego, co nigdy nie powinno się zdarzyć. A jednak zdarzyło się i zdarza. Wciąż mamy Hitlerów różnych formatów. Nawet w nas czasami przejawiają się dyktatorzy, no oczywiście na mniejszą skalę. Wink

Dlaczego?
A dlaczego świat jest taki , jaki jest? Dlaczego jest dualizm? Dobro i zło?
Jeśli wierzysz w wyższy porządek rzeczy, musisz przyjąć, że nic nie dzieje się przypadkiem, że wszystko ma swoje uzasadnienie. Nawet nasza czasowa (inkarnacyjna) ślepota. I nasze nierozumienie istoty rzeczy. Jeśli wierzysz w Boga (czymkolwiek on jest), to dlaczego odmawiasz mu rozsądku i inteligencji przejawionej w swoim dziele stwórczym? Jeśli wierzysz w miłość, to dlaczego "ograniczasz" jej działanie i wpływ na dziejący się porządek rzeczy?

Hitler czynił zło, bo pewnie miał tak czynić. By innym otworzyły się oczy, właśnie na miłość. By ludzie dostrzegli w sobie to, co w Hitlerze i coś z tym zrobili. Najłatwiej jest potępić, gorzej uznać własne „grzechy”. A jeszcze trudniej je wyplenić. Ale to zadanie dla miłości. Jej podskórne działanie ogarnia wszystko, to tylko kwestia czasu. Mam nadzieję. Wink

To pa

Ps1. A kwestia nagości kobiety, to kwestia ostrości wzroku obserwatora. Jest różne widzenie. Wink

I co to nagość? Czyż nie owa natura, o której dyskutujemy? Czyż nie owa miłość przenikająca wszystko? Ubranie, nawet to uszyte z nienawiści łatwo jest zdjąć. Ziemskie życie w skali kosmicznej, to mgnienie. Wiele żyć, wiele mgnień. A podczas każdego życia spadają ubrania, by w końcu zajaśniała czysta miłość. I wtedy Jerzy, będziemy wiedzieć, zamiast wierzyć. I przestaniemy filozofować. Wink

Ps2. Niczego Jerzy nie wyjaśnisz w ludzkiej mowie, dopóki ludzie sami nie poczują, nie zrozumieją, nie zechcą stać się innymi. Gadać można, owszem, ale dziad do obrazu też gadał. I co? Laughing

Może kiedyś obraz odpowie, „zamknij się dziadu”. Very Happy

I nie piszę tego przeciw Tobie, zresztą, wiesz o tym. Very Happy

Igmana

Jerzy Karma

JJW111000834

Igmano.

Widzę, że jesteś zwolenniczką koncepcji, że wszystko co istnieje ma swój cel i że ostateczny cel nawet zła jest dobry.
Zresztą wiem od paru lat, że wyznajesz taką filozofię. Trzyma Cię ona silnie.
To jednak nie jest żadnym dowodem na to, że jeśli ktoś ma inne widzenie prawdy, to patrzy "z pozycji tu i teraz, czyli punktowo."

Skąd się wzięła wyznawana przez niektórych koncepcja której jesteś zwolenniczką? Wychodzi ona z potrzeby usprawiedliwienia istnienia zła, chęci znalezienia jego sensu w świetle dobra.
Jest to zatem z góry przyjęte założenie i wszystko jest do niego w tej filozofii naciągane. Ty oczywiście postrzegasz to jako szerszą perspektywę.
Wydaje Ci się, że zwroty typu: "jednak zdarzyło się i zdarza", "wszystko ma swoje uzasadnienie", są wystarczającym uzasadnieniem. A nie są żadnym. Bo owszem zdarza się, ale dlaczego mniemasz, że to Ty wiesz dlaczego? Owszem, uzasadnić można wszystko, ale dlaczego sądzisz, ż to Ty wiesz jak?
Oczywiście masz prawo wiedzieć, jednak przekaz wiedzy wymaga potwierdzenia dowodami.
Tymczasem wyraziłaś jedynie pomysł i mnie, który go nie przyjmuję prawie nazywasz tępakiem Very Happy

A do tego jakich manipulacji mentalno-sloganowych próbujesz używać…

Igmana (ptak)

Jerzy Karma

JJW111000835

Igmano.

Mało który człowiek, a szczególnie pośród ludzi kobieta, może być pewien, że jest tym, co o sobie myśli?
Zazwyczaj sporo osób mocno samo oszukuje się we własnych mniemaniach na swój temat.
Niektórzy mogą np. silnie przekonywać siebie, że są jedynie obserwatorami, gdyż bardzo podoba im się ta idea.
Jednak w rzeczywistości jest ona póki co ich celem do którego chcą dążyć. I już samo to sprawia, że takimi siebie widzą – gdyż mają ideowo obrany taki kierunek.
Jednak oprócz tego, co im się w tym podoba ideologicznie, mają swój dotychczasowy charakter – który znacznie góruje nad ich mentalnie lubianym celem. Bo jest to cel jedynie istniejący w ich ideologicznym zbiorze będącym na razie ich mentalną zabawką.
Zazwyczaj tacy ludzie często są zaprzeczeniem samych siebie.
Ich mowa jest chaotyczna, niespójna. Mało rzeczowa, a przy tym chcą uchodzić za rzeczowych i przekonujących mentorów.
Nielogiczność ich wypowiedzi jest uderzająca, lecz oni przy tym gdy coś mówią lub piszą uważają siebie prawie za wyrocznię.

Napisałaś "niczego nie jestem pewna" – i na tej podstawie można postawić wniosek, że powyższe Ciebie nie dotyczy.
Zatem dlaczego wcześniej z taką pewnością stwierdzasz: "jestem obserwatorem"?
Igmano. Przecież wszyscy są obserwatorami! Każdy w różnym stopniu. Obserwacje każdego zależą od jego percepcji, też umysłowej!
Umysł zaś to także charakter! Wcześniejsze i aktualne poglądy. Także to, co kiedyś nie wzbudziło zaufania. To wszystko tworzy Twoje obserwowanie.
Cóż Ci zatem po tym, że nawet wykrzyczysz: Jestem obserwatorką!
I nie tylko obciąża Twoje obserwacje Twój umysł.
One są obciążone Twoimi aktualnymi punktami widzenia – Twoimi możliwościami jako obserwatorki. Przykładem tego jest choćby próba obserwacji w zwykłej perspektywie ludzkiej, czy ziemia się kręci.

Oczywiście wiem, że Ty to wszystko już wiesz.
Jak i każdy Czytelnik.
Po prostu było to warte przypomnienia.

Wspomniałaś w świetle Twojej wiedzy: "posiadamy zbyt marne instrumenty poznawcze."
A jednocześnie jako przeszkodę w poznaniu podałaś:
"Wszechświat jest zbyt złożony i zbyt dynamiczny"

Otóż pragnę podzielić się z Tobą i z Czytelnikami zupełnie odmiennym widzeniem tego. Mianowicie dzięki złożoności wszechświata i jego dynamice mam możliwość czynienia moich percepcji także złożonymi oraz dynamicznymi, włącznie z moim umysłem i ze mną samym.
Dlatego prawdopodobnie meczę Cię tak samo jak męczące jest obserwowanie złożoności i dynamiczności świata Smile

Narzekasz na mnie i kontekstowo na świat.

Wspominasz o tym, że ludzie tworzą "bez ograniczeń przeróżne koncepcje, idee, wiary.
Tworzą, tylko że w określonych warunkach jedne z nich są słuszne i dobre, a inne nie. I wiele z tych najbardziej dobrych wcale nie jest dobrymi w innych warunkach. O czym ludzie zazwyczaj nie myślą.
Jakby skamienieli. Jakby poprzednie warunki zamieniły ich w kamień. Uczyniły martwymi. Nie dynamicznymi. Stali się aż nadto prości, że aż sztywni. A bierze się to z przesilnej chęci posiadania "ja" – "ja wiem", "ja powiem", "ja napiszę", "ja mam rację".
Tymczasem jako człowiek nigdy nie mogę mieć racji!
To sytuacja ma rację!
Sytuacja się zmienia, to i racja się zmienia. Nie w sensie interesowności jakiejś osoby! Lecz w sensie słuszności.