Poznawaj Słowo Boże!

Miłujący prawdę

Dlaczego należy poznawać Biblię?
Bóg ma dla ludzkości naprawdę dobra nowinę.
Przedstawia ja na kartach Biblii. Ta Księga to właściwie list od naszego kochającego niebiańskiego Ojca.
Zobacz:
(Jeremiasza 29:11) „‚Bo dobrze znam zamysły, które zamyślam wobec was — brzmi wypowiedź Jehowy — zamysły co do pokoju, a nie co do nieszczęścia, by wam zapewnić przyszłość i nadzieję".
Czego dotyczy dobra nowina?
Ludzie potrzebują dobrego rządu. Żaden człowieczy władca nie zdołał ich uwpolnić od przemocy, niesprawiedliwości, chorób ani śmierci.
Dobra nowina to wieść o tym, że Bóg da ludziom rząd, który wyeliminuje przyczyny wszelkich cierpień.
Zobacz:
(Daniela 2:44) „A za dni tych królów Bóg nieba ustanowi królestwo, które nigdy nie zostanie obrócone wniwecz. I to królestwo nie przejdzie na żaden inny lud. Zmiażdży ono wszystkie owe królestwa i położy im kres, lecz samo będzie trwać po czasy niezmierzone";
Pozdrawiam

Miłujący prawdę

Czy o tym wiedziałeś?
Jaką drogą apostoł Paweł po raz pierwszy dotarł do Rzymu?
▪ W Dziejach Apostolskich 28:13-16 czytamy, że statek, którym Paweł płynął do Italii, przybił do Puteoli (obecnie Pozzuoli) nad Zatoką Neapolitańską. Później apostoł poszedł do Rzymu głównym traktem, Drogą Apijską (Via Appia).
Droga ta została nazwana od imienia Appiusza Klaudiusza Cekusa, rzymskiego męża stanu, który rozpoczął jej budowę w 312 roku p.n.e. Ułożona z dużych bazaltowych płyt, miała około sześciu metrów szerokości i jakieś 582 kilometry długości, a biegła na południowy wschód od Rzymu. Łączyła tę metropolię z Brundisium (obecnie Brindisi), miastem portowym będącym wrotami na wschód. Podróżujący Drogą Apijską mogli się zatrzymywać w miejscach postoju — rozlokowanych mniej więcej co 25 kilometrów — aby uzupełnić zapasy żywności, przenocować albo zmienić konie bądź powozy.

Jednak Paweł prawdopodobnie szedł pieszo. Przebył 212-kilometrowy odcinek Drogi Apijskiej, prowadzący między innymi przez Bagna Pomptyjskie — podmokły teren, który jeden rzymski pisarz przeklinał z powodu komarów i przykrego zapachu. Przy północnym skraju bagien, około 65 kilometrów od Rzymu, usytuowany był Rynek Appiusza, a jakieś 50 kilometrów od miasta znajdowały się Trzy Gospody.

W tych dwóch miejscach na Pawła czekali chrześcijanie z Rzymu. Gdy apostoł ich zobaczył, „podziękował Bogu i nabrał odwagi” (Dzieje 28:15).
O jakiej tabliczce do pisania jest mowa w Ewangelii według Łukasza 1:63?
▪ Łukasz w swym sprawozdaniu ewangelicznym informuje, że gdy Zachariasza zapytano, jak chciałby nazwać swego nowo narodzonego syna, ten „poprosił o tabliczkę i napisał: ‚Imię jego jest Jan’” (Łukasza 1:63). Jak wyjaśniono w pewnym komentarzu biblijnym, greckie słowo przetłumaczone tutaj na „tabliczka” odnosi się do „małej tabliczki pisarskiej, zazwyczaj wykonanej z drewna pokrytego woskiem”. Takie drewniane deseczki — niekiedy połączone zawiasami po kilka sztuk — miały wycięte płytkie zagłębienie, które wypełniano woskiem. Na tej powierzchni sporządzano rylcem notatki; później można je było zetrzeć, a wygładzoną warstwę wykorzystać ponownie.
W książce Reading and Writing in the Time of Jesus (Czytanie i pisanie w czasach Jezusa) znajdujemy informację: „Malowidła z Pompejów, rzeźby z rozmaitych części cesarstwa rzymskiego oraz same eksponaty wykopane w wielu miejscach, od Egiptu po Wał Hadriana [w Wielkiej Brytanii], dowodzą, że takie tabliczki były w powszechnym użyciu”. Mogły z nich korzystać różne osoby — kupcy, urzędnicy i przypuszczalnie niektórzy pierwsi chrześcijanie.
Pozdrawiam

Fen-X

Takie osobiste zdanie tu wtrącę:
mam takie oto przekonanie iż jedyne słowo boże jakie przezeń zostało wypowiedziane to: " Jam Jest który Jest" reszta to natchnione przekazy, wizje i zapiski z historii narodu żydowskiego oparte na ludzkim słowie, mówiącym: "Pan rzekł...".

Wsłuchując się zaś w koan "Ja Jestem" wiele można wymedytować, o istocie istnienia wszechrzeczy.

Jerzy Karma

JJW111000682

Witaj na forum Fen-X

Zawarłeś tu bardzo cenne spostrzeżenie, gdyż wskazuje ono na to, że nie wszystko co w Biblii boskie, jest rzeczywiście boskie w znaczeniu doskonałości.

Słusznie też zwróciłeś uwagę na jedną z najważniejszych i najbardziej oddających naturę Boga myśli.

Nie jest to jednak jedyna myśl z tych najbliższych naturze Boga.
W Biblii znajdziesz też myśli informujące nas, że Bóg jest Pokojem, oraz Miłością.

Te Trzy Wielkie Stany są w zasięgu medytacji lub kontemplacji, ale nie tylko w nich. Dziś medytacja dla wielu jest przeszkodą w dojściu do nich. I częściej służy fałszywemu ego, niż duchowości.

Do tych Stanów można dojść jedynie przez Otwartość, która idzie w parze ze Szczerością. Razem przypominają Pokorę, choć nie mają nic wspólnego z uniżonością, a raczej ze zrównoważeniem i dobrym stosunkiem do tego, co wydaje się małe, czy nieważne.

Jeśli medytacje, czy kontemplacje, idą w ich kierunku - wówczas przebiegają poprawnie i zbliżają do Celu.

Modlitwy także pełnią funkcje zbliżające, lecz jak długim to się okaże procesem zależy od postawy modlącej osoby.
Najwłaściwszą postawę osiąga się wtedy, gdy modlitwa nie potrzebuje już słów, ani umysłu człowieka, ani chorągiewki na wietrze. I gdy chorągiewka postrzegana dotąd jako niższy poziom modlitwy, staje się odbiciem najwyższego jej poziomu.

Pokój niech będzie z Tobą

Fen-X

Jerzy Karma

JJW111000684

Często się coś określa w takim sensie, na jaki wskazujesz: "To tylko słowa."
Czy jednak to stwierdzenie w każdej sytuacji i w każdej mierze jest prawdziwe?
I czy gdyby tak było, to jaki sens byłby używania słów?
A jednak nie potrafimy się za bardzo bez nich obejść. I nawet jeśli byśmy zechcieli je pominąć, to wiemy przy tym jak bardzo są przydatne Smile

Dlatego bliższe prawdy jest powiedzenia: "Słowa nie są jedynie słowami".
Powiedziałbym nawet, że słowa mogą być czymś więcej, niż obrazy.

Kiedy mówimy, że słowa są tylko słowami?
Wtedy, gdy ktoś mówi, czynię dobrze, a wcale tak nie czyni.
Musi jednak jeszcze przy tym świadomie oszukiwać, bo jeśli sam w to wierzy, co mówi – to jego słowa są więcej, niż słowem. Bowiem tworzą w nim to, co kiedyś spowoduje większe zbliżenie do czynienia dobra. Można rzec, że budują w nim to – co się kiedyś przejawi jako sumienie.

Słowa mają niesamowitą magię. I to magię wielowymiarową.
Np. jest słowo i jeden je czyta, lecz odczyta je odpowiednio do zakresu swojego umysłu.
Ktoś inny to słowo odczyta zupełnie inaczej – tak, że sięgnie głębiej. Nawet tak, że słowo to stanie się BRAMĄ, przez którą wkroczy on w nowy obszar poznania. Lecz samo słowo tego nie uczyni, gdyż współdziałać musi z umysłem i sercem tego, kto je czyta lub słyszy.

Jeśli np. powiem jabłko do kilku osób, które słyszą to pierwszy raz, a jabłka nie ma w pobliżu, to dla nich to nic nie będzie znaczyć. Dla nich będzie jedynie słowem. Pustym słowem.
Ale jeśli będę szedł z tymi osobami i na drodze będzie jabłko, a ja powiem: "jabłko" – to czy nikt z nich nie będzie wiedział, że mówię o tym nieznanym im dotąd owocu?
Z pewnością znajdzie się ktoś, komu moje słowo będzie miało znaczenie i kto natychmiast – intuicyjnie – powiąże je z leżącym owocem.
Gdy reszta się o tym dowie i jeszcze skosztuje jabłka, to czy od tego momentu słowo jabłko będzie także dla nich pustym słowem?
Usłyszenie go może nawet powodować przyjemność podobną tej, która była, gdy ta osoba jadła jabłko.
Tak samo jest, gdy ktoś kogoś kocha. Imię ukochanej osoby może nieść nasz umysł i serce ku obiektowi miłości i można odczuć te miłość już poprzez samo słowo o ukochanej osobie.
Tego samego można doświadczać ze wszystkim, co człowiek już raz posiadł. Jeśli doświadczył choćby stanu pokoju to, jeśli będzie to bliskie jego duszy, to już samo słowo pokój może sprawić, że przyciągnie on ponownie do siebie stan pokoju.

Czy zatem to słowa coś nam przysłaniają? Czy raczej przysłona jest to – co tkwi w człowieku, a co sprawia, że słowa czyta tak lub inaczej?

Czy można kategorycznie stwierdzić, że słowa są zasłoną ludzkiego pojmowania?
Mogą być i często są, lecz przecież słowa czyta umysł. I także serce.
Czy to, zatem nie one są tymi zasłonami ludzkiego pojmowania?

Też napisałeś: " Słowa Twe wskazują" – a zatem nie były niczym.

Czy zaś można przydać mi pokoju?
Jak najbardziej! Dlatego z miłością sięgam po niego jak ryba sięga po wodę. I w nim pragnę tylko żyć. Istnieć.
Byłbym kłamcą, gdybym stwierdził, że był w każdej chwili mojego życia. Teraz dążę, aby było go tyle zanadto, by nic go we mnie nie było w stanie usunąć.
I te zanadto musi się wyrazić jako nasza Nowa Natura, gdyż sam Pokój Boży jest STAŁY - w tym sensie, gdy już w nim jesteśmy, to rzeczywiści nie ma tam potrzeby przydawania go więcej Smile

I rzeczywiście w NIM przydać go nie sposób.

I masz racje, że gdy coś smakujemy, to słowa nie są konieczne w tym smakowaniu.
Dzięki słowom jednak możemy poznawać kto i co smakuje, albo pragnie smakować, oraz czy lubi to – co my Smile

Choć też z powodu słów nie jest to takie proste. Np. dwoje ludzi może mieć ten sam cel, a się spierać tak – jakby myśleli odmiennie!
Dlatego, że cel swój wyrażają odmiennymi wymiarami percepcji. Wystarczy, że przekroczą dotychczas postrzegany wymiar, a ujrzą, że w rzeczywistości chodzi im o to samo!
Dlatego wymiar serca zawierający pokój i miłość pomaga ujrzeć więcej, niż wymiar umysłu, czy wymiar intelektu albo logiki.

Niech istnieje Pokój wewnątrz człowieka

Fen-X

Fen-X

Co do samego słowa i jego wartości dodam że "na początku było słowo" i niezależnie od tego jak wielkie mroki dziejowe oddzielają nas od owego początku to wpisany on jest w nas nie tylko na wieki wieków ale w każdym drgnieniu strun głosowych i dąży nie do końca ale ku spełnieniu i odzwierciedleniu jego pierwotnej wartości.

Jerzy Karma

JJW111000685

Gość

Jerzy Karma

JJW111000688

"Postanowiłem szczerze mądrością zgłębić i zbadać wszystko, co się działo pod niebem: Jest to żmudne zadanie, jakie zadał Bóg synom ludzkim, aby się nim trudzili." (Kazn. 1:13, BW)
___________________________________

Fen-X

Jerzy Karma

JJW111000695

Miłujący prawdę

Piątek 14 października

"Twój Bóg, któremu niezachwianie [„ustawicznie”, Biblia gdańska] służysz — ten cię wyratuje" (Dan. 6:16).

Znaczenie regularności w oddawaniu czci Bogu ukazuje postawa proroka Daniela.
Czytasz:
(Daniela 6:4-10) "A wysocy urzędnicy i satrapowie wciąż starali się znaleźć przeciw Danielowi jakiś pretekst w sprawach królestwa, lecz nie zdołali znaleźć żadnego pretekstu ani nic złego, był on bowiem godny zaufania i nie stwierdzono u niego żadnego zaniedbania ani nic złego. Dlatego ci krzepcy mężowie mówili: „Nie znajdziemy u tego Daniela żadnego pretekstu, chyba że znajdziemy coś przeciw niemu w prawie jego Boga”.
Toteż owi wysocy urzędnicy i satrapowie weszli gromadnie do króla i tak do niego rzekli:
„Dariuszu, królu, żyj przez czasy niezmierzone. Wszyscy wysocy urzędnicy królestwa, prefekci i satrapowie, wysocy urzędnicy królewscy i namiestnicy, uradzili wspólnie, aby wydano ustawę królewską i wprowadzono rozporządzenie, że każdy, kto by w ciągu trzydziestu dni zanosił prośbę do jakiegokolwiek boga lub człowieka oprócz ciebie, królu, ma zostać wrzucony do lwiej jamy. Zechciej więc, królu, wydać tę ustawę i podpisać pismo, żeby już się nie zmieniło, według prawa Medów i Persów, które nie podlega unieważnieniu”.
Wobec tego król Dariusz podpisał pismo i rozporządzenie. A gdy tylko Daniel się dowiedział, że owo pismo zostało podpisane, wszedł do swego domu i mając okna swej izby na poddaszu otwarte w stronę Jerozolimy, trzy razy dziennie padał na kolana i się modlił, i zanosił wysławiania przed obliczem swego Boga, jak to regularnie czynił poprzednio".

(Daniela 6:19-22) "W końcu, o świcie, król wstał przy świetle dziennym i śpiesznie szedł ku lwiej jamie.
A gdy się zbliżył do jamy, zawołał smutnym głosem na Daniela. Król odezwał się i rzekł do Daniela:
„Danielu, sługo Boga żywego, czy twój Bóg, któremu niezachwianie służysz, zdołał cię uratować od lwów?”
Daniel natychmiast odrzekł królowi: „Królu, żyj aż po czasy niezmierzone. Mój Bóg posłał swego anioła i zamknął lwom paszczę, i nie zgładziły mnie, jako że przed jego obliczem stwierdzono moją niewinność; również wobec ciebie, królu, nie uczyniłem nic nikczemnego”."

Regularnie, „trzy razy dziennie”, modlił się on do Boga i nie zmienił swych duchowych zwyczajów nawet na jeden miesiąc, choć wiedział, że zostanie za to wrzucony do lwiej jamy. Swym postępowaniem wyraźnie pokazał obserwatorom, że nie ma nic ważniejszego niż nieprzerwane oddawanie czci Jehowie.
Czytasz:
(Mateusza 5:16) "Podobnie niech wasze światło świeci przed ludźmi, żeby widzieli wasze szlachetne uczynki i wychwalali waszego Ojca, który jest w niebiosach".

Pomimo groźby utraty życia Daniel nie chciał odstąpić od dobrych nawyków duchowych. A jak to wygląda u nas?
Na jakie ofiary się zdobywamy lub jesteśmy gotowi się zdobyć, by ustawicznie obwieszczać dobrą nowinę o Królestwie Bożym?
Nie dopuśćmy do tego, by w którymś miesiącu z nikim nie porozmawiać o Jehowie!
Dokładajmy starań, żeby w miarę możliwości uczestniczyć w służbie każdego tygodnia.
Pozdrawiam

Miłujący prawdę