Opętania

Jerzy Karma

JJW111000837

Zamieszczam poniżej dwa artykuły.
Pierwszy napisałem dziś jako odpowiedź do Michała Murgrabi, który przysłał do mnie [link widoczny dla zalogowanych]
Drugi artykuł napisałem 17 września 2012 roku jako odpowiedź do Aldona Bledowski Sullivan, która napisała na facebooku 12 września 2012:
"Ciekawe, ze wśród ateistów nie ma ludzi opętanych."

Te artykuły są więcej niż długie, gdyż poruszana tematyka wymaga głębokiego studiowania, a nie jedynie przeczytania. Dlatego do jej pełniejszego zrozumienia niezbędne będą poszerzone studia w oparciu o podane w treści linki. Na dobre studiowanie czegokolwiek zazwyczaj godzina, czy jeden dzień, to za mało.

Dlatego jest to wątek tylko dla badaczy, których taka tematyka głęboko zajmuje i fascynuje.

Z poważaniem

Jerzy Karma

Jerzy Karma

JJW111000838

Można spotkać na gruncie katolickiego Kościoła wypowiedzi osób, które zainteresowane naukami Dalekiego Wschodu zaczęły medytować. Po jakimś czasie doznały wrażenia, że medytacja doprowadziła ich do wyraźnych doznań, że mają do czynienia ze złym duchem.
Czy zatem pojawienie się złego ducha musi świadczyć o tym, że to, czym się zajmujemy jest złe?
Dlaczego zatem świątobliwe życie w Kościele Katolickim sprawiało, że świętym pojawiał się demon, który ich męczył?
Czy mieli to też przyjąć za znak, że Kościół Katolicki jest narzędziem Szatana?
Czy raczej, że jest narzędziem Boga?
Jeśli narzędzie Boga denerwuje Szatana na tyle, że się zjawia, to owe kryterium dotyczy nie tylko Kościoła Katolickiego, ale i medytacji Dalekiego Wschodu.

Z psychologicznego punktu widzenia nie należy pomijać też faktu, że medytacja Dalekiego Wschodu jest czasowym odcięciem, wyciszeniem, rodzajem umysłowej izolacji.
Wielu świętych Kościoła Katolickiego również się izolowało. Już samo pójście nawet do zakonu kojarzone bywa z izolacją. W ich przypadku to poczucie izolacji i stany do jakich mogło prowadzić niektóre osobowości płynęło z działania izolacji z zewnątrz. Mamy tu działania organizacyjno życiowe sprawiające poczucie izolacji – odcięcia od bodźców codzienności. W przypadku medytacji jest to wychodzenie poza te bodźce w sposób mentalno-wrażeniowy.
W obu wypadkach są to rodzaje izolacji.
Wystarczy wpisać w google:
- komora stany umysłu na skutek izolacji
Tam wejść choćby na link: [link widoczny dla zalogowanych]

W szerszym rozumieniu związanych z tym procesów może pomóc to, co napisałem w temacie: Falowa natura i prawa karmy

Osobowość aby zachować równowagę musi posiadać jakiś punkt oparcia, rodzaj kręgosłupa. Najczęściej ów kręgosłup jest tworem doznań zmysłowych. Nie tylko zmysłów których człowiek jest świadomy.
Doznania zaś płyną głównie ze świata zewnętrznego.
Zatem najpowszechniej ów kręgosłup osobowości to dzieło świata. Otoczenia.
Wyjście ze świata jest sporym wyjściem poza jego bodźce. Kręgosłup staje się słaby. Osobowość może utrącić równowagę. Utrącić punkt oparcia.
Co będzie zależało od tego na ile zdążyła zbudować kręgosłup wewnętrzny i na ile stał się on niezależny od czynników światowych.

Oprócz tego są różne rzeczywistości. Silniejsze i słabsze.
I każda z nich ma swój kręgosłup. Gdy wchodzisz w którąś z nich np. poprzez narodziny, to automatycznie podlegasz jej prawom. Zaś siła tych praw obdarza Cię kręgosłupem tej rzeczywistości. W ten sposób stajesz się jej częścią, a jednocześnie daje Ci to stan poczucia normalności – bo odbijasz tę rzeczywistość. I nie chodzi tu o to, że masz być taki sam jak Twoje otoczenie, lecz o to, że ono Cię zajmuje. Tworzy Cię!

Mówi się ostatnio o tym, że na ziemi są może miejsca, które są portalami do innych wymiarów.
Ale i w samym człowieku są takie miejsca. Ale tu mieć nie oznacza korzystać. Oznacza możliwość natrafienia. I nie ma to związku z świadomym procesami. Choć świadome procesy wpływają na to pośrednio. Chodzi tu o szczególne pola powstające w umyśle, w mózgu, a nawet w ciele.
Dlatego niektórym przydarza się zetkniecie z inną rzeczywistością. Np. z Jezusem, czy z ufo-ludkiem, czy z demonem.
Poziom tego zetknięcia bywa różny. Może być rodzaju jedynie umysłowego, jednak też aż do fizycznego.

W temacie: "3 Odbiór Sny", jest cytat z pracy Ralpha Notesa:

Więcej na Wzięcia - groza, która nadchodzi

Dlatego demony na określonym poziomie są jedynie rodzaju mentalnego, a jeszcze w lżejszym wydaniu są elementami psychiki człowieka.
Zupełnie z innej perspektywy (jako coś bardziej poza) opisałem to w Demony i demony; post JJW111000830 Jednak obie te perspektywy tworzą całość.

Jak daleko można przejść od wymiaru mentalnego do wymiaru fizycznego? I czy jest to możliwe? Np.: Czy możesz fizycznie znaleźć się we własnym śnie?
W takim sensie, że Twoje ciało fizyczne zniknie na Twoim łóżku.
Wg naszych codziennych doświadczeń jest oczywistością dla nas, że nie jest to możliwe. Jednak wg tych samych doświadczeń nie jest możliwe robienie cudów, czyli wprowadzanie do naszej rzeczywistości w sposób magiczny tego – co pomyślimy.
Jednak niektóre osoby miały fart być świadkami cudów.
Castaneda miał fart być świadkiem przeniesienia ciała do sfery śnienia.
Oczywiście wg naszych doświadczeń jest to niemożliwe.
Jednak odkrycia naukowe dziwnych zjawisk zachodzących w świecie mikro i makro są przesłankami w oparciu o które jest to możliwe.
Piąty wymiar jest mniejszy [link widoczny dla zalogowanych]. Większość współczesnych fizyków zgadza się co do jego istnienia. Cały znany Wszechświat wraz z nami jest jednak w nim zawarty. /Alan Guth; Sidney Coleman/ Jesteśmy w niego zawinięci. Jest on z określonej perspektywy nieograniczonym dobrem i Duchem.

Na początku przez piąty wymiar można rozumieć wszystko to, co jest poza znanymi czterema wymiarami. A co jeśli poza postrzeganymi wymiarami nie jest jeden wymiar, lecz więcej? Wówczas będzie to piąty, szósty …

Ciekawie o tych kolejnych wymiarach napisał Tomasz Płowucha:

Całość [link widoczny dla zalogowanych]

Świat i wszystko jest dziwniejsze, niż jesteśmy to sobie w stanie wyobrazić.
Dlatego też opętania mogą przebiegać na wielu wymiarach. Można doznać opętania jako obsesyjnej myśli, jak i opętania jako demona. Opętania mentalne, uczuciowe, emocjonalne umieszczamy w psychologii i psychiatrii. Demoniczne poza nimi, gdyż dotykają już fizycznych form w sposób bardziej wyraźny. Bywa, że wręcz nawet przekraczający powszechne fizyczne prawidłowości.

Nie uważam, że daję tu gotowe odpowiedzi. Moim zamiarem jest ukazanie przesłanek, które przybliżają do wielo-perspektywicznego odczucia świata.
Odczucia, a nie zrozumienia.

Niektórzy ludzie mają problemy z własnymi wierzeniami, z własną religią i z innymi religiami. Niektórzy poszukują i doznają opętania w innych. Ale są i tacy, którzy nie poszukują i trwają w swojej religii i w niej doznają opętania.
Zatem żadna z tych okoliczności zewnętrznych nie jest najistotniejszą przyczyną opętań.
Jest nią to – co się dzieje w nieświadomej strefie umysłu. A nawet nie tylko umysłu. Bo też duszy.
Należy zatem zwrócić uwagę na swój własny umysł. Na to z czym się stykaliśmy w swoim życiu.
Bo to tam były problemy. Jakby niezauważalne, a jednak na tyle się wykluczające, że mogły zachwiać kręgosłupem psychiki. Zachwiać wtedy i u osoby, u której były silniejsze od jej kręgosłupa umysłu.

Problemy pochodzą z osobowości, z przekonań i z intencji.
Nie z tych przekonań, których człowiek jest świadomy, lecz z całego zbioru przekonań, tez tych już zapomnianych, a nawet tych świadomie nie zaakceptowanych, a nawet odrzucanych świadomie.
Siła działania przekonań nie bierze się bowiem tylko z Twojej świadomości, lecz z zewnętrznej sugestii - z jej siły. Hipnoza mimowolna. To wszystko tworzy osobowość człowieka.
Podatność na hipnozę bywa różna. Jest zależna od rozwoju siły postrzegalnych intencji w osobowości. Jedną z najważniejszych takich intencji jest to, co od wieków bywa nazywane CZYSTYM SERCEM. Kumulacja takiej postawy sprawia wzrost siły tej intencji. Zaś każda postawa przeciwna jej osłabia tę siłę.
W przypadku kumulacji osłabień sił nabierają inne intencje najczęściej działające w podświadomości. W niektórych przypadkach stają się one sobie tak przeciwstawne, że prowadzą nawet do wyraźnie zauważalnych chorób psychicznych,
Osoba mająca najsilniejszą intencję którą jest CZYSTE SERCE zachowa równowagę i dobro nie tylko w każdej religii, lecz nawet będąc magiem.

O medytacji oraz świętych chrześcijaństwa polecam: Dusza i starożytne drogi

Niech Twój umysł doznaje SPOKOJU

Jerzy Karma

Jerzy Karma

JJW111000839

Spotkałem się na facebooku, oraz na kilku forach z opinią że "wśród ateistów nie ma ludzi opętanych."
Czy to znaczy, że nie występują, bo: rozmówca o nich nie słyszał?
Możliwe, że należałoby raczej postawić taką refleksję:
"Ciekawe, że wśród ateistów opętania prawie nie występują."
Prawie nie oznacza jednak: w ogóle.

Niektórzy niewidomi od urodzenia twierdzą, że nigdy nie mieli w swoich snach obrazów.
Jednak są niewidomi od urodzenia, którzy twierdzą, że mają obrazy w swoich snach.
Tych drugich chyba jest mniej.
A jeszcze mniej jest ludzi, którzy pamiętają swoje poprzednie wcielenia.
Jest ich tak mało, że wielu nie wierzy w to, że to jest prawda.
Pomijając to, że są też ludzie, którzy takie rzeczy też zmyślają. Niektórzy aż tak, że sami przyjmują własne fantazje za prawdę.

Właśnie - fantazje...
Może należałoby mówić o poziomach fantazji - w sensie poziomów wizualizacji.
Gdzie jeden z nich przejawia się jako świat fizyczny!
Wiadomo też, że na naszą fantazję może też mieć wpływ ktoś z zewnątrz na równi z każdym elementem fantazji - na który bardziej skierujemy swoją uwagę.
Pisarze powieści wiedzą, że wymyślona postać nieraz pisze samą siebie. Oczywiście w głowie swojego twórcy. Często w sposób nieoczekiwany przez twórcę.
Zresztą podobnych procesów ludzie doświadczają w snach.

Wróćmy do ateistów, wierzących, oraz opętań.
Postawię tutaj typową ateistyczną tezę:
"Ateizm i wiara religijna opierają się na pamięci danej jednostki - bez pamięci nie ma ani wiary w istnienie Boga, ani ateizmu."
W świetle takiej ateistycznej tezy należałoby się zatem zająć pamięcią.
Czym ona jest?
Zazwyczaj każdy tkwi w przekonaniu, że jego pamięć to on jako byt niezależny w tej pamięci od aktualnego otoczenia.
Moje jedno osobiste doświadczenie ukazało mi jednak, że nie ma naszej pamięci bez świata zewnętrznego - że pozostaje ona z nim w zależności nie tylko jako przeszłość, ale jest zależna w TERAZ.
Jednak wrócę do omówienia tej kwestii pamięci pod koniec tego artykułu.

Tu wystarczy jako podstawę rozważań o opętaniach przyjąć, że nasza pamięć tworzy nasze przeżycia, a na pewno wywiera na nie wpływ, którego stopień może być skrajnie różny i nawet niespodziewany dla danej jednostki. W tym sensie nie znamy samych siebie!
Obecnie nauka wie już o istnieniu świadomości i podświadomości.
Jednak człowiek operuje na większej liczbie poziomów, niż dwa, albo trzy.
I nie u każdego odbywa się to tak samo.
Także pamięć człowieka nie jest jednopoziomowa. Co zaobserwowano choćby w hipnozie.
Umysł ludzki to nie jest jednorodny i zwykły garnek z mózgiem jako zupą.
To jest naprawdę niezwykła struktura. Wielopoziomowa i wielowymiarowa. Choć nasza codzienna świadomość ma jedynie powiązanie z tym, co aktualnie obserwujemy.
Nie jest łatwo jej poznać to, co jest poza nią – a czym jest człowiek.

Na filmie "Kwantowa Apokalipsa i Holograficzne Wszechświat" pada zdanie:
"To nie tak, że obraz istnieje na zewnątrz - to nasze dane, które zamieniamy w obraz, zgodnie z naszymi systemami wierzeń, świadomymi i podświadomymi." Tutaj

Nie chcę w żaden sposób sugerować nikomu, że cytowany film nie zawiera błędów we wszystkim, co na nim jest ukazane.
Bo już np. inne stwierdzenie z tego filmu zawiera logiczny błąd:
"Jakimkolwiek nieskończonym strumieniem energii rzeczywistość by nie była, ty tworzysz jedynie swój własny jej kanał. Większość ludzi nie jest tego świadoma." Tutaj

Jakich ludzi? - wypada tu zapytać - Skoro są oni tylko elementami własnego kanału jednostki. Nie ma innych ludzi oprócz niej.

Zaś dalej w 55 minucie słyszymy:
"To tak, jakby wszystko stanowiło jedną świadomość, doświadczającą samej siebie w subiektywny sposób."
Tu powinno pojawić się naturalne pytanie:
- Do kogo ten facet wobec tego mówi? Kogo naucza? Sam siebie?
A może to, że naucza innych świadczy o tym, że praktycznie zakłada istnienie innych. Zatem praktycznie nie zakłada istnienia tego - co sam głosi.
Wobec tego wierzy w swoją ideę jedynie mentalnie. Zaś sam działa nie wg niej.
(Ktoś mógłby powiedzieć, że mówi do swoich demonów. Gdzie widziany świat jest objawem opętania – jako choroby umysłu. Co spodobałoby się niejednemu buddyście.)

Czy jednak aby na pewno sam nie działa wg niej?
Wnioski zalezą od perspektywy wnioskowania.
Przyjmijmy tutaj inną perspektywę.
Zazwyczaj w codziennej perspektywie mamy coś takiego:
- MOJE MYŚLI to ja, ale INNI LUDZIE, to nie ja - więc tylko komunikacja moich myśli jest mną, a komunikacja ludzi nie jest mną...

A co jeśli na zbiory myśli spojrzymy tak samo jak na ludzi?
Zaś na ludzi tak, jak na własne myśli - które jednak przejawiają się na płaszczyźnie świata.
Wówczas dwóch spierających ludzi możemy postrzegać jako dwie spierające się myśli.
W buddyzmie mówi się, że świat to produkt umysłu – a zatem w takim sensie można spojrzeć na świat jako na umysł i innych ludzi jako na inne myśli – myśli jednego umysłu.

Widzimy na tym przykładzie, jak nasze osądy są zależne od tego, co posiadamy w umyśle i w pamięci. Od tego, co znaleźliśmy w świecie. A kto z ludzi powie, że znalazł już wszystko?

Oczywiście musimy wiele ocen przyjmować jako prawdziwe – jeśli nam to w jakiś sposób jest przydatne..
Prawda = przydatność

Gdy coś przestanie być przydatne – przestało być prawdą.
Słyszane kłamstwa nie są przydatne.. Zazwyczaj wprost przeciwnie – mogą szkodzić.

Zatem nasze osądy zależą też od tego, co uważamy za przydatne. Nie tylko od tego, co rzeczywiście jest przydatne.
Dlatego bywa tak, że osąd człowieka sprawił mu nieraz zawód.
Mimo tego większość wierzy własnym osądom.
Łącznie z ateistami, którzy niby w nic nie wierzą. Wink

Czy świat to produkt jednostki, która go widzi?
Czy opętanie, to produkt opętanego? Oczywiście jeśli tak, to takim produktem będzie też egzorcysta.

Na w/w filmie pada wypowiedź:
"Atom istnieje we wszystkich pozycjach jednocześnie, dopóki świadomy obserwator nie zdecyduje się na niego spojrzeć."
Tutaj

I na tej podstawie mówca tak to ocenia:
"A więc sam akt pomiaru, czy obserwacji, tworzy cały Wszechświat."

Inny mówca wyraża dalej zbieżny pogląd:
"Jedynie świadome istoty mogą być obserwatorami tak gruntownie determinującymi samo istnienie rzeczywistości. Bez nas istniałyby tylko rozprzestrzeniające się superpozycje możliwości. Bez definitywnie konkretnych wydarzeń." /1:05/

Kolejny mówca głosi:
"Tworzymy ten wyimaginowany trójwymiarowy solidny świat, którego wcale nie ma, zgodnie z teorią względności i mechaniką kwantową." /1:31/

Na podstawie takich poglądów łatwo jest dojść już do poglądu w którym się stwierdza:
Jestem Bogiem.
Wg tych poglądów tak samo opętanie jest dziełem opętanego.
I zapewne trochę w tym racji jest.
Dlatego najczęściej osoby religijne padają ofiarą opętania.
Dlatego też osoby mające cele i plany, silne pragnienia, w przypadku zachorowania szybciej wracają do zdrowia, niż osoby załamane, czy zamartwiające się i biernie czekające na powrót do zdrowia.

Czy jednak człowiek faktycznie jest istotą na tyle świadomą, że kontroluje całą swoją rzeczywistość?

Każdy człowiek wie, że nie. Każdy doświadcza cierpienia nie tylko z powodu zjawisk w świecie, ale i z powodu zjawisk w ciele. Kto z ludzi na tyle kontroluje swoje ciało, aby nie chorowało i nie umarło?

A może bliższe prawdy byłoby stwierdzenie:
Tyle kontroli ile świadomości.

Jednak oprócz świadomości jest jeszcze inna moc.
Podobnie jak oprócz świadomości mamy ciało.
Te elementy człowieka są ze sobą w wzajemnym związku.
Inna jest moc świadomości serca, czy komórek ciała, a inna świadomości mózgu.

Oczywiście, że w określonym stopniu wpływamy na świat i na swoje ciało, lecz jak uczy nas doświadczenie – nie tylko my sami.
Sieć wpływów jest przeogromna.
Wyrazem czego są najróżniejsze problemy, choroby, też psychiczne, a nawet najróżniejsze opętania.
Jesteśmy my i jest świat.
Działa świat i działamy my.
Wypadkowa tych działań bywa różna.

W tym miejscu zwrócę uwagę na pewne istotne zdanie z filmu:
"Elektron, tak jak każda inna cząsteczka elementarna, istnieje jedynie w powiązaniu z innymi rzeczami, np. z innymi cząsteczkami lub, w większej skali, z resztą wszechświata."
Tutaj

To samo dotyczy nie tylko cząsteczek, lecz też fal, myśli, oraz ludzkiej pamięci.
I tutaj nie chodzi o budowanie pamięci w skali liniowej – czyli tak, jak to pamięć postrzega.
Tu chodzi o natychmiastowy rzut całej przestrzeni "pamięci w liniowym wydaniu", czyli będzie jej się wydawać, że doświadczyła przeszłości – że ma historię.
Skąd się bierze taki zrzut pamięci w człowieka?
Ze świata w którym się znalazł.
I jest to właśnie "istnienie w powiązaniu".
Czy Twoja pamięć jest zatem rzeczywiście Twoja?
Czy Twoje poglądy i Twoje osądy są Twoje?
Jednak kto w czym płynie – tego doświadcza, włącznie z konsekwencjami tego płynięcia.

Jeszcze raz zwracam uwagę na owe powiązanie.
Bo skoro człowiek je ma, to nie jest zupełnie wolny.
Zaś gdyby był na tyle wolny, że nie miałby żadnego powiązania – to w jaki sposób by istniał, oraz w czym?

Kiedy zatem możesz być przekonany, że coś wiesz?
Odpowiem słowami jednego z mówców z filmu:
"Na odpowiednio głębokim poziomie /…/ okazuje się, że wszystko, co do tej pory wiemy o codziennym świecie, przestaje istnieć." /2:10/

I w tym miejscu warto to skojarzyć z pozytywnym aspektem pokory.
Z nauką Jezusa, aby być otwartym na wiedzę jak dziecko.
Czy ze słowami Sokratesa: "Wiem, że nic nie wiem".
Także szaman Castanedy powiedział do niego:
"My, ludzie, wiemy o świecie bardzo mało." / "Odrębna rzeczywistość"/

Co zatem z opętaniem umysłu ateisty?

Ktoś na jednym forum napisał, że także buddyści nie bywają opętani.
Jednak inna osoba pospieszyła z informacją, że są takie przypadki.

I czy w rzeczywistości chodzi tu o opętanie ateisty przez demona, czy raczej o działanie demona na ateistę?
Znam przypadek ateisty z czasów Stalina. Chodził i zdejmował krzyże. To był zatem wojujący ateista. On walczył z religią. Jakby mu przeszkadzała żyć. A w rzeczywistości to jego światopogląd walczył z odmiennym światopoglądem. To ma taką samą naturę psychologiczną jak wojny religijne.
Pewnego razu poczuł, że ktoś niewidzialny wpycha go do basenu z nieczystościami (była to oczyszczalnia ścieków). W żaden sposób nie był w stanie przeciwstawić się. Wiedział, że zostanie wepchnięty i utopi się… gdy był nad samym brzegiem przeżegnał się. I wtedy go ta siła puściła.
Od tego zdarzenia, ten człowiek do końca swego życia, co niedzielę był w kościele.
Mój ojciec znał go. Widział jakim był zaciekłym ateistą przed tym wydarzeniem, a jakim gorliwym katolikiem został po tym zdarzeniu.
Czy można tu mówić o opętaniu?
Niektóre opętane osoby bywają rzucane np. o ścianę.
Zatem działanie demona z zewnątrz też jest rodzajem opętania – jako widzialnego działania demona. Choć takie działanie demona z zewnątrz nazywane jest nawiedzeniem.

Znam też przykład osoby, gdzie matka i syn byli ateistami.
I pewnego razu temu mężczyźnie, gdy mieszkał poza domem, ukazał się demon w postaci ludzkiej. Miał nieludzki śmiech, nie zachowywał się jak człowiek, i tak go wystraszył, że ten uciekł boso zostawiając swoje rzeczy… ale gdy wbiegł do domu… to jego obuwie już było w domu wraz z zostawionym rzeczami.
To była niesamowita historia, a jej niewierzącego bohatera znam osobiście.

Oczywiście w obu przypadkach z jakimi się zetknąłem, nie było opętania polegającego na zawładnięciu umysłem.
Jednak jak niewierzące osoby mogły mieć owe "przywidzenia" demonów?
Skoro w demony nie wierzyły.
Jak mogło dojść do nawiedzenia u ateistów?
A jednak doszło.
Gdyby to było opętanie, to osoby nie dopuszczające do możliwości opętań w swoim światopoglądzie, stwierdzić by mogły, że ateista zachorował psychicznie.
Tymczasem umysłów tych osób nie dotknęły żadne zmiany w momencie nawiedzeń. Najwyżej nastąpiły po nich w postaci przekonania o istnieniu niewidzialnych mocy. Przekonania połączonego z ogromnym przerażeniem.

Rozumiem, że każdy, kto nie zetknął się osobiście z takimi nadprzyrodzonymi zjawiskami, nie tylko nie może w to uwierzyć, ale też nie potrafi tego przyjąć za prawdziwe wydarzenia, gdyż jego racjonalizm to jego doświadczenia w świecie, a on takich paranormalnych nie miał.
Bardzo szanuję niewiarę tzw. racjonalnych umysłów, lecz nie wtedy, gdy odrzuca ona informacje bez powodu, lecz z jakiejś ślepej zasady.

Pytanie: Czy wśród ateistów zdarzają się opętania – kojarzy mi się z innym pytaniem, które jest biegunem przeciwnym:
Dlaczego święte osoby były szczególnie męczone przez demony?
Spotykały je nie tyle opętania, co właśnie nawiedzenia.
Przykładem jest choćby ojciec Pio, czy św. Franciszek.

Pod ostatnim linkiem jest podanych mnóstwo przykładów takich świętych.
Przyznam, że sam czasami mam wrażenie, iż nie wszystkie historie wydarzyły się naprawdę. Tak to już jest, że w ludzkim świecie, nie wszystko jest prawdą.
Wiem jednak, że zdarzają się sytuacje, gdy ludzie doświadczają odczuwalnego działania niewidzialnych istot. Zarówno pozytywnego, jak i negatywnego.

O ile więc demony bardziej mają skłonność dawać się we znaki świętym, niż zwyczajnym wierzącym, to w świetle tego nie jest dziwne, że ateiści ich najmniej interesują. Choć czasem i zdarza się zainteresowanie ateistą. Najwyraźniej jakiś demon musiał mieć wówczas jakiś kaprys, albo zły humor, gdyż nie widzę innego powodu takiego nierozsądnego względem ich celów działania.

Jeśli zaś chodzi o opętania jako o zjawisko, to większość tzw. opętań postrzegam jako sfiksowanie umysłu "opętanej" osoby. Czasem jest to nawet rozdwojenie jaźni ze zdolnościami parapsychicznymi. Będą wtedy nawet latające przez ścianę przedmioty. Tak jak to czasem ma miejsce w domach dojrzewających dziewczynek.
Dlatego większość przypadków postrzegam jako sprawkę umysłu "opętanej" osoby.
Wiem jednak, że istnieją też prawdziwe opętania.
Nie rozumiem też ludzi, którzy z góry "wiedzą", że to niemożliwe – bo oni tego nie widzieli.
Chyba ich opętało Wink

Modne są zalecenia typu:
"Obserwuj siebie", "pokonaj samego siebie", "uwolnij się od swojego ego".

A za nimi idą też modne pytania:
"Kto obserwuje obserwowanego?"
"Kto się uwalnia sam od siebie?"
"Kto jest uwalniany i od kogo?"

Wszystkie te pytania powstają z powodu ciała i utożsamienia się z pojęciem osobowości człowieka, przypisanej ciału – jako czegoś jedynego.
Przypomnę tu zdanie:
"Atom istnieje we wszystkich pozycjach jednocześnie".

A co jeśli opiszemy to tak:
Atom nie jest jednością, lecz wielością potencjału mogącego przejawić się zależnie od tego przez co się przejawia. A do tego nie jest bezwzględnie zdeterminowany, ani zewnętrznym, ani wewnętrznym.

Dlaczego siebie oceniamy na podstawie ciała?
Owszem – ciało jest jedno. Tutaj.
Jednak moje ja nie istnieje jako jakieś JA w sensie czegoś jednego.
Ono jest w tylu miejscach jednocześnie.
Dlatego może obserwować samo siebie!
Myśleć o sobie.
A nawet pokonywać siebie.

Zatem ja w zasadzie oznacza my – albowiem jest nas wielu.
Inaczej: ja przebywa w wielu pozycjach, czyli jest mnogością.

Jest takie powiedzenie: "Każdy ma swego demona".
Znaczy ono, że w każdym tkwi jakiś chochlik psotnik. Jakąś taka część umysłu lub raczej taka pozycja ja.
Ateista raczej nie ma problemu z poznaniem jej u siebie, bo choćby nie boi się ani księdza, ani piekła.
Wierzący będzie tłumił taką chochlikową pozycję ja. Wypierał ją. A im bardziej wierzy, im bardziej uświęca się, tym bardziej tłumi.
Możliwe też, że wraz z rozwojem pozycji ja w stanie uświęcenia rozwija się równolegle przeciwna jej pozycja ja demoniczna.
A o ile ja oznacza my, to dla wielu pozycji uświęconych może powstają tak samo rozwinięte, ale w przeciwnym kierunku, pozycje demoniczne.
Może dlatego święci byli atakowani przez demony.
Oczywiście jest taka psychologiczna możliwość.
Jednak nawet istnienie tego mechanizmu nie świadczy, że nie ma prawdziwych opętań.
Poza tym, przy zbyt dużym zróżnicowaniu osobowości w przypadku schizofrenii można postawić nawet pytanie:
Co za różnica skąd pochodzi obca osobowość, czy z wewnątrz, czy z zewnątrz? Skoro jest obca i inna.
Dla opętanej osoby, czy chorej, nie ma to znaczenia.

Nigdy nie miałem tendencji wierzyć w to, że każdy stan wyglądający jak opętanie, jest opętaniem.
W listopadzie 2009 roku napisałem na forum swietageometria:

Podobne zachowanie człowieka może mieć różne przyczyny.
Moim zdaniem są też różne opętania. Przez byty osobowe i nieosobowe.
W przypadku nieosobowych osobą jest człowiek - dlatego nie zaliczam ich na ogół do opętań przez demony. Bo demon to osoba.
Zaś w sposób nieosobowy to jest opętany prawie każdy człowiek. Jeden bardziej, inny mniej.

A opętani? Najpierw należy szukać przyczyny w umyśle ludzkim...
666 - czyja to liczba?
Człowieka.
Opętanie ma wiele wymiarów.

Kto może pomagać opętanemu lub "opętanemu"?
Czy apostołowie byli księżmi?
Nie to, że ktoś ma święcenie na księdza, oczyszcza człowieka z problemami.
Dobra wola i moc sugestii przyjaciela, matki, ojca, czy egzorcysty, wywiera wpływ na umysł osoby z problemami (z nierównowagą umysłu) A umysł ludzki potrafi naprawdę wiele.
Zły duch to złe myśli, lęki, sprzeczne nie unormowane poglądy, niepewność i obawy światopoglądowe
Zastraszanie kościoła napędza szeregi opętanych
Jezus mówił: "Myślcie o tym, co dobre, co miłe i szlachetne"

Ewangelia to głoszenie Dobrej Nowiny. Nie zastraszanie
Gdyby sam Bóg przemieniał opętanych, to On jest w stanie to zrobić w jednej chwili
I mógłby to robić przez każdego wyświęconego księdza
Czyżby święcenia nie miały tak istotnej tu wartości?
W egzorcyzmach słyszymy o długim procesie oddziaływania na psychikę opętanych.

Warto też wiedzieć, że egzorcyści stosują najpierw egzorcyzm próbny, czyli w myślach rozkazują demonowi: "Odstąp od niej. Powiedz, kim jesteś." Nie pokazując przy tym żadnych oznak, że coś myślą o demonie.
Chory człowiek na takie myśli egzorcysty nie zareaguje. Opętany tak.

Czym jest opętanie?
Czy opętanie ma związek z daną kulturą i z podprogowymi programami społecznymi, które wrażliwi ludzie przyjmują mimo woli?
Nawet jeśli poglądowo ktoś będzie np. spirytualistą, to jego inny podprogowy społeczny program zacznie z nim walczyć.
Dlatego mało zaawansowanym spirytystom przyprawiają się opętania

Ludziom silnie ugruntowanym w swoich przekonaniach, także ludziom otwartym na coraz głębsze poznanie - którzy będąc pokornymi nie chwytają się niczego na trwałe oprócz Boga, opętania się nie przytrafiają.

Niektórych przerażają krzyki opętanych. Ale i krzyk rozwydrzonego dziecka bywa nie do wytrzymania.

Nie tylko w psychice, ale i w ciele pojawić się mogą problemy - gdy robimy coś wbrew jakiejś części swoich własnych nastawień, czy planów. I często człowiek sam sobie nie może zapanować nad tym. Zły stan zaś nasila się - tak jak to bywa też z chorobami ciała.
Opętanie ekspiacyjne jest tego potwierdzeniem.
Jezus nie spotykał takich opętań, bo żył w innym programie religijnym. I nie było ich wtedy.
Po Jezusie podświadomość skrajnie fanatycznych umysłów chciała dokonać tego co Jezus, zbawić świat od grzechów…
I jest możliwe dla podświadomości wykreować nawet samoumęczenie, bo celem jest męczeństwo…

Czytamy opętaniach: "Opętanie ekspiacyjne poprzedzają wizje, w których Bóg wyjaśnia dlaczego dopuści do opętania danej osoby."
A przecież Jezus sam zbawia świat.
Czy Ci wszyscy tzw. pomocnicy Jezusa w odkupieniu grzeszników nie usiłują przez swoją próżność pozbawiać Jezusa chwały?
I czy w tych wizjach jest na pewno Bóg?
Stawiam na to, że sam diabeł.
Dlaczego? I skąd to wiem?
Ze słów Jezusa, gdy mu zarzucali, że leczy ludzi.
Powiedział wówczas bardzo prostą prawdę, że diabeł nie czyni dobrych rzeczy.
O Bogu zaś mówił, że jest dobry.
Kto zatem zsyła opętania ekspiacyjne oraz męczące demony na osoby nadzwyczaj religijne?
Szatan, czy Bóg?
Jeśli nie szatan, to z całą pewnością nie Bóg.
Wówczas pozostaje samoopętanie.

Interesujące jest to, że spotkałem w necie informacje świadczące o tym, że niektóre osoby prowadzące nadzwyczaj hulaszczy, egoistyczny tryb życia, a przy tym biorący narkotyki – po iluś latach takiego staczania się stawali się ofiarami opętania.
Zapewne są to wyjątki w gronie albo rozpustników, albo w gronie działających na mózg narkotykami.
Możliwe, że u niektórych osób narkotyki działają na percepcję jak psychodeliki. I później – po dłuższym braniu - takie osoby widzą więcej? Np. piekło itp.
Spotkałem wypowiedzi takich nieszczęśników.

Podaję przykładowo link do filmu z opętaniem:
http://www.youtube.com/watch?v=mVIL6AX30RI&feature=fvwrel

Proszę zwrócić uwagę, że choć odgłosy pochodzą z różnych egzorcyzmów, to jednak mają specyficzną dla siebie naturę. Bardzo charakterystyczną. Niespotykaną wśród ludzkich zachowań.

Słuchając ich odgłosów można wyczuć co za nimi stoi. Są oczywiście zagniewani i wściekli. Jest jednak wyczuwalne też ogromne cierpienie, oraz to, że przeszli wielką udrękę i nadal w niej tkwią.
Są to zatem zawzięte dusze, które mimo własnego strasznego cierpienia nie opuszczają w żaden sposób swojej natury bycia złymi wobec innych.
Mają wręcz wrogi stosunek do dobra.

Co się rzuca w oczy u demonów:
1. Mają znacznie większą złość, gniew, czy nienawiść, niż ludzie
2. Strasznie cierpią
3. Wściekle wyrażają swoje przeżycia
4. Przejawiają moce paranormalne także znacznie większe, niż uzdolnieni w tym kierunku ludzie
5. Są mniej inteligentne od ludzi

W zasadzie wszystkie te cechy wynikają z jednej kwestii, którą jest to, że mają znacznie bardziej rozwinięte ciało astralne od człowieka. Stąd bierze się tak silne u nich wyrażanie emocji.
Mają też znacznie mniej rozwinięte ciało mentalne. Człowiek ma bardziej rozwinięte.

Świadomość demona jest zdominowana owym potężnym ciałem astralnym. Zaś jego mniejsze ciało mentalne nie jest w stanie zapanować i rozwinąć harmonijnie jego ciało astralne.
U człowieka ta proporcja została znacznie zmniejszona. Nie ma tak potężnego ciała astralnego, ale za to otrzymał większe ciało mentalne. Dzięki któremu ma szansę zapanować nad uczuciami i emocjami. Demon z powodu pochłonięcia nimi nie jest w stanie nawet ich mentalnie uświadomić sobie w sposób refleksyjny.

Powszechnie wiadomo, że demony są zainteresowane ludzkimi "duszami". Wiadomo też, że nie każda "dusza" dla nich się nadaje.
W pewnych kręgach przez duszę rozumiano ciało astralne.

Naturalnym pytaniem jest: Po co demonom specyficzny rodzaj "dusz"?

Czy demony żywią się odpowiednimi dla nich ciałami astralnymi ludzi?
Natomiast ludzie, którzy opanują mentalnie swoje ciała astralne, przechodzą na poziom niedostępny demonom. Jakby w wymiar poza ich zasięgiem.
Jest to poziom dobrych aniołów.

Nie jest jednak tak, że diabeł nie ma w ogóle ciała mentalnego.
Tradycja chrześcijańska mówi, że każdy człowiek ma swojego anioła stróża, który szepcze dobre rady do jednego ucha, oraz diabła szepczącego złe rzeczy do drugiego ucha.
Ta przesłanka sugeruje nam, że może każdy ma towarzyszącego mu diabła.

Nauki Kościoła mówią, że diabeł chce aby ludzie myśleli, że go nie ma.
Dlatego chociaż ktoś jeśli ma diabła, to nawet sobie tego nie uświadamia.

Postawmy założenie, że nawet osoby które doszły do stanu świętości miały też swoich diabłów. Jednak działały one w ukryciu – choć bez skutku, gdyż święta osoba nie reagowała już na ich podszepty.
W końcu taki demon nie mógł tego wytrzymać i zaczynał wyrażać swoją wściekłość. Nawet bijąc świętego człowieka.
Nie musimy przyjmować tego założenia za fakt – jednak należy taki model mieć na uwadze w badaniach zjawisk demonizmu.
Demon widząc w przypadku świętych osób, że ukrywanie się nie da już żadnych rezultatów wobec danej osoby, wścieka się i zaczyna działać jawnie. Możliwe, że z nerwów nie potrafi już działać w ukryciu.
Można tak to widzieć i niekoniecznie jest to niewłaściwe widzenie. Bo jest właściwe w określonej perspektywie.
W innej perspektywie można na o spojrzeć jako na rodzaj wyładowania elektrycznego określonego rodzaju energii i ukierunkowanego przez jakiś rodzaj energetycznego pola.

Bądź wolna/wolny od Twoich demonów i Twoich aniołów.
Patrz na Boga i POKÓJ – którym JEST.

Jerzy Karma

Jerzy Karma

JJW111000840

Co zatem z wolną wolą?
Twoja wolna wola to każde Twoje działanie, też emocją, myślą - także w Twojej przeszłości. Zatem nie tylko w Twoim teraz.
Zatem jest Twoja wolna wola, lecz jest także wolna wola innych - która też działa!
Jeśli rzucałaś/eś w świat i w swoje życie działaniami swojej wolnej woli w przeszłości i były to różne decyzje, to one spotkawszy się kiedyś (czy teraz) działać mogą przeciw sobie i przeciw dzisiejszemu Tobie - chociaż w pewien sposób są przecież TOBĄ.

Poznaj zatem to, czym jest TWOJA WOLNA WOLA, że nie jest jedynie Twoją chwilą.
Poznaj SIEBIE.

Jerzy Karma

Igmana (ptak)

Jerzy, poniższa odpowiedź dotyczy Twojego pierwszego, długiego postu. Drugiego jeszcze nie czytałam, zostawiam na czas późniejszy. Very Happy

Piszesz o kręgosłupie, jako punkcie oparcia dla osobowości. I o jego zależności od bodźców zewnętrznych. Także o czasowej potrzebie izolacji, by kręgosłup uniezależnić od świata zewnętrznego. By oprzeć go na własnych przemyśleniach.
I tu nasuwają się pytania. Very Happy

Czy własne przemyślenia są naprawdę własne? Biorąc pod uwagę przenikanie świadomości, wszelkich fal.
Co dźwiga silny kręgosłup?
I co, jeśli dźwiga nieprawdę? Zaś jego „siła” nie pozwala na jej zrzucenie?
Czy weryfikacja prawdy jest możliwa w materialnym, ułudnym świecie? A tym bardziej w duchowym, gdzie fikcja wydaje się być jeszcze większa?
Jakie kryteria weryfikacji przyjąć, by mieć pewność drogi?
I czym jest pewność? Cząstkowym oglądem rzeczywistości? Niemożnością spojrzenia dalej?
Czy może właśnie ową możnością ogarnięcia wszystkiego? Ale wówczas patrzylibyśmy z pozycji Wszechwiedzącego, Boga.
No i……
czy siła kręgosłupa wynika z jego elastyczności, czy sztywności/twardości?
Tu nasuwa się skojarzenie źdźbła trawy oraz drzewa (może być stary dąb) podczas wichury. Wink

Dalej piszesz o różnych rzeczywistościach. Silniejszych i słabszych. I o tym, że one niejako trzymają, kształtują człowieka. Również wspominasz o portalach/polach, jako możliwości konfrontacji z inną rzeczywistością, wymiarami.
To ja spytam, czy zbudowany w czwartym wymiarze silny kręgosłup pozwala na swobodną eksplorację, tudzież wybór innego wariantu rzeczywistości w świecie fizycznym?
Jest on, tzn. ów silny kręgosłup nam pomocny, czy raczej przeszkodą?
Bo jeśli uznać za kręgosłup nasze przekonania, dogmaty, to chyba musi zostać on złamany, by przyjąć inną rzeczywistość za realną? Z kolei ta inna rzeczywistość budując nowy kręgosłup powiela schemat jego zmiany w przypadku penetracji nowej rzeczywistości. I tak w nieskończoność. Wink

Wciąż nowe, sztywne kręgosłupy…… wciąż ich łamanie……
Czy nie lepiej mieć elastyczne „kości”?
Wówczas i wędrówka między wymiarowa sprawniejsza i szok mniejszy. I łamać niczego nie trzeba. Miejsce dogmatyzacji zajmuje poznawanie, doświadczanie, bez obrastania w pancerze. Very Happy

No tak, tylko, że ciało w jednym świecie, a umysł w drugim.
Tu prawa fizyczne, tam duchowe.
A skutki? Czy tak samo jednakowe?
Czy jedna sfera ściąga konsekwencje innej?
Bacznie obserwując świat, można powiedzieć, że tak. Gdy umysł nabroi, płaci za to również ciało. I odwrotnie, chociaż to już mniej oczywiste. Wink

Jerzy, napisałeś, cyt. „Świat i wszystko jest dziwniejsze, niż jesteśmy to sobie w stanie wyobrazić.”
I tego bym się trzymała, by nie zesztywnieć w dogmatach. By nie utknąć…… bo czyż nie będziemy wówczas jak opętani jedną rzeczywistością?
A ratunek?
Świetnie to rozpoznałeś i wyjaśniłeś: CZYSTE SERCE.
Zgadzam się w pełni, chociaż to także przekonanie, ale przynajmniej sprawdza się jako „owoc”.

To pa Very Happy

Jerzy Karma

JJW111000841

Droga Igmano!

Napisałaś:

Igmana (ptak)

Jerzy Karma

JJW111000842

Igmano.

A czego symbolem jest Tobie wieża Babel?
Twojego trawienia moich myśli? Smile

I tylko z jednej perspektywy jest zrozumiałe to, że ktoś o 180 stopni przekształca myśli innych nie zmieniając autorstwa.. Bo o ile przekształcanie jest dopuszczalne z wielu perspektyw (np. przekształcanie rozwojowe), to jednak wymaga to zmiany autorstwa.

I bujdą jest, że żaden język nie odda tego – co pomyśli głowa.
Język jednak musi ćwiczyć. Podobnie jak głowa. I to raczej ona. Smile

A szczególnej uwagi wymaga wypowiadanie się o czyichś słowach.
Bo tylko wtedy komunikacja (nie dyskusja!) ma sens.
W komunikacji nie ma przekonywania o "swoich racjach".
Jest natomiast wymiana informacji, którymi są także algorytmy mentalne.
Oczywiście nie zawsze i nie od razu wszystkie informacje muszą być przyswajalne!
Żołądek też nie zawsze i nie na wszystko ma ochotę. Miewa też niestrawności; czy najróżniejsze zaburzenia włącznie z całym układem trawiennym.
Nieraz nawet dzisiaj medycyna jest wobec wielu owych zaburzeń bezradna.
A budowa tych fizycznych narządów jest niczym w porównaniu do budowy ludzkiego umysłu!
Chorzy jednak muszą trzymać się diety –niestety. (Dotyczy tu umysłu.)
Inaczej zaburzenia będą się nasilać.
Prowadząc do czegoś gorszego.

Jeśli zaś chodzi o naprawianie świata to owszem, nie jest to dobrym celem o ile ktoś robi to wg jakichś ludzkich pomysłów, czy swoich ograniczonych pomysłów.
Jeśli jednak nabywa te pomysły z doskonałości, z czystego serca, z troski o drugich, z chęci niesienia im pomocy, bycia przydatnym dla nich, nie mając w tym w ogóle na uwadze ani siebie, ani nawet swoich myśli – gdyż wyzbywa się ich, wrastając bardziej w to, co jest właściwe – to cóż możesz Droga Igmano temu zarzucić?

I jak sama przecież mądrze i pięknie dalej napisałaś, że życie to "dzielenie się sobą z drugim człowiekiem."
Błąd człowieka polega jednak na tym, że za siebie bierze swoje myśli, poglądy, przekonania!
A przecież nie jestem nimi.
Jestem uwagą – którą mogę poświecić innym.
I dzięki nim też moja uwaga może być aktywna. Very Happy