Pragnienie: Czym jest i skąd pochodzi

Jerzy Karma

JJW111001014

Na forum [link widoczny dla zalogowanych] postawiono pytanie:
- "Czym jest pragnienie i skąd pochodzi?"

Jest to bardzo istotne pytanie. Dlatego zakładam ten temat.
Tutaj zawrę swoje przemyślenia w tej sprawie.
Administratorzy w/w forum nie życzyli sobie abym tam się wypowiadał. Argumentowali to tym, że nie jestem członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Świadomości Krsny.
Pozostało mi zatem cytować u nich Pisma Wedyjskie, czy wypowiedzi Prabhupady – bo przecież nie usuną tego, co jest ich „biblią”.

Najpierw udzieliłem tam odpowiedzi 26 sty 2016 po wypowiedzi Jagadishy dasy.
Poniżej zamieszczam tę moją odpowiedź, która została tam usunięta.

(Następnie przytoczę cytaty z Wed, które tam podałem. Po czym będę kontynuował zagadnienie już tu na forum, nawiązując także do kwestii wyrzeczenia i tego, kiedy i w jakiej formie jest ono pożyteczne, a w jakiej odnosi odwrotny skutek.)

Jerzy Karma

P.s.
Piszę tam jako Karman

Jerzy Karma · Wysłany: Nie 15:29, 31 Sty 2016 Temat postu: Usunięte posty 26.01.2016

JJW111001015

Usunięte dwa posty z 26-go stycznia 2016 roku

Akurat dziś na [link widoczny dla zalogowanych] przeczytałem o duszy:

Dusza tak naprawdę nie doświadcza ani przyjemności, ani cierpienia

pełna

szczęścia

doświadcza bólu i przyjemności cielesnych

Automatycznie pojawiło się tu pytanie:
Kto doświadcza przyjemności czy cierpienia?
Wiemy przecież, że samo ciało materialne pozbawione duszy nie doświadcza ich - nie odczuwa.
Jeśli zatem dusza utożsamia się z ciałem, to także ich nie powinna doświadczać.
(Wrócę do tego na samym końcu.)

Miałem założyć temat dla tego pytania.
I znalazłem temat z pytaniem czym jest pragnienie i skąd pochodzi.
Wg słów z podanego cytatu dusza jest z natury pełna szczęścia.
Zatem czegóż może pragnąć?
Możliwe, że zmian?
Jednak nie każdy rodzaj szczęścia staje się męczący.
Zakładam, że prawdziwe szczęście nie męczy.
Zatem dusza nie powinna pragnąć.
Ciało samo z siebie też nie ma pragnień.
Procesy jakie w nim się dzieją są biologiczno-mechaniczne.

Wg mnie najważniejszym rdzeniem zadanego pytania jest nie "skąd pochodzi pragnienie", lecz "czym ono jest".
Bowiem dopiero gdy ustalimy czym jest, możemy badać skąd owe coś pochodzi.

Jeśli dusza sama z siebie nie ma pragnienia i nie ma go samo z siebie ciało - to co je ma?

Jerzy Karma

JJW111001016

Jerzy Karma

JJW111001017

Jerzy Karma

JJW111001017

Wyrzeczenie na ogół jest rozumiane jako forma walki, czyli człowiek ma na coś chęć i odmawia sobie tego.
Jest to bardzo trudne. Często nie uwalnia, a wręcz odwrotnie. Powoduje wzrastanie pragnienia. Wyraża się to w powiedzeniu: „Owoc zakazany najlepiej smakuje.”
Dlatego tak jest, iż odmawianie sobie czegoś nie jest właściwą formą wyrzeczenia.
Taka forma wyrzeczenia ciągle bowiem trzyma człowieka w świecie materialnym.
Zaś sam pobyt ludzkiej uwagi w materialnym świecie rodzi zależność od zjawisk owego świata.
Wiemy też, że pobyt w świecie materialnym i kontakt z jego sprawami, budzą często jakiś rodzaj niepokoju u istot żywych. Niepokój zaś zawsze rodzi jakieś pragnienia – które pojawiają się jako metoda ucieczki od niepokoju.

W tym świetle powinny być bardziej zrozumiałe poniższe myśli:

„Zatem rozpoznaj, iż sam jesteś transcendentalny wobec materialnych: poczuć, psychiki i rozumu. O potężny uzbrojony Arjuno, jedynie powinieneś – zrównoważonym nadprzyrodzonym rozumnym i spokojnym umysłem (świadomością Boga), jego nadprzyrodzoną mocą – pokonać tego nienasyconego przeciwnika znanego jako lubieżność.” (Moje tłumaczenie Bhagavad-gity z wersji angielskiej Prabhupady Rozdz. 2 werset 43 )

Uwaga: Jest tu mowa o spokojnym umyśle – którym jednak jest umysł NADPRZYRODZONY.
Co to znaczy?
To znaczy, że dopóki nasza uwaga – jako duszy – koncentruje się na sprawach tego świata, to tkwimy w umyśle ziemskim, oraz … umyśle słonecznym … umyśle słonecznym … umyśle galaktycznym … umyśle wszechświatów materii widzialnych oraz materii niewidzialnych … - z nich wszystkich płyną nasze pragnienia!
Któż zdoła ich się wyrzec metodą walki z nimi?!!!
Powstrzymasz jedno, to obdarzą Cię innym.
Co czasem jest pożyteczne. Jednak nadal masz pragnienia.
Oczywiście możesz w tym tkwić – gdy tego chcesz.
Skoro jest Ci z tym dobrze.
Co może nawet trwać bardzo długo.
Jednak w końcu stanie się to, że doprowadzi Cię ten stan do takiego układu pragnień, że będziesz cierpieć.

Czym jest zatem prawdziwy rodzaj wyrzeczenia?
Zanim do tego dojdziemy należy wyjaśnić dlaczego w powyższym cytacie jest mowa o lubieżności. Jakby to ona była największym źródłem grzeszności człowieka.
Otóż lubieżność jest przedostatnim z pragnień u dusz najbardziej oczyszczonych z materialnych spraw.
Przedostatnim, gdyż najtrudniej jest się od niej uwolnić.
Wyraz tego znajdujemy w opowieściach zarówno buddyjskich, jak i wedyjskich.

Śakjamuni, przyszły Buda, przed samym końcem egzaminowania – przez Vassavadi Marę, Pana Iluzji, będącego symbolem ułudy i słabości umysłu – jego stanu wyrzeczenia, był kuszony przez wdzięki najpiękniejszych córek Mary, czyli przez najbardziej powabne i piękne kobiety jakie tylko mogą istnieć w tym świecie.

Wyjaśnienie takiego nastawienia znajdujemy też w Caitanya Caritamrita, Madhya-lila, Rozdział 22, Tekst 90: „Złudzenie i niewola, które przytrafiają się mężczyźnie z powodu przywiązania do jakiegoś innego obiektu, nie są tak kompletne, jak te wynikające z obcowania z kobietą ...”

Dopiero po okazaniu niewzruszenia na wdzięki kobiet Śakjamuni był sprawdzany pod kątem chęci przetrwania, Vassavadi Mara badał jego nieustraszoność w znaczeniu posiadania obawy o własne przetrwanie. Był to ostatni egzamin stanu ego Śakjamuniego.

„Następnie przybyły dzikie wojska Mary, stanowiące ostatnią taktykę ego. Ale Budda już … osiągnął stan nie stawiania oporu, stan braku przemocy, kiedy sam utożsamił się z Marą. W Pismach mówi się, że każda strzała Mary stawała się deszczem kwiatów spadających na niego. W końcu ego poddało się i Budda osiągnął oświecony stan umysłu.” [link widoczny dla zalogowanych]

Warto to skojarzyć z postacią Jezusa Chrystusa, który także nie stawiał oporu swoim oprawcom. Nawet prosił Boga, aby im wybaczył. Poddał się cierpieniom i temu, że zadają mu śmierć.
Czy trzeba większego dowodu, na całkowitą wolność od ego?
Ezoterycy powiedzą, że ego umarło wraz ze śmiercią na krzyżu. Zmartwychwstał zaś nowy oświecony byt.

Nie widzimy tu ani walczącego Buddy, ani walczącego Chrystusa.
Zatem prawdziwe wyrzeczenie nie jest walką z samym sobą .
Tak, z samym sobą, bo czytamy przecież o Śakjamunim: „w końcu ego poddało się” – bo ów atakujący Vassavadi Mara to była własna sfera ego Śakjamuniego.

Jak się to ma do kwestii męczeńskiej śmierci Jezusa?
Odpowiedź jest w znalezieniu odpowiedzi na pytanie „kim jest człowiek” poprzez szukanie za pomocą pytania „na co ma człowiek wpływ” – bo jesteś tym na co masz wpływ i tym na co nie masz wpływu.
Przykładem jest choćby ciało ludzkie. Ile mamy na nie wpływu, a ile nie mamy? Mimo braku wpływu jesteśmy nim. Czy też może nie jesteśmy gdy choruje wbrew naszej woli?
Gdzie jest zatem nasza granica?
Gdzie jest w świecie?

Czym jest zatem prawdziwe wyrzeczenie?

Tak jak cytowałem w Bhagavad-gicie, Roz.2, w.43 jest mowa o nadprzyrodzonym spokojnym umyśle.
Co to znaczy?
To znaczy, że nasza uwaga – jako duszy – musi wyjść poza sprawy tego świata. Poza umysł ziemski, też poza… umysł słoneczny… umysł galaktyczny … umysł wszechświatów materii widzialnych oraz materii niewidzialnych …
Wchodząc w umysł nadprzyrodzony – umysł duchowy.
Pozostając w koncentracji na nim.

Do czego można to porównać?
Podobne jest to do pacjenta na krześle dentysty, który przekonał siebie, że nie jest tym ciałem. Następnie wszedł w stan spokoju, mimo trwającego świdrowania w jego zębie.

Z pewnością nie jest to łatwe.
Jednak jest to możliwe.
Zjawisko hipnozy obrazuje ile potrafi zdziałać odpowiednie ukierunkowanie ludzkiej UWAGI.

Jerzy Karma