Samotność

Igmana (ptak)

"Piekło istnieje na ziemi … a nazwą jego samotność …"

Taki dramatyczny opis zobaczyłam ostatnio na gg jednego z użytkowników.

I któż z nas nie zna tego stanu, chociażby chwilowego? Ale, czy to piekło?
Wg mnie, samotność, to przejściowy stan wewnętrzny, wytwarzany tylko i wyłącznie przez doznającego go człowieka. Wynika to z jego potrzeby na dany czas …
Samotność, to penetracja własnej głębi i odnajdywanie stanów wznoszących ponad zatracenie się w codzienności. To próba uchwycenia prawdy o sobie.

Cierpienie bierze się z niezrozumienia sensu tej penetracji, z nie rozumienia siebie.
Wiązanie się z przeżywanym stanem, wynikającym z wędrówki poprzez zakamarki psyche, jest zamykaniem drzwi do zrozumienia. Wskazana jest baczna obserwacja i odpowiedź na pytanie, dlaczego tego doświadczam. Co ma mi to dać?
Czy jesteś tym, kim się jawisz? Czy lustro, w którym się przeglądasz jest czyste od kurzu wyobrażeń i poglądów, własnych oraz cudzych?

Odbierasz siebie poprzez to, czego doświadczasz. Ale doświadczenie jest tylko doświadczeniem, nie jest Tobą, choć ma na Ciebie wpływać. Gdy pojawia się ból, jest to wskazówka o potrzebie zmiany czegoś w sobie. Przede wszystkim o potrzebie zmiany percepcji zewnętrzności. Boli to, na co jest niezgoda.
Niezgoda zaś wynika albo z niewłaściwego rozróżnienia rzeczywistości, albo z niewłaściwie ustawionych priorytetów własnych, niezgodnych z najgłębszą istotą człowieka.
Samotność jest czasem na gruntowny remanent własnych struktur, czasem, na głębokie wejrzenie w siebie. Ból, depresja, to wskazówki dla świadomości.

Najgłębsza istota człowieka jest doskonała, tylko zewnętrzne jej formy są do zmiany lub odrzucenia. Nie zrobisz tego w zgiełku dnia codziennego.
Dlatego nie przeklinaj samotności, ona jest Twoim wybawieniem od niej samej.
Gdy zrozumiesz i odrzucisz to, co Ci nie służy, wróci harmonia i połączenie ze światem zewnętrznym, ale już na wyższym, nie zakłócającym poziomie.

Otrzyj, więc łzy i wędruj dalej … poprzez samotność do jedności z Wszechświatem, do Boga … Bo tak naprawdę nigdy nie jesteś sam … Very Happy

Tylko Ty możesz ustanawiać bariery i je znosić. Tylko Ty sam. Wink

Jerzy Karma

Witaj Ptaku,
Zatytułowałaś temat: Samotność. Wypowiedź swoją odniosłaś do wypowiedzi, której przesłaniem jest koncepcja, iż samotność jest piekłem.

Wiadome jest, iż ta koncepcja jest na wskroś subiektywna.
Równie dobrze bowiem ktoś /np. Jerzy Karma Very Happy

/ może stwierdzić:
"Niebo istnieje na ziemi - a nazwą jego jest samotność."

__________________________________________

Z powyższego wynika, że samotność może być wielorakim zjawiskiem i przeżyciem.
W przeważającej mierze, wręcz powszechnie, samotność będzie bliższa stwierdzenia jakie Ty przytoczyłaś /za kimś/.
Świadczy już choćby o tym definicja samotności Smile

z Wikipedii:
"Samotność – zjawisko subiektywnie odczuwane, stan emocjonalny człowieka wynikający najczęściej z braku pozytywnych relacji z innymi osobami. Ma wydźwięk negatywny."
Nie będę tu cytował wszystkiego z Wikipedii Smile

Każdy może zajrzeć sam i zobaczyć, że opisuje się ją jako negatywny biegun.

Pominięto tam pozytywny biegun samotności. Poszukiwany przez wszystkich mędrców i mistyków - tych jednak jest
mniej, niż tych, którym samotność jest bliższa piekłu.
__________________________________________

Napisałaś:

Igmana (ptak)

Nie zupełnie zgadzam się z tym, co napisałeś.
Samotność w pozytywnym sensie?
Chyba raczej miałeś na myśli odosobnienie od ludzi, aby mieć czas dla siebie, na wędrówkę w głąb siebie. Ale to nie jest samotność.
Samotność, jak sama nazwa wskazuje pochodzi od słowa „sam”. A bycie samemu, to izolacja od świata. Nie tylko w sensie fizycznym, ale także, a może przede wszystkim w sferze innych wymiarów. Człowiek zapada się w sobie i zdany jest tylko na siebie. I albo uruchomi pozytywny proces, pozwalający na wyjście z tego stanu, albo trwa w nim nadal i cierpi. Cierpi, bo nie ma przepływu energii, nie ma wymiany, nie ma oparcia. To nie chodzi tylko o zmysły.
Ty piszesz o „samotności”, jako o stanie ścisłej więzi z Bogiem i światem duchowym. Czyż jest to jednak samotność? Jest to raczej zespolenie, a więc nie samotność. W takim zespoleniu rzeczywiście odczuwa się stany szczęśliwości i miłości. Jest też cisza i s/pokój. I można wtedy mówić o niebie na ziemi.

Jerzy, stawiasz ciszę i pokój przed miłością. U mnie natomiast miłość ma pierwszeństwo. Trwanie tylko w ciszy, bez miłości, to martwe trwanie. To trwanie w odcięciu od pasma miłości. Sama cisza jest bezruchem uczuciowym. A czy Wszechświat opiera się na bezruchu?
Przecież ruch jest motorem zmian. Przepływ energii determinuje rozwój. A miłość, jako najwyższa wibracja spaja wszystko w całość. Dlatego, zamknięcie się na miłość, powoduje blokadę i poczucie samotności. I trzeba znaleźć przyczynę w sobie, aby móc wyjść z tego stanu.

Oczywiście, piszę to w wielkim uproszczeniu. Szczególnie upraszczam pojęcie ciszy. Ale Ty uzupełnisz, jak mniemam moje niedookreślenia.

Z miłością i pokojem
Ptak. Wink

Jerzy Karma

Kiedy człowiek pisze: "Nie zgadzam się?"
I czy powoduje to jego psychika? Czy to, że druga strona popełniła błąd?
A może sposób przetwarzania informacji o tym decyduje?

Mówi się o przetwarzaniu systemowym i heurystycznym.
W przetwarzaniu heurystycznym dokonują ludzie mentalnych skrótów, jest to myślenie rutynowe, oparte na jakimś zawężonym spektrum. Mogą to być osobiste światopoglądy, oczekiwania, uczucia, pragnienia, czy wrażenia zmysłowe - któryś z tych czynników "zakrzywia" światło prowadzące ku prawdzie. Traci się wtedy obiektywne prześwietlenie szerokiego pola rzeczywistości.
Doznaje się jedynie subiektywnego wglądu zawężonego heurystyką.

Przetwarzanie takie opiera się także na myśleniu, logice, zachodzić nawet może proces wykrywania nowych faktów, dostrzeganie związków.
Mózg statystycznego człowieka pracuje w ten sposób przez 95 % czasu. I myśli on, iż działa racjonalnie i logicznie.
Oczywiście heurystyka jest przydatna w jakiś sposób, jednak jest to metoda drugorzędna.

W socjologii mówi się jeszcze o innym, wyższym rodzaju, przetwarzania informacji, zwanym systemowym. W tego rodzaju przetwarzaniu można mówić o hipermyśleniu. Wykorzystuje się tu np. pełnych algorytmów, starannego i racjonalnego analizowania jak największej liczby informacji przed podjęciem decyzji.

Znane stwierdzenie: "Pośpiech jest złym doradcą" zawiera prawdę o tych dwóch rodzajach przetwarzania informacji.
W pośpiechu następuje przetwarzanie heurystyczne.
____________________________________

Co miałem na myśli odnośnie terminu samotność napisałem wyżej.

Ufam, żeś zrozumiała wszystko, co napisałem.
Ale dlaczego wobec tego musiałaś się nie zgadzać?
Najwyżej napisałabyś, jak Ty postrzegasz samotność.

Może dlatego użyłaś zwrotu: "Nie zupełnie zgadzam się", bo w jakiejś większej części zrozumiałaś, o czym wyżej napisałem.

Zwrot "nie zupełnie", może jednak również oznaczać: z pewnymi rzeczami zgadzam się, z innymi nie.

Rozumiem Twój punkt widzenia.
Ty przedstawiłaś samotność bardziej filozoficznie i mając na myśli ideowe określenie pojęcia: samotność.

Mi chodziło o słowo samotność w znaczeniu jakiego się używa wobec niego we wszelkich kręgach i kulturach. A jest to pojęcie znacznie szersze, niż ujęcie ideowe, czy filozoficzne.
___________________________________

To, co napisałaś, że: "bycie samemu, to izolacja od świata. Nie tylko w sensie fizycznym, ale także, a może przede wszystkim w sferze innych wymiarów.
Człowiek zapada się w sobie i zdany jest tylko na siebie." - jest z określonego punktu widzenia słuszne.
Dlatego nie napiszę: "nie zgadzam się", ani nie napiszę: "nie zupełnie zgadzam się" - bo to także byłoby bez sensu.

Mogę jedynie przedstawić zagadnienie inaczej:
Bycie samemu, to izolacja od określonych znanych przejawień świata.
Bycie z innymi powoduje rezonowanie z innymi, gdy zaś inni tkwią w owych znanych przejawieniach świata, a ty będąc z nimi i rezonując z nimi, także skazany człowieku jesteś na tkwienie w owych przejawieniach.
Wchodząc w samotność od innych, z czasem przestaniesz rezonować z nimi i dopiero wtedy uwolnisz się od określonych znanych przejawień świata.
I to jest PRAKTYCZNE działanie. Nie zaś filozofia.
Filozoficznie można oczywiście napisać, że samotność jest samotnością od wszystkiego: od wymiarów, od Boga...
Jednak inna filozofia stwierdzi, że to bzdura, bo już sama samotność jest jakimś wymiarem. Jeśli zaś ta filozofia przyjmie istnienie Boga, to idąc za stwierdzeniem, że Bóg jest wszędzie, pouczy nas, iz jest także w samotności ludzkiej.
Jeszcze inna filozofia stwierdzi, że w prawdziwej samotności nie ma już nawet samotności Wink

I z punktu widzenia określonych prawd, jak choćby takiej, że NIE MA EGO, będzie mieć rację. Analogicznie to ujmując: Prawdziwa samotność jest wolna od samotności.
Można zadać jeszcze pytanie w stylu buddyjskim: KTO JEST SAMOTNY?
_____________________________________

To, co napisałaś, rozumiem jeszcze w inny sposób.
Rozumiem też, dlaczego się nie zgodziłaś ze mną /choć delikatnie określiłaś to jako "Nie zupełnie"/ Wink

Ja przedstawiłem samotność jako coś białego.
Ty praktycznie /jednak!/ przedstawiłaś samotność jako coś czarnego.
/Nie ma znaczenia w tym rozważaniu, czy z praktyki własnej, czy z praktyki innych./

Igmana (ptak)

Pięknie Jerzy rozwinąłeś i dookreśliłeś pojęcie samotności.
Teraz zgadzam się z Tobą całkowicie. Very Happy

Mówiliśmy o dwu różnych aspektach tego samego.
Dobrze, że powstał ogląd całości.
I jakże bliskie mi jest stwierdzenie, że tak naprawdę, to każdy człowiek, póki jest na tym świecie - jest samotny.

Wracając do miłości, pokoju i ciszy, to czyż liczba słów użytych w Biblii świadczyć ma o wyższości jednego stanu nad drugim?

Swoim rozumem odczytujesz słowa z pism świętych i tajemnice w nich zawarte.
Czy jest to jednoznaczne z poznaniem, czym to jest dla Boga?
I chociaż mogą słowa zawierać prawdy boskie, to na ile są czytelne dla człowieka? Czy mamy, zatem prawo głosić je jako PRAWDY?
Są to nasze prawdy, wynikające z naszego rozumienia. Nie ośmielę się twierdzić, że głoszę prawdy Boga. Głosić mogę jedynie moje rozumienie prawd.

A jedną z prawd moich jest to, iż miłość jest ponad wszystkim. Bez względu na to, ile razy słowo to zostało użyte w Biblii. Dla mnie miłość jest najważniejsza i to moja prawda. Ty, Jerzy masz swoje prawdy. Czy stawiasz je przed moimi? Jeśli tak, dlaczego?

PRAWDA JEST.

Jest w nas i poza nami. Jesteśmy w niej zatopieni, co nie znaczy, że ją znamy.
Sami jesteśmy też PRAWDĄ. Diamentem, który trzeba oczyścić, by zajaśniał.
I to miłość jest tym, co powoduje, że odpada wszelka nieczystość. To ona, pozwala na przebaczenie krzywd, ona ukazuje nam wszystko w najpiękniejszych barwach. Ona nie pozwala na czyn niegodny. Ona daje życie.
Serce, które nie doznaje jej promieniowania, kamienieje. Dusza degeneruje się razem z człowiekiem. Zatem, chodzi o przejawianie miłości. O jej wypromieniowywanie z siebie na świat. Wówczas potrafimy ją także odbierać ze świata. Pozostajemy w harmonii.

Co tak naprawdę umożliwia nam wytwarzanie wibracji miłości? Czy mamy tę możliwość zakodowaną w DNA? A może kochając wpływamy na nasze DNA, zmieniając je w kierunku coraz większych możliwości? Przemieniając tym samym ciało fizyczne na coraz bardziej subtelne? Niektórzy mówią o ciele subatomowym, złotym, świetlistym.
Jak je osiągnąć?
Liczne doświadczenia wykazały, jak miłość wpływa na fraktalność cząsteczek (chociażby wody). Dotyczy to także naszych atomów.
Mamy też wewnętrzne doświadczenia związane z miłością lub jej brakiem. Wiemy, jak wtedy czujemy się, jak wpływa to na nas. A jednak, tak niewielu obdarzamy tym uczuciem.

Są godni i niegodni naszej miłości? Co w nas wartościuje? Czyż to nie ego dokonuje oceny? Czyż to nie ono jeszcze panuje nad nami? Czyż nie ono odwołuje miłość, gdy ta już się przejawiła? Dlaczego ziemska miłość jest tak często krótkotrwała? Zapłonie na chwilę i gaśnie. Bo człowiek ma oczekiwania względem drugiego? Bo kocha nie człowieka, lecz jego przejawianie pewnych cech, zachowań?
Czyli jest to miłość uwarunkowana, związana z ego.
A bezwarunkowa? Potrafimy już tak kochać?
Czy nie po to inkarnujemy, aby się tego nauczyć?

Miłość zawiera w sobie ciszę i pokój.

Z miłością Very Happy

Ptak